Sparks - Interior Design (1988)

Oei, oei, oei, wat pijnlijk om je helden zo af te horen gaan. Slappe pop die de Sparks onwaardig is. 0,5*

Ik vind er nog wel aardige nummers tussen zitten (So important, Love-o-rama, A walk down Memory Lane), maar erg uitdagend is het allemaal niet, wat dat betreft zijn we inderdaad beter van ze gewend. 2½*

De eerste 2 nummers zijn in ieder geval uitschieters.
Muzikaal klinkt het allemaal als alles op de automatische piloot.
De teksten en de zang zijn wel toppie.
Met het album 'Balls' kwamen ze weer heel sterk terug.

Deze kwam ik vroeger vaak als CD tegen op kleinere labels (en goedkoop) met andere titels en hoesfoto (o.a. Madonna en Gold).
Er waren van de singles ook 12 Inches verschenen, maar die deden het onze hitlijsten in ieder geval niets.
Hier ga ik vooral voor de track 1, 2, 5 en 9.

Interior Design was de laatste Sparks van de jaren ’80 met een hoes alsof het 1972 was. De dame links lijkt wel op de vrouwelijke helft van de Carpenters. Een hoes waarop de gebroeders Mael nergens staan afgebeeld, zelfs niet op de binnenhoes. Bovendien hun eerste plaat waarop de band zonder drummer werkt: alle slaggeluiden zijn van een drumcomputer. Daarbij klinkt ten opzichte van de voorgangers minder dance maar vooral synthpop.
De verkopen van vorige albums waren niet best, al haalde men net als voorheen Amerikaanse dancelijsten, nu met het aardige poplied So Important en het tweede nummer van dit album, het iets mindere Just Got Back from Heaven.
Het andere nummer dat mij goed bevalt is Lets Make Love, dat een sterke melodie heeft en een oprecht, intiem liedje blijkt te zijn. Soms doet de muziek me aan Pet Shop Boys denken, zoals op dit nummer.

Opmerkelijk genoeg lijkt de groep in deze fase nauwelijks controle te hebben gehad over hun eigen werk. De licentierechten lijken veel te ruim te zijn geweest, zoals het volgende suggereert.
Reeds in datzelfde 1988 verscheen het in Europa bovendien op cd als Just Got Back from Heaven; in 1992 verscheen een Nederlandse cd-editie genaamd The World of Sparks / Madonna; in 1994 in Oostenrijk en 1995 in Duitsland als So Important; in 1995 opnieuw in Nederland als Gold; eveneens in 1995 in Europa als Heaven and Beyond; in 2000 in Duitsland en het Verenigd Koninkrijk weer eens als Just Got Back from Heaven; tenslotte in Europa vanuit Nederland ergens in de jaren ’90 als The Magic Collection.

Bent u er nog? Wat ik duidelijk wil maken is dat een regulier album eveneens werd verpakt als een verzamelaar/best of album, op goedkope cd verkrijgbaar met soms een hoes waarop de bezetting uit succesjaar 1974 was te zien!

In 2008 keerde het album terug waar het hoorde. Interior Design kwam uit op Sparks’ eigen label Lil’ Beethoven met als bonussen onberispelijk Frans-, Duits- en Spaanstalige versies van Madonna. Zanger Russell is een talentalentje. Misschien verklaart dat wel alle afwijkende cd-versies, wellicht dat daarop qua taal afwijkende tracks staan? Alleen de fanatieke verzamelaar kan het weten.
Terug naar waar het om gaat, de muziek: digitaler dan ooit, meer pop dan op de vorige albums en een verzameling aardige liedjes met twee uitschieters.

In 1989 scoorde Sparks nog een onverwacht hitje in Frankrijk, waar het met Les Rita Mitsoukou uitgebrachte Singing in the Shower in mei-juni #37 haalde. Tevens te vinden op het album Marc & Robert van het Franse gezelschap. Wellicht zette dit Sparks op het spoor van de latere eurohouse, zoals hun volgende album in 1994 zou klinken.

In de zomer van 1988 verraste Sparks vriend en misschien ook wel vijand door out of the blue met een nieuw album op de proppen te komen: Interior Design. Hun vijftiende worp.
Het bijzondere aan dit album was al duidelijk nog voordat er een noot gehoord was: de Broers stonden niet zelf op de hoes. Wat maar zelden voor kwam (enkel bij Kimono My House en The Nr. 1 Song in Heaven). De hoes toont een late jaren zestig -begin jaren zeventig foto van een vrouw die in een soort hotelkamer een koffer aan het pakken is met naast zich een man die al een volgende koffer in zijn hand houdt. Vreemde hoes, lijkt wel een foto uit een hotel prospectus.

Bij het opzetten viel mij gelijk -tot mijn vreugde- op dat de dominante synthesizer sfeer het veld had geruimd voor een meer acceptabel en ruimtelijker geluid.

Het album opent met So important, een prachtig stuwend en origineel Sparks nummer, een evergreen die niet snel verveelt.

Just Got Back from Heaven, ook een lekker uptempo nummer

Lot’s of Reasons, Russell zing op zijn urgente wijze dit nummer dat wel een left over lijkt van de Big Beat sessies, een oorwurm a la Sparks.

You Got a Hold of My Heart, prachtig rustig intro en op die manier wordt het nummer ook gezongen,
Mooi nummer met een heel fraai refrein, ook een evergreen.

Love-O-Rama, Sparks neem hier met een stuwende opening een soort voorschot op Nederland beweegt, of ze nemen het stokje over van Diana Ross met Work that Body, het swingt en is leuk als floorfiller, maar minder als luistertrack.

The Toughest Girl in Town, een dwingend intro, waarna Russell kalm begint te zingen op een wederom fraaie melodielijn, apart en mooi nummer.

Let's Make Love, ook weer een fraaie Sparks song structuur, Russell zingt met diverse tempowisselingen die niet nerveus aan doet, weer een Sparks classic!

Stop Me If You've Heard This Before, brengt herinneringen terug aan het trio albums eerder uit dat decennium, uptempo met een tachtiger jaren beat.

A Walk Down Memory Lane, begint met pompende percussie, waarbij Russell wederom kalm inzet, het lijkt bijna het thema van dit album, dat hij veel rustiger zingt, vergelijkbaar met zijn zang op Introducing Sparks. Het nummer wordt opgebouwd met blazers.

Madonna, een soort van aubade aan La Ciccone, (Madonna die op dat moment net het punt had bereikt van real Stardom, True Blue had alle records gebroken met diverse nummer 1 hits en Like A Prayer stond op punt van uitkomen)
Het is een rustig nummer, “Madonna is that reallly you…. Feelings only you can have”
Deels gedeclameerd (coupletten) en deels gezongen (refrein).
Een heel apart nummer in de Sparks Canon, aangezien de broers het blijkbaar zelf ook bijzonder vonden (of om al de mondiale Madonna fans te pleasen ) werd het nummer maar direct liefst vier keer achter elkaar op het album gezet, naast de Engelse ook de Franse, Duitse en Spaanse versie). Waarschijnlijk een marketing move.

Het valt wel op hoe goed Russells Frans is (na bijna een jaa zin Parijs te hebben gewoond).

Als Bonus The Big Brass Ring, een instrumental en een extended remix van So Important die vet is en erg lekker klinkt.

Op de een of andere manier passen alle nummers op het album goed bij elkaar, met de nodige afwisseling. Ik had het lang niet gehoord maar vind het -nog- beter dan ik mij herinnerde.

PS de viertalige versie van het nummer Madonna stonden in zomer 1988 als op mijn cd

Aha, Madonna gaat dus inderdaad over dé Madonna?! Al denk ik dat de paus haar een tweederangs exemplaar vindt, vergeleken met die uit zijn kerk

Voor mij is deze plaat ergens toch wel het logische eindpunt van dit decennium van Sparks. In de jaren '80 hebben de broers Mael een grote expeditie ondernomen om commercieel sterrendom te behalen. Alle sterke punten van de band, die elementen die Sparks ook écht Sparks maakten, werden één voor één opgeofferd om de hitlijsten te overwinnen. Gevatte teksten, als scherpe kortverhalen vanuit een uniek standpunt? Na 'Angst in My Pants' niet meer te vinden. Interessante liedjesstructuren en ingenieuze passages? Op 'Music That You Can Dance To' nog op één hand te tellen. Neen, er werd vooral meegesurft op trends, en alles dat ook maar ergens in de buurt komt van 'bombast', 'excessen' of drama' werd genadeloos geamputeerd uit de sound van de band.

En bij deze 'Interior Design' komt dat allemaal samen in één plat, grijs, ongezouten eindstation. Het hele album heeft een bepaalde muzak-kwalteit, alsof de broers met de handrem op spelen. Alle nummers lijken MCU-gewijs door een committee te zijn samengesteld - en voor de zekerheid ook nog even door een testpubliek gejaagd - om toch maar 100% zeker te zijn dat niemand er aanstoot aan zou kunnen nemen. Om op die manier toch maar het breedst mogelijke publiek te kunnen bereiken. Maar het is die klassieke denkfout waar 'Sparks' steeds opnieuw in trapt: als je iets maakt dat niemand tegen de tenen kan schoppen, maak je eigenlijk ook iets waar niemand verliefd op zal worden.

Dat is voor mij de essentie van deze 'Interior Design'. Het is een lege, holle plaat. Een album waar de Maels ongetwijfeld hard aan gewerkt hebben, maar waar ze nog geen miniscuul stukje van hun ziel in kwijtgespeeld zijn.

Het is het enige 'Sparks' album waar een soort treurnis over mij heen valt wanneer ik het luister. En ergens is dat gek, want het songmateriaal is eigenlijk absoluut zo slecht nog niet. Sparks heeft hier al 17 jaar studio-ervaring, en je moet hun écht niet meer leren hoe ze hooks schrijven die de rest van je leven in je achterhoofd blijven rondspoken. 'So Important' heeft eindeloos neurie-potentieel, 'Just Got Back From Heaven' speelt heerlijk speels met je verwachtingen. Ik kan eigenlijk het volledige lijstje wel afgaan, en over elk nummer heb ik wel -iets- positiefs te zeggen. Maar tegelijkertijd kan ik ook nergens écht enthousiast over worden. Er zijn geen "oh, dit stuk is echt fantastisch!" momenten op deze plaat, er zijn vooral momenten waar je afgeleid naar je telefoon zit te staren en in de achtergrond wel een oké stukje muziek te horen is. En dat is het probleem dat in dit decennium steeds maar groter en groter werd voor de Mael broers.

In 'Madonna' hoor ik ergens nog wel de kiem van het oude 'Sparks'.'The Toughest Girl in Town' had zelfs misschien wel op 'A Woofer in Tweeter's Clothing' kunnen staan. Maar het zijn schimmen van wat het ooit geweest is. De productie neemt geen risico's, en Russell mist simpelweg de starpower en het charisma om een niemendalletje echt naar een hoger niveau te tillen. Een ander duo had een handvol van deze liedjes verkocht aan pakweg 'Cyndi Lauper' of 'Bonnie Tyler', en die hadden misschien wel een hit weten te maken van dat gezapige 'You Got A Hold Of My Heart'. Maar dat is simpelweg niet waar Russell en Ron voor op deze aarde gezet zijn, en ze hebben de kelk helaas tot de bodem moeten ledigen eer ze daar zelf achterkwamen.

Na jarenlang laagje na laagje wegschuren van wat 'Sparks' zo een unieke band maakt, blijft er op deze plaat nog bitter weinig over. Er is geen urgentie, er is geen persoonlijkheid, en er is vooral geen ziel. Als Sparks ooit een grand cru was, is dit het lauwe bodempje dat aan het einde van de avond in je glas is blijven hangen. En dan is het eigenlijk bijzaak hoe catchy de refreinen juist zijn, of hoeveel verrassing de melodieën omvatten. Wat ontbreekt is datgene waarmee Ron en Russell Mael in 1974 toch succes hebben weten te vangen. Wat ontbreekt is 'Sparks'.

+ 'The Toughest Girl in Town', 'Just Got Back From Heaven'
- 'You Got A Hold of my Heart', 'Lots of Reasons'

Een heel verhaal bij je zware onvoldoende Chimpz! Een vier omdat je 'Sparks' mist terwijl je wel over al de nummers iets positiefs kunt zeggen vind ik wel erg streng in de leer.

Zo zie je maar dat smaken en zienswijze echt kunnen verschillen.

Toch denk ik wel dat het enorm scheelt dat je heel veel van de Sparks muziek voor het eerst hoorde en beoordeelde ver na de tijd van de release van de diverse albums.
Het tijdsgewricht speelt absoluut een grote rol in de tot standkoming en productie van de muziek. (zoals bij iedere muziek act)

Datzelfde heb ik beleefd bij het doornemen en doorspitten van het voltallige Procol Harum oeuvre, ik kreeg heel veel van hun discografie voor het eerst te horen en ook redelijk snel achter elkaar (waarbij natuurlijk een zekere verzadiging op deler ligt, wat dat betreft is het net als met eten

Ik kocht Kimono My House toen dit wonderschone album uitkwam en heb de LP letterlijk grijs gedraaid, binnen een jaar kwam Propaganda, waar ik reikhalzend naar uit keek om die vervolgens ook weer grijs te draaien. Op deze manier is Sparks een integraal onderdeel geworden van mijn leven, maar dat houdt dus tevens in dat diverse externe factoren (tijdsgewricht - mode- muziekstromen - productietechnieken - muzikale ontwikkelingen etc.etc.etc) daarbij op ieder moment een duit in het zakje deden.

En ik heb ieder album goed de rijpingstijd kunnen geven waar het soms om vroeg.

Anyway, ik vind het heel leuk dat jij je frisse blik eer over hebt laten schijnen. en ik hoop dat je ook in de toekomst nog van hun muziek kunt genieten.

Want ze hebben hoe dan ook een staat van dienst die maar weinig muzikale acts hun nadoen en waar ik groot respect voor heb.

Oh, absoluut hoor. En in deze tijden van streaming waarschijnlijk nog meer dan ooit tevoren. Je komt van een tijd waar tieners hun zakgeld sparen om af en toe eens een nieuw album te kunnen horen, naar een tijd waar je gratis en voor niks miljoenen albums kan luisteren wanneer je maar wil. Natuurlijk beleef je dat anders.

Anderzijds valt er ook wel iets voor te zeggen dat muziek op zich tijdloos is, en het argument van "je moet het vaker luisteren om het goed te vinden!" klinkt altijd een beetje als een zwaktebod. Maar ik probeer daar een beetje een middenmaat in te vinden en ruim mijn tijd te nemen met de albums, om toch een beetje verder te kunnen gaan dan "één keer luisteren, dit vind ik ervan, op naar de volgende!"



Geen nood, Gratuitous Sax & Senseless Violins wordt hier alweer met veel plezier gedraaid

Deze plaat is voor Sparks-begrippen niet best, hij klinkt als een demo. Dit was dan ook de eerste in een eigen studio geproduceerde plaat, op dat gebied dus nog beginnerswerk. Wat mij opvalt zijn de romantische nummers zonder dubbele bodem als Let's make love en You got a hold of my heart. Op zich is dit een best te pruimen synthpopplaat, je kunt So Important en A walk down memory lane onmogelijk slechte nummers noemen, en The toughest girl in town is zelfs een kleine parel, melodisch zowel als tekstueel. Maar je verwacht meer van Sparks. Toch sympathie voor dit album.