menu

Archie Shepp - The Way Ahead (1968)

mijn stem
4,09 (22)
22 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Impulse!

  1. Damn If I Know (The Stroller) (6:21)
  2. Frankenstein (13:55)
  3. Fiesta (9:59)
  4. Sophisticated Lady (7:13)
  5. New Africa * (12:59)
  6. Bakai * (10:04)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 37:28 (1:00:31)
zoeken in:
Soledad
Bluesy, rauw, scherp, orgineel, van traditie tot free. Deze plaat is zó ontzettend Shepp

avatar van Supernormal
4,5
Volledig mee eens! Geweldige plaat. Heb hem deze week fysiek aangekregen. Shepp is een waardig alternatief voor Coltrane fans die door hun voorraad zitten (als dat überhaupt mogelijk is). Hij nam zijn muziek steeds serieus en baarde vooral op de vernieuwingen die Ornette Coleman in de jazz introduceerde. Op die manier kwam hij samen met Coltrane in de fronlinie te staan van de nieuwe jazz in het midden van de jaren '60 (New Thing at New Port, 50-50 album met Trane). Zijn schreeuwerige lyriek zit (naar mijn perceptie) ergens tussen Coltrane en Albert Ayler - met een veel rauwer & schetsmatiger geluid dan die eerste en minder schel dan die laatste. In de eerste bluestrack van dit album, alsook in Fiesta komt die ruwe energie mooi tot uiting.

De LP versie bevat enkel de eerste vier nummers zodat ik geen benul heb hoe de twee stukken met Burell aan de toetsen klinken. Shepp schijnt in zijn later werk veel sentimenteler te zijn geworden. Moet ik dan een zachtere en meer toegankelijkere saxofonist verwachten, Soledad?

Soledad
Over het algemeen werd Shepp inderdaad een stuk toegangkelijker. Hij richtte zich daarbij meer en meer op andere zwarte muziek zoals blues, soul en zelfs hip-hop. Een uitzondering is de reünie met Roswell Rudd in New York.

Het leverde wel een aantal pareltjes op zoals:

• Montreux one ( nog vrij ruige postbop)
• de duetten met Horace Parlan en Dollar Brand

En de mooiste is zijn duet met Waldron, het eerbetoon aan Billie Holiday:

• Left Alone Revisited

avatar van AOVV
4,5
Archie Shepp is, denk ik, op relatief korte tijd één van mijn favoriete saxofonisten aan het worden. Op zijn vuurdoop als bandleider bracht hij een eerbetoon aan grote inspirator John Coltrane, maar wist hij zelf reeds zijn eigen stempel in vet op de composities te drukken. Daarna heb ik een sprongetje in de tijd gemaakt, richting 1967, een jaar waarin Shepp twee geweldige albums naliet. En, zo blijkt nu, zou hij dat in 1968 nog eens overtreffen met The Way Ahead.

Het begint al gelijk prachtig met die opener, een compositie van pianist Walter Davis Jr. (hier ook te horen). Lekker bluesy ritmes, met Shepp die daaroverheen lekker rauw knarsend soleert zoals alleen hij dat kon. Jawel, Coltrane klinkt hierin door; maar evengoed Ayler. En laten we toch vooral niet vergeten dat Shepp bovenal klinkt als Shepp?

Die opinie wordt kracht bijgezet in het monsterlijke Frankenstein, een compositie van de enigmatische trombonist van het stel, Grachan Moncur III. Statig trompetspel van Jimmy Owens (ten tijde van de opnames net geen vijfentwintig, nu bijna een trotse tachtiger), en Shepp die vrije baan krijgt, af en toe in duel gaat met één van de andere blazers. Naarmate het nummer vordert, gaan de muzikanten hun instrumenten steeds intenser en urgenter bespelen, wat een prettige zenuwachtigheid oplevert. Bruisend samenspel tussen sax, trombone en trompet; enerverend tegendraadse piano-jingles; een onweerstaanbaar ritmische groove; deze compositie heeft het gewoon allemaal, uiteraard niet in het minst omwille van de meesterlijke uitvoering.

Shepp zelf leverde de derde compositie, Fiesta. Dat begint met een fraaie drumsolo, waarna Shepp het feest op dissonante wijze opent. Meer dan waar dan ook op het album is het de ster van de bandleider die hier schittert; terwijl Owens en Grachan voor een rijke voedingsgrond zorgen, mag Shepp zich heerlijk laten gaan. En dan krijg je waar voor je geld, natuurlijk. Al moet ook gezegd dat Fiesta niet zomaar 10 minuten voluit gaan is; welneen, er is ook ruimte voor contemplatie, en het zijn net die momenten die de balans in evenwicht houden, die voor een geweldige dynamiek zorgen en de luisterervaring optimaliseren.

Afsluiten doet deze plaat met de standard Sophisticated Lady, die Ellington in 1932 reeds bedacht. Shepp laat zich meteen gelden met een drukke opening, maar neemt gauw wat gas terug, al blijft dit in uitvoering onmiskenbaar Shepp, met bakken rauwe, bluesy emotie.

Een waardig sluitstuk van een schitterende plaat, al moet ik zeggen dat ook de twee bonustracks, die in 1998 werden toegevoegd aan de CD-release, ferm de moeite zijn.

4,5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 12:17 uur

geplaatst: vandaag om 12:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.