menu

Them - Them Again (1966)

mijn stem
3,83 (65)
65 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Decca

  1. Could You Would You (3:15)
  2. Something You Got (2:36)
  3. Call My Name (2:23)
  4. Turn on Your Love Light (2:18)
  5. I Put a Spell on You (2:40)
  6. I Can Only Give You Everything (2:43)
  7. My Lonely Sad Eyes (2:27)
  8. I Got a Woman (3:16)
  9. Out of Sight (2:26)
  10. It's All over Now, Baby Blue (3:52)
  11. Bad Or Good (2:09)
  12. How Long Baby (3:41)
  13. Hello Josephine (2:06)
  14. Don't You Know (2:26)
  15. Hey Girl (2:59)
  16. Bring 'Em on In (3:46)
totale tijdsduur: 45:03
zoeken in:
avatar van stephan73
I Can Only Give You Everything is een briljant nummer.. Een van de beste sixties songs!

Pieter Paal
Die versie van The Troggs is ook heel toppie joppie!

avatar van Droombolus
4,5
Them Again is een van de belangrijkste platen uit m'n jeugd, helemaal kapot hebben we n'm gedraaid.

Achteraf gezien zijn de covers van Something You Got, Hello Josephine, I Put A Spell On You en in mindere mate I Got A Woman natuurlijk wel minder dan de rest van het materiaal. Typies voor die tijd werden er gewoon een paar nummers uit het live repertoire opgenomen om de plaat aantrekkelijker te maken voor niet fans die wel eens een optreden meegemaakt hadden.

Evengoed is de rest van de plaat dusdanig tering goed dat ie wat mij betreft onsterfelijkheids waarde heeft. Voor de huidige liefhebber is de Story Of Them, featuring Van Morrison 2CD natuurlijk een veel beter keuze om aan te schaffen, daar staan al deze tracks ook op. Krijg je er bovendien de alternatieve versies van Call My Name ( met geweldige freak-beat solo ) en Bring 'em On In, die hier in NL ooit samen op een singletje uitgegeven werden, ook bij ..........

avatar van Madjack71
3,5
Ik ben een groot liefhebber Van Morrison en heb ook dus het e.e.a in huis van die grote kleine artiest.
Van Them kende ik alleen Here comes the night en Gloria, die ik nog steeds kan waarderen. Verder is Brown Eyed Girl van hem uit de jaren zestig, een van mijn favorietste liedjes aller tijden.
Een hele plaat van Them, leek me toch iets teveel van het goede, aangezien dat niet mijn 'tijd' is. Maar het mag gezegt zijn, hier staan alleraardigste liedjes op en de covers misstaan Them niet.
Toch is de schreeuwzang van Morrison, soms een beetje overdaad. Maar op het prachtige rustieke Hey Girl, laat de man zijn kracht horen, die later nog vaker terug zou komen op zijn solo platen.
Ondanks dat het niet mijn periode is, kun je niet om de muzikaliteit heen, dus ruim voldoende wat mij betreft.

avatar van heartofsoul
5,0
Net als voor Droombolus waren voor mij de platen van Them heel erg belangrijk in de illustere jaren '60 (samen met de jaren zestig albums van The Pretty Things en de Downliners Sect). De sfeer van die albums sprak mij heel erg aan. Ik kon alle teksten meezingen, wat soms irritatie veroorzaakte bij mijn huisgenoten. Toen dit album en The Angry Young Them op cd verschenen, heb ik ze onmiddellijk aangeschaft, en ze hadden (en hebben) voor mij nog niets van hun magie verloren!

De mooiste nummers vind ik I can only give you everything, It's all over now baby blue van Dylan, dat Morrison volledig naar zjjn hand zet, en dat imo Dylan's origineel overtreft, How long baby en I put a spell on you, dat ik net zo mooi vind als de interpretatie van Nina Simone.

avatar van nlkink
4,0
Ben het met Droombolus eens dat de covers iets minder zijn. Persoonlijk heb ik Hello Josephine van The Scorpions al nooit zo goed begrepen maar de versie van Them klinkt wel erg plichtmatig. Ik kende de Troggs versie van I Can Only Give You Everything al maar de snerende versie gecombineerd met de perfecte instrumentale begeleiding stijgt ver boven de versie van Presley en zijn maten uit. Niemand hier heeft My Lonely Sad Eyes aangehaald als favoriet en daarom wil ik hier even een lans breken voor dit liedje. Vanaf het akoestische intro klopt het. Van klinkt niet alleen "sad" maar ook boos. Niet zozeer schreeuwzang maar snerend. In elk geval was ik verkocht toen ik het voor het eerst hoorde. Dat moet ergens in de zeventiger jaren zijn geweest. Behalve deze heb ik ook Angry Young Them en een verzamelalbum, Them Featuring Van Morrison, waar een zestal tracks op staan die je niet op de reguliere albums vind.
De Them van na 1966 heb ik niet zoveel mee, want zonder Van. Maar de drie CD's die ik heb koester ik.

avatar van Droombolus
4,5
Ah, maar Hello Josephine van The Scorpions heeft een zelfde soort eeuwigheidswaarde voor me als andere damaals niet van de radio af te branden 60s herrie als Black Is Black en Wooly Bully. Niet echt mijn smaak maar wel kenmerkend voor een bepaalde periode.

En ik had geen faves aangegeven dus heb ik gelijk ingehaakt op je My Lonely Sad Eyes voorzetje ....... bezorgde me een kippenvel moment toen hij dat nummer inzette in Carré in 1973.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Een ontzettend leuke plaat, afwisselend melancholisch en feestelijk, en steeds heerlijk warm gearrangeerd en geproduceerd. Er staan een paar mindere momenten op: Something you got vond ik ook in de versies die ik eerder kende (van Hu & the Hilltops en de Moody Blues) al niet geweldig, de covers van Ray Charles, James Brown en Fats Domino doen nogal plichtmatig aan, het verder fraaie Call my name doet mij bij het couplet steeds onafwendbaar aan Don't let me be misunderstood denken, en hoewel I can only give you everything één van de hoogtepunten van de plaat is doen riff en ritme me wel héél erg aan (I can't get no) Satisfaction denken (en dat refrein van I try and I try helpt ook niet echt om die associatie tegen te gaan).
        Daar staan diverse prachtige nummers tegenover: de opener (waarvan de titel elke liefhebber van Astral weeks meteen de oren zal doen spitsen), I put a spell on you (opmerkelijk ingetogen, met niets van de gekte die Eric Burdon, Arthur Brown, John Fogerty en natuurlijk Screamin' Jay Hawkins zelf er in vonden), het opzwepende Bad or good (misschien een opvullertje maar dan wel een héle lekkere), het spannende want onderkoelde Don't you know, het lyrische Hey girl dat bijna een voorstudie van Morrisons twee-akkoorden-werk op bijvoorbeeld Veedon fleece lijkt te zijn, en natuurlijk het absolute hoogtepunt My lonely sad eyes, dat ik al eerder kende via de eveneens geweldige cover van Maria McKee op haar tweede soloplaat You gotta sin to get saved, maar Morrisons origineel is nóg beter. Misschien is dat nummer vooral zo magisch omdat je hierin al hoort tot welke hoogten Morrison niet veel later zou gaan stijgen, maar ook zonder die kennis is het een magnifiek nummer, echt briljant. "Fill me my cup..." Het middelpunt van, nogmaals, een heerlijke plaat.

avatar van milesdavisjr
4,5
Via mijn vader (want elpees in dozen ergens op zolder..) ooit in aanraking gekomen met dit bandje. Hoewel Van Morrison mij qua soloplaten nooit zo heeft kunnen overtuigen is dat met Them een ander verhaal. Deze plaat is een pure voortzetting van het debuut. Britse Rhythm & blues met de nodige covers; I Put a Spell on You, I Got a Woman en Dylan's It's All Over Now op zijn Brits uitgeserveerd. Hier en daar wat meer jazz elementen maar voor het overige zet het de lijn door van de eerste worp. Blikvanger blijft Van Morrison met zijn typerende stemgeluid, rauw, ongepolijst maar ook intiem en intens. Het vlotte Call My Name, Screamin Jay' Hawkins cover 'I Put a Spell on You, It's All Over Now, en het jazzy Don't You Know zijn voor mij fantastische tijdloze songs. Hetzelfde geldt voor de 2 schijven van deze band, die zijn mij dierbaar, want het is alsof met deze platen een bepaalde muzikale evolutie en vernieuwingsdrift al in gang is gezet. Kortom, 2 weergaloze platen die toch wat in de vergetelheid zijn geraakt voor mijn gevoel.

avatar van RuudC
3,5
Hier neemt mijn enthousiasme toch wel redelijk af. Zo snel na het debuut bevat dit tweede album niet alleen minder interessante songs, maar is ook de keuze voor covers minder origineel. De uitvoeringen zijn over het algemeen wel in orde. Dit bandje kon best wel spelen namelijk. Toch vind ik de zoveelste I Put A Spell On You niet heel erg bijzonder meer, al moet ik wel zeggen dat ik het fijn vind dat Them er een eigen draai aan geeft. Verder is het waar ik de band op het debuut gewaagder en innovatiever vond, dat het hier een tikje tegenvalt. Ik vraag me ook altijd af of een band er wel goed aan doet om een half jaar na je laatste plaat al een nieuwe moet uitbrengen. Het klinkt gewoon wat minder fris en interessant dan het debuut, terwijl hier toch een prima band staat te spelen. Dikke 3,5*


Tussenstand:
1. The Angry Young Them
2. Them Again.

avatar van lennert
3,5
Ik ben het eens met mijn marathon-kompaan. Het debuut was rauwer, spannender en steviger. Nu is het vooral een flinke toename in de hoeveelheid soul en luistert het geheel vooral simpeltjes weg. Ik raak nergens zo geprikkeld als bij The Angry Young Them het geval was. Het ergert ook niet, vooral de stem van Van Morisson blijft een genot, maar alsnog blijft het idee dat ik naar een watered-down versie aan het luisteren ben. De rokerige kroegensfeer zit er nog goed in, maar ik had eigenlijk liever een uitbreiding van de rauwheid van de eerste lp gehoord. Nu is het leuk, maar niet enorm opzienbarend.

Tussenstand:
1. The Angry Young Them
2. Them Again

avatar van jorro
3,5
Hoewel misschien wat minder rauw vind ik het onmiskenbaar een album van Them. De sound die ze met het eerste album hadden neergezet houdt uitstekend stand. Leuke covers, fijn eigen werk.
Het album kent eigenlijk geen hoogte- of dieptepunten wat mij betreft. Hooguit dat ik It's All over Now, Baby Blue graag hoor voorbijkomen. Prima album derhalve,
3,5* voor nummer 59 in de 100 Greatest Albums of 1966 en 95 in Best Ever Albums over dat jaar.

avatar van AOVV
4,0
Ik vind deze dan weer net wat beter dan het debuut, denk ik. Een paar wat mindere covers (Hello Josephine en I Got a Woman komen in deze uitvoering niet echt binnen bij mij) buiten beschouwing gelaten, bevat Them Again louter sterke songs, waaronder ook al enkele van de hand van Morrison zelf (My Lonely Sad Eyes, en Hey Girl, dat al een aardige opmaat lijkt te zijn richting Astral Weeks), die hierna aan een solo-carrière om U tegen te zeggen zou beginnen.

4 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 20:46 uur

geplaatst: vandaag om 20:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.