menu

Miles Davis - Miles Davis and Milt Jackson Quintet / Sextet (1956)

mijn stem
3,68 (17)
17 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Prestige

  1. Dr. Jackle (8:55)
  2. Bitty Ditty (6:37)
  3. Minor March (8:17)
  4. Changes (7:10)
totale tijdsduur: 30:59
zoeken in:
avatar van Sandokan-veld
3,5
Met: Miles Davis (trompet); Jackie McLean (altsax, alleen track 1 en 3 ); Milt Jackson (vibrafoon); Ray Bryant (piano); Percy Heath (bas); Art Taylor (drums)

De titel Quintet/ Sextet betekent niet dat er materiaal op deze plaat staat uit twee verschillende sessies: alle nummers werden opgenomen op 5 augustus 1955. Echter, altsaxofonist Jackie McLean, speelt alleen mee op ‘Dr Jackle’ en ‘Minor March’ (beide ook zijn composities).
Davis en McLean kregen na de opnames daarvan ruzie, volgens Davis omdat de saxofonist high was en niet meer met kritiek kon omgaan. Hoe dan ook leidde het ertoe dat McLean met slaande deuren vertrok. Feitelijk is het dus: sextet --> kwintet

Davis en McLean, junkiemaatjes van weleer en eerder samen te horen op o.a. Dig en Miles Davis, Volume 1, zouden daarna nooit meer samen in de studio verschijnen.

Het is ook in andere opzichten het einde van een tijdperk in Davis’ oeuvre: dit is de laatste plaat die hij maakte voordat hij zijn ‘First Classic Quintet’ bij elkaar zou brengen, een moment dat ongeveer samenviel met zijn overstap naar major label Columbia, en zijn grote doorbraak. Ook Percy Heath, tot op dat moment zo’n beetje Davis vaste studiobassist, zou hierna nooit meer op een plaat van Davis te horen zijn.

Vanaf het Grote Kwintet zou Davis meestal studio-opnames maken met zijn dagelijkse band (de band waarmee hij ook toerde), dit is dus ook een van de laatste platen waarvoor hij specifiek muzikanten inhuurt (een zogenaamde ‘all-star band’). Tegen de personele keuzes van Davis kun je zelden bezwaar maken, en ook hier niet: Al Taylor, Ray Bryant, Milt Jackson, allemaal gerespecteerde namen.

Davis eist echter de meeste tijd op voor zichzelf, waardoor vooral Jackson een beetje ondersneeuwt. Davis heeft inmiddels een heldere, soepele stijl ontwikkeld, en met vakmannen als Taylor en Heath levert dat een prima klinkend plaatje op. Het zijn wel de nummers met McLean waar het meeste leven in zit. High of niet, zijn solo’s brengen een nodige dosis speelsheid in het soms wel wat te degelijke bandgeluid.

Meer nog dan McLean echter drukt pianist Ray Bryant een opvallende stempel: voor mij is hij de meest onbekende hier, maar hij brengt een aangename Bud Powell-vibe mee die op sommige momenten de oren doet spitsen. Zijn korte solo's op de composities van McLean zijn albumhoogtepunten, en zijn compositie 'Changes' is een heerlijk bluesy uitsmijter, waarvan de nonchalante smeuïgheid Davis als gegoten zit.

Iets vaker dan op andere Davis-albums uit die tijd wordt teruggegrepen naar het bebop-geluid uit Davis’ begindagen. McLean, die de helft van de nummers schreef, was natuurlijk nog meer dan Miles Davis een discipel van Charlie Parker, wiens overlijden zes maanden eerder iedereen ook nog vers in het geheugen zal hebben gelegen.

Quintet/ Sextet is daarmee geen enorm baanbrekende plaat, en hoewel Davis prima speelt had hij nog wel iets meer ruimte mogen geven aan zijn talentvolle sidemen (en McLean binnenboord mogen houden). Verder is Quintet/ Sextet een behoorlijk aangenaam stukje muziek.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:18 uur

geplaatst: vandaag om 18:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.