Blood, Sweat & Tears - Blood, Sweat & Tears (1969)

Dat deze er nog niet op stond. Vrij succesvol album voor deze jazzrockband. Vooral Spinning Wheel is inmiddels een klassieker geworden.

"What goes up... must come down"

And When I Die vind ik ook erg leuk, maar de rest...nooit gehoord.

energieke mix tussen bleusrock en jazz.

Spinning wheel

ook leuk... de bluesrock klassiekers van colega muziekanten uit die tijd verwerkt in blues part 2, dat overigens meer jazz als blues is.(o.a spoonfull en sunshine of your love van Cream)

Ja, heel lekker. Deze is meer toegankelijk dan hun debuut lp, die overigens ook zeer de moeite waard is. David Clayton-Thomas is een van mijn favoriete zangers.

Dit is de plaat die de soul-kikkers en de hippies samen bracht in de late 60s. Eindelijk hadden de twee tegenpolen in muziek en levenswijze ( lees alcohol versus soft drugs ) een plaat waar iedereen gek op was. Gebroederlijk zaten voorheen gezworen vijanden in trevira-pantalon-met-klokpijpen en spijkerbroek naast elkaar in het Concertgebouw waar de band de grootste lol had ( Clayton-Thomas stond zo stoned als een konijn op het podium ) en een geweldig poepie muziek neerzette.

De muziek heeft de tand des tijds zonder proplemen doorstaan en klinkt nog even fris als toen. Dit zou een klassieker moeten zijn, maar zo te zien aan het aantal stemmen wat er uitgebracht is gaat dat er niet echt meer van komen ........

De enige reden waarom ik dit album tegenkom is Cheap Thrills van Big Brother & The Holding Company. Op de laatste bonustrack op de CD hoor je namelijk iemand zeggen: "Don't forget that Blood, Sweat & Tears will be here tomorrow..." Nou, blijkbaar was dat genoeg reden voor mij om hier maar eens iets van te downloaden

En verrek, Spinning Wheel en You've Made Me So Very Happy klinken best plezierig. Mochten die lang genoeg blijven boeien, dan zal ik maar eens dit album aanschaffen, denk ik

You've made me so very happy!
zegt alles over deze plaat! Wat een drive! wat een gevoel!
Klinkt als Jezus aan het kruis in Jesus Christ Superstar, uit dezelfde tijd.
laat het rouvoet niet horen, de dwaas.

Ik kreeg een verzamelaar van deze band voor mijn verjaardag. Dat smaakte naar meer dus toen ben ik naar dit album en hun debuut gaan luisteren. Wat opvallend dat hier zo weinig posts bij staan! Dit is echt een heerlijke plaat waar echt allerlei stijlen door elkaar heen gaan, beginnend en eindigend met Satie waar ineens een blaaskapel om de hoek komt kijken . Ik zoek hem nog op vinyl.

Eigenlijk was ik deze plaat alweer vergeten, al schijn ik Spinning Wheel in het verleden wel eens op te hebben gezet. Na 'm per toeval weer eens tegen te zijn gekomen in een platenzaak toch maar weer meegenomen, en dat bevalt opnieuw!

More and More

Uit het stof opgedoken. Op de een of andere manier zijn ze in de schaduw van Chicago (CTA) terecht gekomen en daar nooit helemaal achter vandaan gekropen. Zeer onterecht, want hoe wel de overeenkomsten duidelijk zijn, zijn de verschillen minstens zo groot. Als ik dit nu weer hoor, zo'n veertig jaar later, dan komt dit op de een of andere manier, smaakvoller over dan Chicago. Minder rock en pop, veel meer soul en jazz en bovendien veel authentieker. Met een geweldige zanger, die zingt zoals ze tegenwoordig niet meer zingen. Ik ben helemaal blij met deze herontdekking.

Heb deze plaat op vinyl kunnen bemachtigen en ontdek dat dit echt wel super is !!!!!
De jazz rock van blood sweat and tears heeft de tand des tijds zonder problemen doorstaan ! Muziekliefhebbers dit is steengoed en zeker niet meanstraem dus luisteren !!!

Voor mij een heel belangrijk album omdat het de deur opende naar de uitgestrekte velden van de jazzmuziek. Daar was ik toen nog nooit geweest. Bovendien is het album ook nog eens erg goed. Zanger David Clayton -Thomas heeft een stem als een klok. (Luister ook eens naar hem op Can't Be So Bad van Moby Grape) De blazers zijn topnotch en de composities gevarieerd en sterk. In dezelfde jazzy vijver viste ook de band Chigago maar dat is meer jazzrock. BS&T vind ik net wat subtieler en minder geforceerd klinken.

Geweldige plaat van Blood Sweat & Tears met de geweldige mix van jazz, rock en een vleugje blues samengebracht in geweldige nummers als de Traffic cover Smiling Phases en het geniale Spinning Wheel. Dat laatste nummer schreef zanger David Clayton-Thomas origineel voor zijn vorige band David Clayton-Thomas Combine en hij nam het ook met die band eerst op.

Op mijn oude vinyltje ( wat ik niet meer heb, dus klonk ) en inmiddels ook al weer ouwe CD klinkt deze plaat niet echt sprankend dus heb ik mij maar eens aan de Repertoire remaster gewaagd. Goeje zet geweest want die klinkt alsof er een grauwsluier vanaf getrokken is en ik ben, inmiddels 45 jaar later, opnieuw helemaal in de ban van deze wereldplaat.

Bij de boni bovendien een geweldige live uitvoering van Smiling Phases van langer dan een kwartier.

Een plaat die ik eens in de herbeoordeling heb gegooid, nadat ik CTA recentelijk ontdekte. Wat mij opvalt, is hoe ontzettend veel er mocht en kon op deze plaat/in die tijd. Alleen al in de eerste hitsingle You made me so very happy, een #2 in de V.S. in 1969, zitten meer tempo veranderingen, onverwachte wendingen, etc., dan tegenwoordig op een hele cd worden toegestaan. En dan heb ik het nog niet eens over het ronduit fantastische Spinning wheel. Dat is zo'n fascinerend nummer. Er gebeuren wel meer spannende dingen. Hoor maar hoe Smiling phases bijna onherkenbaar is verbouwd. B,S&T zal nooit een echte favoriet worden, too jazzy, maar de herwaardering heeft wel plaatsgevonden.

Het volledige verhaal tref je hier aan.

Wo.

Toch maar weer eens beluisterd. Mwoah, nu toch gedateerd klankbeeld.

Met het vertrek van Al Kooper (al verzorgde hij nog wel wat blazersarrangementen voor dit tweede album) was Blood Sweat & Tears een geheel andere groep geworden en dat is duidelijk te horen. Voor mij een veel minder aantrekkelijk album, en dat heeft te maken met de stem van David Clayton-Thomas, die mij niet zo erg ligt. Bovendien houd ik niet heel erg van het big band-geluid van dit album, waarop vooral het geluid van de drums voor mij heel irritant is. Dat neemt niet weg dat er toch wel momenten zijn waarop het genieten is, zoals de mooie adaptatie van de Satie-composities, waarmee het album begint. Verder vind ik Sometimes in Winter, van en met de stem van Steve Katz, wonderschoon, maar het is een nummer dat qua sfeer wat beter op Child Is Father to the Man had gepast. Dat debuut beschouw ik nog steeds als een van de meesterwerken van de zestiger jaren, terwijl dit tweede album nog maar zelden door mij beluisterd wordt.

Toch geef je 4 sterren. Dat is wel apart. Geef ik ook en ik vind de zanger juist erg goed en de productie ook. En ik vind alleen die Satie dingen juist weer minder interessant. Grappig dat 2 zo verschillende meningen toch allebei 4 sterren oplevert.

De vier sterren die ik geef zijn natuurlijk óók vanwege de kwaliteit die ik hier hoor, en die oogst bij mij bewondering en applaus. Maar het album heb ik nooit in mijn hart kunnen sluiten, in tegenstelling tot het debuut met Al Kooper, dat een heel andere sfeer uitstraalt. Zal weer eens opnieuw luisteren als ik het album tegenkom in mijn onoverzichtelijke cd-kasten.

Uit de posts hierboven blijkt dat er verschillend wordt gedacht over de samenstelling van dit album.

De plaat bestaat uit twee muziekstijlen, namelijk korte, compacte nummers waarvan enkele tracks zelfs Veronica's Top 40 hebben behaald (Spinning Wheel, You've made me so very happy en Hi-de-ho) en langere nummers met veel instrumentale experimenten . Daardoor krijgt dit album een wat ambivalent karakter.

Uit de posts hierboven blijkt dat er verschillend wordt gedacht over de langere, uitgesponnen nummers op dit album.

Ik hou niet zo van die mengeling van stijlen. Ik heb een Duitse elpee waarop de langere nummers ontbreken. Daar luister ik toch liever naar.

Ik ben meer van You've Made Me So Very Happy dan van Spinning Wheel. En niet zo van Blues Part II. Van dat laatste word ik aardig nerveus en dan zo lang. Toch 3,5* want de overige nummers zijn best OK.
Niet iets wat ik regelmatig (zal) draai(en). Zal wel door dat ene lange nummer komen.
3,5*

Een jaar na het fraaie debuut en de heren komen met deze titelloze plaat op de proppen, hoewel '2' ook wel gebruikt wordt om het album te duiden. De plaat is nog wat rijker aangekleed in vergelijking met de eersteling. Van de rustige orkestrale opener naar het rijk gearrangeerde met jazz doorspekte Smiling Phases, de heren waren niet voor 1 gat te vangen. Toegankelijk is anders maar de wijze waarop de heren dit voor het voetlicht brengen kan mijn goedkeuring wel wegdragen. 2 is in mijn ogen niet sterker dan het debuut maar het zelfvertrouwen lijkt toegenomen. De tempowisselingen, transities en toegevoegde arrangementen maken 2 tot een plaat die energieker is, meer uptempo en volstaat van het muzikaal talent.

Het plaatje gist en bruist van de vele muzikale ontwikkelingen die eind jaren 60 gaande waren, de heren weten dit te vangen in een smeltkroes aan kruisbestuivingen. Is dan alles evengoed, neen. Hoewel een track als Blues - Part 2 vernuftig in elkaar steekt houdt het mijn aandacht niet de volledige lengte vast. Dat is niet erg, het overige songmateriaal is sterk genoeg om te blijven boeien. Het is jammer dat na dit plaatje de rek er uit begon te raken.

Deze plaat staat bij mij nog fier overeind. Juist het jazzy karakter bevalt mij zeer. Ik vind David Clayton Thomas een gave zanger bovendien. Het was voor mij als jonkie een springplank naar jazzmuziek an sich.

Kan me herinneren dat ik me ooit eens suf heb gezocht in de discografie van Chicago naar een nummer van hen dat ik af en toe op de radio hoorde, overtuigd als ik was dat het fenomenale nummer van Chicago was. Het duurde dus wel even voordat ik erachter kwam dat ik bij B, S & T moest wezen en de titel van het nummer dat ik zocht Spinning Wheel was. Jaja, lieve gen z-ers, zo ging dat in het pre-internet tijdperk. Nog steeds een fantastisch nummer natuurlijk, en het album is ook prima, maar een zoektocht naar verder werk van B, S & T is er nooit van gekomen.

Het debuut van de heren staat in mijn ogen als een huis, maar ook deze opvolger doet het prima.
Artistieke meningsverschillen (lees ook; uitblijven van commercieel succes) lagen ten grondslag aan het vertrek van zanger Kooper. In de persoon van Clayton-Thomas werd er een nieuwe vocalist aangetrokken. De beste man heeft een karaktervolle stem, en drukt met zijn zang een stempel op de tweede schijf van de heren.
Kooper vind ik echter net wat aangenamer voor het gehoor, maar dat is persoonlijk.
Met '2' behaalde de band wat meer succes in de betreffende muzieklijsten van destijds, hoewel een grote doorbraak er nooit echt van is gekomen.
Als ik de lijst met ex-bandleden zo doorneem is daar al een eerste reden voor genoemd. Ik heb niet eerder zo'n enorme waslijst aan muzikanten gezien die betrokken zijn geweest bij een band.
Er zat ook alweer 2 jaar tussen deze plaat en de opvolger wat zeker in die tijd al relatief lang was.
Vanaf plaat 3 werd het meer en meer een herhaling van zetten en bleek het songmateriaal steeds minder onderscheidend te zijn van andere vakbroeders.
De opvolger van Child is Father to the Man is in mijn ogen bijna net zo sterk als het debuut. De eersteling bevat voor mij alleen net wat meer charme en afwisseling en wint het dus licht op punten.

Dat is de politiek correcte versie. Kooper beschrijft de coup in zijn geweldige autobio Back Stage Passes And Backstabbing Basterds.

Hij wilde gitarist Steve Katz eruit werken maar die, gesteund door drummer Bobby Colomby, was hem nèt voor en "de band" ontsloeg Kooper. Drie van de vier blazers vertrok daarna ook trouwens en dat Bobby Colomby uiteindelijk het enige overgebleven originele lid in de band was zegt ook het nodige over diens aspiraties