Bruford - One of a Kind (1979)

Geweldig sfeervol album......5 punten! Voor mij het beste solowerk van Bill Bruford.

Luister ook naar naar het album UK van de band UK.

Zo'n geniaal album en toch zo weinig stemmen..

Met afstand m'n favoriete Bruford solo-album. Fantastische jazzrock gespeeld door topmuzikanten die als materiaal sterke composities onder handen nemen. Wat mij betreft ook misschien wel het beste rock-album waarop gitarist Allan Holdsworth is te horen (hoewel, hij speelt ook nog een beetje viool op dit album)

feels good to me



(ook met holdsworth)

Dit is inderdaad een weergaloos album.
Toen ik het voor het eerst hoorde zat ik echt vast in mijn stoel.
Het intro van Hell's Bells en het magistrale baswerk op FiveG.
Een standaardwerk binnen de jazz en symforock.

Tweede Bruford plaat.

Bruford kan je zien als een band, genoemd naar Bill Bruford. Vandaar dat de platen, gemaakt onder de noemer Bruford niet aanvoelen als soloplaten.

Bezetting is: Bruford/Holdsworth/Stewart/Berlin.

De viool wordt overigens door Edwin Jobson (mede U.K.-lid) verzorgd.

Voor de liefhebbers, is er overigens ook een Rock goes to College-dvd, in deze bezetting, uit deze tijd.

Klopt en is van redelijke kwaliteit... wel weer leuk dat daar Annette Peacock ook nog op 2 nummers mee mag doen .... dat blijft wel een intrigerende zangeres ....

Indrukwekkend, van het begin tot het eind. Soms zelfs (bijna) niet te volgen, zoals op het eind van Fainting Coils.

Geniaal , intens, briljant, virtuoos, onnavolgbaar... ach blablabla, gewoon luisteren en absorberen!

Nu nog 7 van dit soort stemmen, en het is de beste plaat ooit! (op Musicmeter althans)

Mijn kennismaking met BRUFORD was deze cd, al kon ik de drummer Bill Bruford al van Yes en Genesis. Deze top jazzrock formatie duurde maar even, want daarna trad Alan Holdsworth, voor Eddyu van Halen DE MEEST TECHNISCHE gitarist die er bestaat, uit de groep.
Elk nummer van deze plaat is top(!)

Gisteren voor het eerst beluisterd, en het moet allemaal even een plaatsje krijgen. Ben niet meteen overdonderd, maar wel geinteresseerd om verder te luisteren.

Sterk album van deze 'drummer op eenzame hoogte'. Een prachtige opmaat voor wat Bruford twee jaar later bij het 'vernieuwde' King Crimson zou doen.
Ik zet de plaat niet elke week op, maar elke beluistering is weer een feest!

Muzikaal hoor ik anders helemaal niet de connectie met dat album. Nog veel gekker, alles wat Bruford op dit album laat horen, wat uitdrukkelijk verboden door dhr. Fripp op Discipline. Vandaar ook dat je op dat album bijv. nagenoeg geen bekkens hoort bijvoorbeeld.

Sorry, maar totaal onvergelijkbare muziek. BRUFORD is jazzrock/fusion en dat was de King Crimson waarin Bill Bruford speelde totaal niet

fijne jazzrock plaat met uitstekende muzikanten.Het speelplezier spat er vanaf. Bruford speelt swingender dan in zijn Yes periode.

Door de samenwerking met Jobson en Holdsworth heeft het wel een ietsie pietsie weg van wat Bruford bij UK deed, al is het baswerk van Berlin natuurlijk veel soepelder dan dat logge gedoe van Wetton.

Ik vind UK minder interessant dan deze van Bruford. UK leunt erg op de symfonisch powerrock in de stijl van ELP maar dan vloeiender en gepolijster. Bij deze lp van Bruford is de stijl veel jazzier en vrijer. John Wetton zou door zijn geknepen stem ook afbreuk doen aan dit soort muziek. Maar de vergelijking ligt voor de hand. De lp's zijn een jaar na elkaar gemaakt. UK vind ik wat nu wat gedateert klinken en deze lp kan eigenlijk altijd .

Als je een paar meer van die instrumentale passage van Bruford/Holdsworth van UK met dit vergelijkt, hoor je het een beetje.

Ik denk in elk geval dat de twee lekker samenwerkten bij UK, anders hadden ze niet nadien nog twee platen samen gemaakt.

De manier zoals je UK beschrijft past perfect bij de tweede UK plaat maar zeker niet bij de eerste. Die plaat heeft veel meer jazzrock invloeden door o.a. het spel van Bruford en Holdsworth en dat was ook helemaal de originele opzet. Leuk detail: een aantal nummers van One Of Kind waren eigenlijk bedoeld voor een eventueel tweede album van de eerste UK bezetting en zijn zelfs live gespeeld zoals delen van Sahara Of Snow en Forever Until Sunday.

Dat klopt inderdaad wel. Ik zeg ook niet dat ik de eerste UK niet goed vind hoor. Hem hem destijds behoorlijk veel gedraaid (vooral kant 2) maar nummers als Alaska en Time to kill hebben typische ELP akkoorden en keyboardriffjes. Deze van Bruford gaat meer kanten op en het virtuoze jazzy basspel van Berlin voegt ook iets extra's toe.

Ik vind deze ook de beste van de drie uitgebrachte BRUFORD albums

Het is me net iets te veel muzikantenmuziek: een verdomd interessante vingeroefening in het maken van Jazz-fusion. Bruford en Holdsworth bewijzen daarentegen nogmaals een ijzersterk duo te zijn. Wat ik hier met name mis, is het stukje pit en songwriterschap die Wetton en Jobson bij de debuutplaat van U.K, waar One of kind toch niet zelden aan doet denken, toevoegden. Een ruime 3.5*

Natuurlijk niks teveel gepiel Misterfool
Een TOP(*!) bezetting met een meesterlijke drummer en een meesterlijke gitarist. Met een zanger die zijn sporen allang verdiend heeft. Heerlijk muziek zeker voor die tijd waarin fusion en jazzrocjk veel meer in de picture waren. Net zaosl Brand X blijf ik Bruford een topgroep vinden die topmuziek produceerde

Och, ik vind het absoluut mooie muziek hoor. Anders zou ik geen 3.5* geven. Ik wordt echter, vergeleken met sommige Jazz-fusion die ik gehoord heb, niet zo om ver geblazen. Het is niet zo kleurvol als de muziek van zeg maar een Return to forever, een soft machine of een Miles Davis. De muzikanten zijn uitstekend op elkaar ingespeeld, maar weten daarbuiten maar weinig magie te creëren. Ergo: muzikantenmuziek.: de virtuositeit van de spelers is de main attraction. Leuk, maar niet zo speciaal als het gemiddelde doet vermoeden.

bol.com | One Of A Kind -Cd+Dvd-, Bill Bruford | CD (album) | Muziek

Heeft iemand deze remix al beluisterd? Heb het vinyl-album in de kast staan, maar vroeg me af of het een waardevolle aanvulling zou zijn.

Ik schaar de drie Bruford-platen zelf altijd onde de Canterbury-platen. Eigenlijk ook omdat Stewart, Bruford en Holdsworth alledrie afzonderlijk (en vooral Stewart) zoveel te maken hebben met die scene. Gezamenlijk speelden ze bij Soft Machine, Caravan, Gong, Ian Carr, National Health, Hatfield and the North.

Ik zie bovendien Bruford als een band en niet als een trio soloplaten.

Dat gezegd hebbende, zijn de eerste twee platen echt uitzinnig goed. De derde plaat een stuk minder, maar toen was het alweer voorbij. Bruford had zijn baantje bij King Crimson toen alweer terug.

Deze plaat is verder ook zo heerlijk. Het kent geen zwakke songs. Over de hele linie gewoonweg fenomenaal!