Lucinda Williams - Lucinda Williams (1988)

Dit is het album waarmee Lucinda haar eigen stijl vond. De doorleefdheid in haar stem is er nog niet helemaal, maar de geweldige songs al wel. Zo werden Passionate Kisses, Changed the Locks en Crescent City gecoverd door resp. Mary Chapin Carpenter, Tom Petty en Emmylou Harris. Mijn persoonlijke favoriet op dit album is het prachtige Side of the Road.

Sinds kort is het album weer verkrijgbaar als deluxe edition, met op de tweede cd een live-opname van een concert in de Effenaar (1989).

Geweldige songs inderdaad, en een prachtige sfeer. Side of the road is ook hier favoriet. En de deluxe versie met live cd maakt deze plaat een zeer waardevolle aanschaf! Genieten!

de stem van de jonge lucinda kan ik erg goed velen. vergelijkbaar het met een oude foto van je lief: ontwapenend na decennia gekif en geknok.

Lucinda Williams is een van de weinige artiesten waar ik dag in, dag uit naar kan luisteren zonder dat het irritaties oproept. Ik geef toe, ze zingt niet altijd even zuiver, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd met haar door het leven getekende, karakteristieke stemgeluid dat voor mij door merg en been gaat. Songs vol littekens, tranen en pijn, zo luidde eens een titel van een recensie in het NRC. Die titel ben ik nooit vergeten, want dat is in feite de essentie van waar het in de muziek van Williams om draait.

Met haar album Car Wheels on a Gravel Road won ze in 1998 zeer terecht een Grammy Award, maar wat veel mensen misschien niet weten is dat ze al lang daarvoor haar sporen als artiest ruimschoots had verdiend. Voor mij in ieder geval wel, want met haar unieke mix van roots rock, country en folk wist ze ook al op eerdere platen – zoals dit album uit 1988 – te verrassen.

Veel van de tracks op deze plaat handelen over uitgedoofde relaties, over onvervuld verlangen en gemis. Over een zoektocht naar echtheid en authenticiteit. Side of the Road, Like a Rose en Sundays zijn bijvoorbeeld goede voorbeelden van ingetogen, breekbare nummers waar deze pijn goed naar voren komt. Tracks als I Just Wanted to See You So Bad en Changed the Locks zijn wat meer recht-toe-recht-aan, maar door de wat lichtere toon passen ze prima op dit album.

Zo goed als Car Wheels on a Gravel Road is deze plaat niet, maar dat is geen schande. Ook dit album weet van begin tot eind te boeien en kent geen zwakke momenten: 4,5*.

Ik behoor tot de groep die Lucinda pas ontdekte bij Car Wheels on a Gravel Road maar ik ben toen vrij snel; het "verleden" ingedoken.

Net als Pietro kan ik het ook de hele dag op hebben staan.
Vanmorgen wat geklust en diner voor vanavond voorbereid. Als dessert maak ik Siciliaanse cannoli. En ook de rolletjes zelf gemaakt.

Nu even een break met dit heerlijke album. Tov van latere albums klinkt Lucinda als een meisje maar de rijpheid is al ruimschoots aanwezig. Ook in de teksten............
Een keertje goed zelf goed liefdesverdriet te hebben meegemaakt helpt wel om van dit soort muziek te genieten.

Lekker nu naar kant twee en.................ik doe nog een espresso!