Een ontzettend leuke plaat, afwisselend melancholisch en feestelijk, en steeds heerlijk warm gearrangeerd en geproduceerd. Er staan een paar mindere momenten op: Something you got vond ik ook in de versies die ik eerder kende (van Hu & the Hilltops en de Moody Blues) al niet geweldig, de covers van Ray Charles, James Brown en Fats Domino doen nogal plichtmatig aan, het verder fraaie Call my name doet mij bij het couplet steeds onafwendbaar aan Don't let me be misunderstood denken, en hoewel I can only give you everything één van de hoogtepunten van de plaat is doen riff en ritme me wel héél erg aan (I can't get no) Satisfaction denken (en dat refrein van I try and I try helpt ook niet echt om die associatie tegen te gaan).
Daar staan diverse prachtige nummers tegenover: de opener (waarvan de titel elke liefhebber van Astral weeks meteen de oren zal doen spitsen), I put a spell on you (opmerkelijk ingetogen, met niets van de gekte die Eric Burdon, Arthur Brown, John Fogerty en natuurlijk Screamin' Jay Hawkins zelf er in vonden), het opzwepende Bad or good (misschien een opvullertje maar dan wel een héle lekkere), het spannende want onderkoelde Don't you know, het lyrische Hey girl dat bijna een voorstudie van Morrisons twee-akkoorden-werk op bijvoorbeeld Veedon fleece lijkt te zijn, en natuurlijk het absolute hoogtepunt My lonely sad eyes, dat ik al eerder kende via de eveneens geweldige cover van Maria McKee op haar tweede soloplaat You gotta sin to get saved, maar Morrisons origineel is nóg beter. Misschien is dat nummer vooral zo magisch omdat je hierin al hoort tot welke hoogten Morrison niet veel later zou gaan stijgen, maar ook zonder die kennis is het een magnifiek nummer, echt briljant. "Fill me my cup..." Het middelpunt van, nogmaals, een heerlijke plaat.