menu

Betty Davis - Betty Davis (1973)

mijn stem
3,88 (57)
57 stemmen

Verenigde Staten
Funk
Label: MPC

  1. If I'm in Luck I Might Get Picked Up (5:00)
  2. Walking Up the Road (2:55)
  3. Anti Love Song (4:31)
  4. Your Man My Man (3:39)
  5. Ooh Yeah (3:08)
  6. Steppin in Her I. Miller Shoes (3:14)
  7. Game Is My Middle Name (5:12)
  8. In the Meantime (2:43)
  9. Come Take Me * (3:56)
  10. You Won't See Me in the Morning * (3:49)
  11. I Will Take That Ride * (4:43)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 30:22 (42:50)
zoeken in:
avatar van Savant
4,0
Onlangs verschenen er bij 'Light in the Attic Records' twee prachtig verzorgde reïssues uit de beginjaren zeventig met daarop werk, gemaakt door ene Betty Davis. Betty who, zult u vragen? Precies. Er is zowat geen hond meer die weet wie zij was, en dat mag rustig een schandaal genoemd worden. Want wat deze dame op deze twee dampend hete cd's laat horen is in de vrouwelijke popmuziek nauwelijks geëvenaard, laat staan overtroffen. Betty Davis, geboren als Betty Mabry, maar Davis geworden na een tumultueus huwelijk met Miles Davis van zegge en schrijven één jaar (Miles zei later over haar dat ze wild en ontembaar was, zei zij dat hij haar sloeg) was voorafgaand aan haar muzikale carrière fotomodel. Ze ontmoette Miles in 1968 en beïnvloedde hem hevig door hem kennis te laten maken met o.a. het werk van Jimi Hendrix en Sly Stone. De befaamde plaat Bitches Brew (de titel volgens ingewijden verwijzend naar Betty) is daar een rechtstreeks gevolg van. Na haar huwelijk week Betty uit naar Londen om haar professie als fotomodel opnieuw op te pakken. In de tussentijd schreef ze songs, en bij haar terugkeer in de Verenigde Staten dook ze een studio in om haar debuut op te nemen. Ze organiseerde de halve top van de westcoast (The Pointer Sisters, leden van Sly and The Family Stone, van Santana en van Tower of Power) om haar een handje te helpen en het hemel en aarde verschroeiende resultaat verscheen in 1973 onder de naam 'Betty Davis'. Een naam waarachter een artieste schuilging, die haar tijd vér vooruit was.

Hoe ver, dat bleek al snel. De plaat verkocht namelijk niet zo goed, net zo min als de twee ('They Say I'm Different' uit 1974 en 'Nasty Gal' uit 1975) die ze na haar debuut nog uitbracht. Twee veelzeggende titels, die min of meer al iets weggeven over het waarom van de tegenvallende verkopen. Geloof me als ik zeg dat het niets zegt over de kwaliteit van de muziek. Allesbehalve dat. Het zegt alles over de diepgewortelde angst en hypocrisie van Amerikanen waar het sex betreft. Want dat is waar het bij Betty om draait. Hete, kronkelend geile, onversneden onderbuiksex. Voorzien van soms lome, dan weer snoeihard swingende funkritmes waar het zweet vanaf druipt. En Betty zingt niet zomaar, nee, ze schreeuwt, krijst, snauwt en verleidt er op los. Tekstueel én muzikaal. Betty wil graag én veel nemen én genomen worden en iedere vetfunkende seconde die ze op haar debuut tot haar beschikking heeft zet ze daarvoor in. Dit was natuurlijk veel te confronterend voor die Amerikanen. Nummers als 'Game Is My Middle Name', 'If I'm in Luck I Might Get Picked Up', 'Ooh Yeah' en 'Anti Love Song' werden geboycot door veel radiostations; niet alleen vanwege de openlijke sexuele belijdenis, maar ook vanwege een uit de oerkracht afkomstig, onafhankelijk en zelfbewust vrouwenperspectief dat Betty innam. Alle aangeleerde onderdanigheid ging vanaf de eerste seconden meteen 3 hoog het raam uit, om nooit meer binnengelaten te worden. Dit alles gleed vooral rechtse geloofsgroeperingen (ja, toen ook al) de verkeerde strot in; die probeerden dan ook haar plaatverkoop en beruchte, controversïele live shows te boycotten. Met behoorlijk succes, want verder dan 3 platen en een cultstatus is Betty nooit gekomen. Na haar derde plaat trok ze zich terug uit de muziekwereld en werd het stil rond haar. Zelfs nu, nu ze vanwege de reïssues opnieuw in de belangstelling staat, wil ze niet meewerken aan de promotie ervan. Jammer misschien, maar het is niet anders.

Haar muzikale testament liegt er echter niet om. Het grootste gedeelte ervan is gelukkig weer gewoon beschikbaar. Zoals al gezegd, in prachtig verzorgde reïssues, met veel achtergrondinformatie en foto's die een uitstekend beeld geven van Betty. Een wild funkende boskat waarvan Santana zei dat ze de eerste Madonna was, en dat Madonna vergeleken bij Betty wordt teruggebracht tot het niveau Mary Osmond, of, dichterbij huis, Marianne Weber. Ik zou zelfs nog wat verder willen gaan door te zeggen dat Madonna welliswaar sex wereldwijd op de kaart heeft gezet, maar dat ze vooral sex acteert terwille van een vette portemonnee. Daar is bij Betty Davis totaal geen sprake van. Daar stroomt uit iedere muzikale porie de motorolie die de wereld al eeuwenlang doet draaien. Daar komt geen centimeter acteren bij kijken. Betty doet het gewoon.

uilenei
Perfect uitgedrukt Savant.
Hete, dampende funk, dat is het. Zet dit maar eens op tijdens een feestje. Niemand kent het, maar iedereen vind het geweldig!

Het album 'Nasty Gal' is mijn favoriet, maar deze krijgt ook 4,5*, de bonustracks zijn ook super; Come Take Me!!!

avatar van sq
sq
Beluisterd als soulalbum vd week. Heel goede plaat, waarbij mijn beoordeling van ´heel goed´ duidelijk niet alleen komt door Betty Davis zelf of haar stem, al kan ik wel beamen wat daar aan positiefs over is gezegd hierboven (mooi volledig met context-info die ik niet kende trouwens). Maar wat ik dan nog wel wil toevoegen is mijn waardering voor het mooie begin 70´s geluid, dat me wel doet denken aan de eerste plaat van Parliament. Ook hier niet alleen funk, maar vooral ook het rockgeluid van de begin 70´s aanwezig. De duidelijke verwijzingen naar vrije sex zijn natuurlijk ook niet los te zien van het tijdsbeeld. Al met al een mooi document.

avatar van lebowski
4,0
Deze schijf kende ik natuurlijk al, maar had nog niet gestemd. Door de nominatie tot Soulalbum van de Week ben ik hier tot mijn plezier op gewezen. De negende stem op dit abum bevat vier sterren, allemaal vanwege haar stem, haar persoonlijkheid, de lekkere teksten en zoals sq al terecht opmerkte - ga je nog stemmen? - de onovertroffen jaren zeventig productie.

Waar is die vijfde ster dan? Ben af en toe niet helemaal ondersteboven van de composities en betrap mezelf soms op de neiging tot forwarden, iets wat ook wel eens opborrelt bij beluistering van idd Parliament en andere 70's funkautoriteiten. Droomde er als jongetje wel vaak van om een ultracoole funkbassist te zijn, zoals die hier te horen is. Het is dan ook niet de eerste de beste. Larry Graham speelde bij Sly & the Family Stone en was oprichter en voorganger van de funkers van Graham Central Station.

Heel erg stemmingsafhankelijk, de albums van Betty Davis. Vanavond ben ik in de juiste stemming. Oh Yeah! I Will Take That Ride!

3,5
Dit is denk ik het stoerste album dat we tot nu toe voorgeschoteld hebben gekregen bij het Soul-album van de Week, maar ondanks dat ik hoge verwachtingen had (mede door al het bovenstaande) ben ik toch IETS minder lovend dan de rest. Dit wil niet zeggen dat ik het slecht vind. Ik vind alle nummer wat veel van elkaar weg hebben. Dat heeft natuurlijk te maken met haar manier van zingen en met de instrumentale begeleiding, die op alle nummers nagenoeg hetzelfde is. Ze heeft trouwens echt wel een goede stem, maar dat knijpen had voor mij in iets mindere mate gemogen. Bij Steppin’ In Her I. Miller Shoes (wel mijn favoriet) past het heel goed, maar bij het laatste nummer vind ik het enigszins zonde. Toch geef ik nog 3,5*

eazyfan
Laat mij maar alweer de sfeer verpesten,

mijn excuses maar wat een rotalbum was me dit zeg, een half uurtje overleef ik gelukkig nog, deze vrouw kan naar mijn mening voor geen halve meter zingen. Dat half gekrijs/gejank werd me al na de eerste 3 tracks meer dan spuugzat, de producties zijn matig tot weinig speciaals, de teksten boeien me al helemaal niet. Ik mag dan best kort uit de bocht komen met deze opmerkingen maar vrouwelijke Soul/Funk ligt me al helemaal niet, dan probeer je dit album door de Soulalbum van de Week-topic en dan worden je vermoedens/eerdere gevoelens maar weer bevestigd.

2*, dan ben ik nog mild.

avatar van Reijersen
3,0
Ik weet het niet zo met deze plaat. Dit is echt muziek waarvoor ik 'in the mood' moet zijn.De ene keer vind ik het heerlijk de andere keer zet ik het na 1,5 nummer alweer uit.
Wat ik wel vind is dat het vocaal niet zo heel boeiend overkomt, maar muzikaal wel weer erg interessant is.
Dus net als lebowksi een stemmings-afhankelijk album, maar zekers leuk om te leren kennen.

Eigenlijk 3,25, maar hou het nochtans op 3 (misschien later naar 3,5)

avatar van musicfriek
1,5
eazyfan schreef:
Laat mij maar alweer de sfeer verpesten

Hier nog een

Had hier hele hoge verwachtingen van, maar wat een irritante plaat zeg. Van zingen is geen sprake van deze mevrouw Davis, krijsen des te meer. Het moet je liggen denk ik, maar ik word letterlijk agressief van deze plaat. Nu begrijp ik wel waarom ze niet doorbrak destijds, de muziek is gewoon ontzettend matig. Dat ze nu als een cultfiguur wordt gezien vind ik echt lachwekkend. Zo kun je alles wat slecht was in die tijd tot cult gaan benoemen Nee, heb deze geprobeerd en daar blijft het bij.

avatar van psychonaatje
De eerste keer dat ik dit beluisterde, werd ik omver geblazen door de stem van Betty Davis: wat een heerlijk rauwe stem. Rauw is eigenlijk nog een understatement. Deze dame weet zich letterlijk door sommige nummers heen te schreeuwen en te kirren. Ook zit dit album muzikaal gezien sterk in elkaar, het funkt overal lekker en je hoort duidelijk topmuzikanten aan het werk, mensen die van wanten (en funken) weten (luister alleen al eens naar die achtergrondzangeressen op Game Is My Middle Name). De combinatie tussen de krijsende stem, de heerlijke funk en de expliciete seks in de teksten is bovendien erg goed gekozen: het geheel versterkt elkaar.

Toen ik het album wat vaker ging luisteren, begon het me wat tegen te vallen. Betty Davis heeft een te gekke stem, maar forceert deze toch wel erg vaak te ver. Dan wordt het wat te hard en te overdreven en dat is jammer. Ook is er wat te weinig afwisseling: alleen het (prachtige en heerlijk eerlijke) In the Meantime wordt er wat dat betreft wat gas teruggenomen. Dat nummer is wat mij betreft dan ook één van de hoogtepunten van het album.
Ook de muziek ging me wat meer tegenstaan. Ik weet dat het puur aan mij ligt, maar ik kan niet goed tegen die harde funk (ik kan ook niet heel erg lang naar Parliament of Funkadelic luisteren): op een gegeven moment heb ik er genoeg van en wordt het me allemaal teveel van hetzelfde.

Maar goed: het is ook weer zo dat dat overdrevene en die funk bij haar stemgeluid en de teksten passen. Ze deed mij af en toe denken aan de Zwarte Weduwe (de spin) die de kop van het mannetje eraf bijt zodra deze haar bevredigd heeft.
Al met al een sterk album dat (wat mij betreft) wat minpuntjes kent, maar dat zeker aan te raden is als je van rauwe, eerlijke, recht-voor-zijn-raap funk houdt. 3,5 sterren.

avatar van unaej
3,5
Wat Savant zegt, ik geef hem geen ongelijk. Betty Davis is rauw en onversneden, misschien zelfs een vrouwelijke James Brown?
Dit debuut is een lekkere rit doorheen opzwepende rockgitaren, slepende rhodes en een krijsende, zwoele vrouwenstem. Erg interessant is de muzikale verpakking niet, maar de vocale inhoud is intens genoeg om de luisteraar geboeid te houden. Hier en daar denk ik zelfs aan het vroege werk van 'The Red Hot Chili Peppers' - om maar aan te geven hoe ruig dit is.

avatar van judgepaddy
4,5
Anti Love Song met Larry Graham op de bas.
Hoe meer funky kun je het krijgen?

avatar van kemm
4,5
Inderdaad, een van m'n all time favourites, 'Anti Love Song', en niet enkel qua funk!

Father McKenzie
De opener van deze plaat opent ook de cd die deze maand (nou ja, de mei 2010 editie dan) bij MOJO magazine geleverd word en luistert naar de term "Heavy Soul".
Méér ken ik niet, maar het smaakt wel naar meer; Deze old skool funk is echt wel mijn ding.

Zo te zien wordt de cd hier erg gewaardeerd onder kenners.

avatar van Angelo
4,5
Betty Davis zou je best wel kunnen zien als één van de grondleggers van de combinatie tussen (zware) funk en rock. Zij is uniek in haar soort, van haar bestaat geen tweede. Hoe vies deze Davis is, wordt al meteen in het eerste nummer (If I’m in Luck, I Might Get Picked Up) duidelijk. Ze vertelt niet alleen over haar seksuele escapades, ze vertelt zelfs in detail hoe ze het aanpakt! En nee, gas neemt ze niet terug. Bijzonder aan dit album is de rol van de diverse achtergrondvocalisten. Op momenten zijn ze behoorlijk prominent aanwezig, maar ze zijn ook altijd op de juiste momenten te horen. Met name in Game Is My Middle Name tillen zij -vooral Anita Pointer van The Pointer Sisters (echt, wow!)- het nummer naar nóg hogere sferen. Subliem hoor! Naast Anti Love Song, één van het soort die prima weergeeft wat je van Davis mag verwachten en wat eigenlijk best een soort-van-klassieker-in-de-dop is, ben ik persoonlijk ook erg gecharmeerd van In the Meantime. 't Is veel meer soul-gericht (in plaats van de gebruikelijke funk-rock combinatie) en 't is ook wat minder in-your-face, maar daarom echt niet minder interessant. Mooi dat ze juist dit nummer bewaard heeft voor het laatst. Davis haar nalatenschap is bijzonder, ook vandaag de dag doen haar albums ertoe. Vocaal, tekstueel en instrumentaal ongeëvenaard. Legend!

avatar van Mr. Bojangles
4,5
Dit is echt gemene, vieze muziek. Love it!

Gast
geplaatst: vandaag om 04:31 uur

geplaatst: vandaag om 04:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.