STEF BOS - IS DIT NU LATER (1990)
Stef Bos: een bekende en geapprecieërde naam in de Nederlandse pop-scène.
Dit album was m'n eerste kennismaking met hem als artiest...
Als artiest weliswaar, want ik meen me te herinneren hem af en toe te zien in herhalingen van oude Samson & Gert afleveringen...
Tot op heden is dit ook het enige dat ik van hem reeds onder de loep heb genomen.
Niet dat daar binnenkort verandering in komen zal, want dit album heeft net geen troeven genoeg om me nieuwsgierig te maken naar ander werk.
Ik heb dit album leren kennen door m'n pa, een 3/4-tal jaar geleden. Toen had 'ie (en ik dus ook...) enkel oog voor de titeltrack en vooral
'Papa'. Het viel mij op dat hij altijd behoorlijk emotioneel werd bij dat nummer. Toen verstond ik dat nog niet, nu des te meer - de tekst dringt tot me door en is pijnlijk correct en confronterend.
Is Dit Nu Later is het debuut van de man en wordt gezien als 'bekendste' in z'n discografie, tevens ook één van z'n betere. Singles waren
Is Dit Nou Lateren
Gek Zijn Is Gezond. Naar verluidt werd dit in de tijd, ondanks de sterke titeltrack, maar matig onthaalt. Het bekend worden van
Papa, wat iets later zou volgen, zou van Stef Bos wel een gevestigde naam maken. Nog steeds wordt zijn volledige muzikale carrière door velen (enkel) gelinkt aan dat éne nummer.
Het album begint met een mooie contradictie.
Niets is sterker dan de stilte..., waarna de eerste muzikale noten worden ingezet. Bij dit nummer zit de kracht hem in de melodie. Verder spreekt vooral dit lugubere en licht filosofisch tekstdeeltje me aan:
"Neem een voorschot op de dood. Voel de stilte om je heen. Wie de zwijgzaamheid verdragen kan, voelt zich nooit alleen..."
Wat Een Wonder is samen met
We Doen Het Zelf en
Gek Zijn Is Gezond de meer up-tempo song van het album, het opwekkend streepje. Er is een reden dat ik deze nummers in één zin vernoem, en die reden is niet erg positief. Voor mij zijn dit de zwakke nummers van het album.
De eerste twee mogen er nog zijn; het zijn één-in-een-dozijn popnummertjes, maar storen doen ze niet. Het niveau ligt enkel wat laag, bevat weinig zeggingskracht, weet zich nergens te onderscheiden aan de hand van sfeer/intensiteit/... maar ze brengen tenminste nog een gelukbrengende factor met zich mee.
Gek Zijn Is Gezond daarentegen... Laat ik het te speels noemen, te kinderlijk, te onserieus. Een zin als:
"Ze preekt opeens een andere taal, ze zegt: "ik wil vandaag opnieuw beginnen!" is wel mooi, maar dat onnodig gezanik op het laatste gaat er bij mij niet in. Verder is het ritme en de instrumentatie behoorlijk irriterend.
Afscheid kan er dan wel weer door. Maar opnieuw is het niet zo aangrijpend als ik zou willen. Het laat me af en toe wat meezingen, en heeft hoogstens een licht melancholisch gevoel bij
"langzaam zullen alle dingen wel verslijten door de tijd...". Toch grijpt het me minder naar de keel dan verwacht...
Is Dit Nu Later is van een hoger niveau. Die verontwaardigheid en onzekerheid in z'n stem, in combinatie met een meeslepende melodie, pakt goed uit. Ook
De Eenvoud is een hoogtepunt. Een sterke tekst, een rustgevend maar bewustmakend stemgeluid. Daarna komen nog
Als Dat Genoeg Is en
Papa, wat alweer puur genieten is. Iedere luisterbeurt slagen deze nummers erin me emotioneel te laten meezingen. Wat me opvalt is dat ik veel van mezelf (en/of me gedachten, gevoelens) terug vind in de teksten. Bij
Papa is dit niet zo moeilijk, want ik zie dit zowat als een universeel relatie-gevoel tussen kind en vader. Daar zit dan ook de kracht van (de bekendheid van) het lied. Maar bij andere teksten (cf.
De Eenvoud en
Als Dat Genoeg Is) is dit minder vanzelfsprekend. Zo'n auto-biografische twist maakt wat goed voor de zwakke, vervelende songs waar ik het eerder over had.
Vroeger Is Voorbij doet me dan weer minder, en ik vind vooral het thema wat banaal overkomen.
Wodka daarentegen is wel een topper. De opbouw in dit nummer is sterk, de sfeer zit erin, en Stef Bos weet af en toe a.d.h.v. ludieke one-liners perfect het gedachtegoed van een dronken man/vrouw (?) te verwoorden.
Er schetst zich altijd een volledige gebeurtenis in m'n hoofd bij dit nummer, waarvan ik hoop dat het ooit uitkomen zal
. Het koesteren van dromen, één van de krachten van muziek.
Daarna zakt het niveau terug wat in met
Hier Vertrok De Trein. Cru wil ik niet overkomen, maar een nummer over de Holocaust is reeds door velen en op een veel navrantere manier vertolkt. Deze song wil dramatisch klinken, maar slaagt er voor mij niet echt in.
M'n Hart Gevolgd, neutrale afsluiter.
Wat me opvalde is dat de instrumentatie wel iets te veel gezien wordt als bijzaak. Basis-uitgewerkt en in mijn oren iets te cliché: af en toe een trompet-geluidje, een synthesizer-toon. Simplistisch musiceer werk is natuurlijk niet altijd negatief, en ook wat typerend voor 'dit soort muziek'. Maar dan mag de singer-songwriter toch wel op een iets poëtischere en interessantere manier een wereld opbouwen rond je.
Dit album probeert het kleine (on)geluk van de mens samen te vatten, en is daar eigenlijk wel in geslaagd door topnummers als
De Eenvoud en de titeltrack. Enkel is het totaalpacket matig.