Bert Jansch - Bert Jansch (1965)

De allereerste plaat van Bert Jansch, ingespeeld op een geleende gitaar. Een feest voor de gitarist, maar ook voor niet-muzikanten natuurlijk. Met krakers als Angie, Veronica, Needle of death, Running enz. Er valt verder niet veel te zeggen over het album.. Dit is het album waarmee het album waar het allemaal mee begon. Bert is een levende legende!

Hoe kan het dat er maar zo weinig mensen stemmen op dit album, terwijl Nick Drake zo populair is?

Tja, misschien moet dit ook eens gehypt worden?

Mensen die dit kennen en bezitten behoren natuurlijk wel tot het elitecorps der goede smaak

3 klikken en Bol.com geeft iedereen een idee waar het over gaat

allmusic

Recorded with a portable tape player on a borrowed guitar in the kitchen of his London flat, the impact of Bert Jansch's debut has been somewhat blunted by time, but it was a vastly influential work. His masterful acoustic picking, which blended elements of traditional British folk, blues, and jazz, inspired not just other folk players, but rockers who frequently used acoustic guitars. Specifically, Jimmy Page and Neil Young have gone on record as noting their heavy debts to Jansch's early material. He was also a talented songwriter, and all but one of the 15 tracks on his debut was an original composition (the set closes with his version of the instrumental "Angi," originally performed by fellow British folk guitarist Davy Graham, and popularized by Paul Simon). The artist sounds quite close to early Donovan with his Scottish inflections, though he is darker and less pop-oriented; indeed, Donovan recorded a couple of early Jansch tunes, and wrote a couple of songs directly inspired by the artist ("Bert's Blues" and "House of Jansch"). Jansch reflects a rambling, beatnik sort of lifestyle with his compositions on this album, which includes one of his most famous tunes, the somber "Needle of Death" (about the heroin-induced death of one of his friends).

Wakker worden mensen !!

Angie

bert jansch

ik ga dit zeker luisteren

Tering!! Wat is dit toch geweldig mooi.

Subtiel en fijn gitaarspel, indringende teksen over drugsgebruik, depressie etc en dat al in 1965...lang voor Drake en Cohen.

4,5* --> 5* (en nu laat ik hem staan)

Amper te bevatten dat dit op één gitaar gespeeld is. En al die virtuositeit staat volkomen in dienst van de muziek, die op de één of andere manier altijd van een ontroerende soberheid blijft.
Vanaf het eerste liedje aan is dit een ongelooflijk oprecht, delicaat plaatje, dat haar diepte ontleend aan haar betrekkelijke eenvoud. En daardoor mooier en mooier wordt.

Ook wat mij betreft 5*

Ik heb aan wat hier over heer Jansch en zijn muziek al geschreven is, niets toe te voegen eigenlijk. Het enige superlatief wat nog niet gebruikt is, is meen ik magistraal, nou vooruit dan maar, dit is magistraal.

Inderdaad indana, schitterende muziek. Jammer dat deze topmuzikant niet meer bekendheid geniet...

Mooie plaat! Needle of Death is wel zo ontzettend prachtig...

Wat is dat toch, al die geweldige artiesten, maar zo weinig 'muziekliefhebbers' die er weet van hebben? Bert Jansch is daar één van.

Mooie plaat, dat mij enorm veel deed denken aan Nick Drake en het
zogenaamde Family Tree album. Dezelfde sfeer. Niet zo gek, beide platen zijn niet onder ultieme omstandigheden opgenomen. Maar ook de muziek kent raakvlakken, al staat Drake als zanger en schrijver een verdieping hoger. Vooral de gitaarspel is op momenten identiek. Niet heel vreemd dat Nick Drake 'Strolling Down the Highway' heeft gecoverd (te vinden op Family Tree).

Dit debuut van Bert Jansch kent vele hoogtepunten en het is dan ook een genot om te draaien. Met het openingsnummer, Oh How Your Love Is Strong, Rambling's Going to Be the Death of Me, Running from Home, Courting Blues maak je van mij een vredig mens.

Blijft toch enorm jammer dat dit zo onbekend is. Misschien ook een VolksWagen reclame nodig.

Ik weet niet goed wat ik hier mee moet. Het gitaarspel is goed, maar zijn zang vind ik niet erg sterk. De nummers weten mij vooral daardoor niet echt te pakken.

De zang is wel de zwakke schakel ja, vooral als je Nick Drake gewend bent. Op dit album hoor je wel hoe enorm hij beïnvloed moet zijn door Bert, zelfde manier van fingerpicking. Af en toe is het net of je naar een "lost" album van Nick Drake zit te luisteren en dat is altijd fijn

Ik heb dat gevoel dus niet echt. Vind Drake vele malen sterkere nummers schrijven.

Bedankt voor het compliment . Ik zie dat ik dit album nog geen beoordeling heb gegeven en eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik album al zeker 5 jaar niet meer heb gedraaid. Het wordt weer eens hoog tijd om het geheugen op te frissen; maar als dat brein me niet in steek laat geloof ik dat dit toch wel een typisch 4-sterren album is.

Wat is Needle Of Death toch een práchtig nummer zeg, echt heel mooi!

Bert Jansch is een fantastische gitarist en een van m'n favoriete singersongwriters, denk ik toch wel. Jammer dat hij ondergesneeuwd is, terwijl hij toch grootheden als Nick Drake heeft geïnspireerd. En Angie is trouwens ook prachtig. En Strolling Down the Highway, nouja, eigenlijk is alles mooi.

Prachtig album! Zouden meer mensen moeten leren kennen!

Verbaasde me dat ik hier nog niets had geschreven, en al helemaal dat ik nog geen stem had uitgebracht!

Heerlijk hoe hij op die gitaar kan tokkelen. Die instrumentale nummers die geïnspireerd op basis van nummers van Charles Mingus zijn lekeker rustig en zweverig. Strak ook dat hij Angie alleen kan spelen terwijl Simon & Garfunkel daar 2 gitaren voor nodig hebben. Ook wannneer hij zingt klinkt het heerlijk, zie 'Needle of Death'.

Berichten over het overlijden van Bert Jansch verplaatst naar Bert Jansch

Lekker wat getokkel op de gitaar en wat gezang d'r over. Doordat het alelmaal zo eenvoudig is, heeft het niet zoveel om het lijf vind ik. Maar onprettig is dit zeer zeker niet, eerder relaxed, rustgevend. Do You Hear Me Now vind ik het beste nummer trouwens. De Instrumental Medley-bonustrack klinkt wat rauwer dan de rest, maar is ook prima.

Hoewel 'L.A. Turnaround' vooralsnog het enige album van Bert Jansch is dat ik op CD heb, vind ik deze versie van 'Needle of Death' de beste. Klinkt puurder en eerlijker. Ook de andere nummers zijn stuk voor stuk de moeite waard, wat dit toch een zeer sterk debuut maakt.

Ik vind dit de beste versie van Needle of Death

Haha, ja de gelijkenis is opvallend, maar aan het eind van iedere zangregel gaan ze net even een andere kant op in het akkoordenschema. Ik begrijp de vergelijking wel en deel je voorkeur voor Neil Young, uiteraard.

Angie....... bestaat in vele versies maar deze is toch mooist imo!

Zaterdag een cd gekocht met daarop de eerste twee platen van Bert Jansch uit 1965, waaronder dit debuut. Wat waren die jaren 60 toch interessant voor de (Engelse) folkmuziek, met daarin gitaarvirtuozen als Berth Jansch en John Renbourn. Beide gitaristen waren betrokken bij Pentangle, maar hadden ook een solo carriere. Deze eerste plaat laat horen waar Bert Jansch goed in was, prachtig soms ingewikkeld gitaarspel (finger picking) met daarbij zijn wat karakteristieke zang. Allemaal eigen nummers op het overbekende Angie na , dat van Davie Graham is. Ik heb dat nummer trouwens leren kennen via Harry Sacksioni. Vergelijkingen met Nick Drake begrijp ik wel, maar gaan wel wat mank. Nick Drake was ook een virtuoos gitarist en tekstschrijver, maar zijn muziek had toch een ander dimensie. Tenminste voor mij. Maar ik kan bijzonder genieten van deze jaren 60 folk, nog net voordat de echt grote prog-rockgroepen het heft in handen namen. Bert Jansch blijft dicht bij de folk traditie, geeft er wel een eigen draai aan. Na dit eerste album zouden nog veel andere volgen, in de jaren 80/90 wat in de vergetelheid, maar door de new folk beweging kreeg Bert Jansch weer een podium. En wat is het laatste album van hem The Black Swan opnieuw een pareltje. Dit debuut is onder meer 4 sterren waard.

Zie dat Jansch en Drake met elkaar worden vergeleken. Ik vind dat er ook veel verschillen zijn, behalve dat ze een eigen virtuoze fingerpicking stijl hebben ontwikkeld en hun platen overwegend minimalistisch zijn. De stem van Drake is veel warmer en de muziek voelt in het geheel een stuk intiemer. Bij Jansch hoor je ook meer Amerikaanse invloed (blues en country) invloed terwijl Nick Drake meer Europees klinkt. Drake is naar mijn mening wat completer als songwriter en Bert Jansch vooral een interessante gitarist.

Is Angie niet ook door Harry Sacksioni gedaan maar dan 2x zo snel?

Wat een prachtig album is dit!