In Flames - Battles (2016)

Tjah, waar is het mis gegaan bij In Flames kun je jezelf afvragen.
Eens een genre-aanvoerende metalband en nu een oppervlakkige rockband.
Ook dit album is helaas weer een aaneenschakeling van clichés en weinig echt overtuigend materiaal.
Ik vraag me echt af wat In Flames bezielt.
Waar het vorige album een aaneenschakeling was van trage en melodramatische nummers, wordt dit keer gepoogd wat meer uptempo te spelen, maar missen de tracks vooral kracht om te beklijven.

Ik zal de plaat nog eens vaker luisteren, misschien dat het kwartje nog gaat vallen. Maar ik ben bang dat de liefde tussen In Flames en mij als een nachtkaartje zal doven.

Helaas ik ben er niet van onder de indruk. Ik kan er niets mee.

Ik luister nu voor het eerst en vind het erg goed! Ik ken In Flames al vanaf 1996, bij de release van The Jester Race. Dit grijpt een beetje terug op eerdere albums. De laatste twee waren minder.

Je kunt je natuurlijk afvragen of dit album iets toevoegt. Nee, dat doet het niet. Ook heb ik het gevoel dat ik deze nummers al een keer gehoord heb. Maar ik kan hier zeker wat meer. Het is minder pretentieloos en degelijker dan de voorganger waarop ze inderdaad wat zoekende waren.

Nou zo beroerd is het niet hoor. Beetje teveel kinderstemmetjes zo nu en dan. Maar ik hoorde best een paar aardige nummers. Ik zet waarschijnlijk ook liever The Jester Race of Colony op maar tijden veranderen. Te vroeg voor een oordeel nog.

Dit album had kunnen profiteren van een iets minder matte produktie en een wat ruigere aanpak van het songmateriaal, maar al met al is dit best oké. Het songmateriaal is gelukkig een stuk meer uptempo dan op het vorige album het geval was en de meeste songs liggen goed in het gehoor. Bepaalde refreintjes zijn aan de simpele kant en de band probeert herhaaldelijk nogal geforceerd het iedereen naar de zin te maken, maar met dit album is men in ieder geval weer op de goede weg.

In Flames steekt zichzelf weer in een nieuwe jasje waar vooral zang weer eens een ander niveau behalen maar, toch blijft hij heerlijk op een punt steken dat het In Flames je toch wel weer goed terug brengt. In Flames is niet meer zoals ze in de voorgaande jaren (zoals: " In Flames - Clayman (2000) ") heerlijk speelden maar, ze zijn hun kwaliteit zeker niet kwijt. Gewoon weer een toppertje waarna je heerlijk kan luisteren.

Wat een kritiek zeg. Ik vind het een heerlijke plaat. Wat me direct opvalt zijn de geweldige zanglijnen. Naast de zeer 'open' productie waarbij alle instrumenten maximaal gehoord worden, zijn de songs erg goed uit elkaar te houden. Lovende woorden schieten te kort. Wat een héérlijke plaat.
In Flames is zo'n band die in de loop der jaren met me mee gegroeid is. Ik word ouder, in flames wordt ouder zo blijven we bij elkaar passen.

Terwijl een deel van de fans nog steeds terugverlangt naar vijftien, twintig jaar geleden, is In Flames jaren geleden al een nieuwe richting in geslagen. Intussen schrijft de band volgens mij precies de muziek waar ze zin in hebben. Op dit punt in hun carriere verwacht ik geen grote vernieuwing meer, of snelle melodieuze metal. Wellicht is Battles niet zo baanbrekend als eerder werk, maar ook op dit album laat In Flames horen dat ze begrepen hebben hoe je toegankelijke metal maakt, die goed mee te zingen is op festivals, tijdens autoritten (of minder spannend, tijdens het ophangen van de was). Ik heb dit album de afgelopen maanden in ieder geval meer geluisterd dan ik van tevoren verwacht had, en dat komt vooral doordat het zo lekker wegluistert. Niet elk nummer is even sterk, maar van alle nummers blijft wel iets hangen.
Mijn grootste bezwaar was de productie: alles klinkt even luid, dus de dynamiek is uit de muziek verdwenen. Intussen heb ik Battles vaak genoeg geluisterd om me daaraan gewend te hebben, maar het is toch een gemiste kans. Hopen dat ze dat op het volgende album fixen.

Mij bevalt deze melodieuze stijl juist heel erg. Heerlijke plaat en lekker veel afwisseling met enkele super nummers.