Sparklehorse - Good Morning Spider (1998)

Probeerseltjes? Bedoel je de intermezzo's hier en daar?

Lang niet gedraaid, dit album. Toch maar weer 's doen... was destijds top 10 materiaal voor mij.

@Vin: It's a Wonderful Life kwam hierna pas, is dus geen voorganger van deze plaat. Moet zeggen dat ik die plaat niet veel aan vind, zelfs al doet PJ Harvey mee.

Dit is ook wat mij betreft de essentie van het luisteren naar Sparklehorse: de muziek loopt over van het 'leven'. Echte mensen, echte gebeurtenissen, echte weemoedigheid; het is zo meeslepend. 'Vivadixiesubmarintransmissionplot' wordt toch vaak gezien als het grootste werk van Linkous, maar voor mij is dat zonder twijfel 'Good Morning Spider'. Deze plaat voelt echt perfect in balans, een mix van rechttoe-rechtaan rock en intieme pop. Misschien is dat een ander onlosmakelijk iets bij het luisteren naar deze cd, de onmiddellijke intimiteit. Het is net alsof iemand je allerlei zaken die hij meemaakt in het leven toefluistert, toezingt. Bijzondere zaken en overwegingen uit het leven gegrepen.

'Good morning Spider' is je verlies incasseren, alles laten bezinken, eens goed om je heen kijken, zien dat de zon schijnt om vervolgens op de golven langzaam weg te drijven.

Hier kan ik me wat in vinden. Enkele schitterende nummers, maar de rest laat me nagenoeg koud. Voornamelijk de 'rockers' zijn niet aan mij besteed, die klinken me wat te groezelig. Liever de wat ingetogenere nummers (Maria's Little Elbows ).

Mooie cd. Juist de combinatie prachtige liedjes afgewisseld met "probeersels" spreekt mij zeer aan.

Oh ja RIP Mark Linkous

Berichten verplaatst naar Muziek > Nieuws > R.I.P.

Prachtige docu van de VPRO ten tijden van dit album is op youtube te vinden. Echt een aanrader als je van zijn muziek houdt.

Fantastisch album, ik heb hem maar eens gekocht .

Dit album is geweldig. Kan wel zeggen dat het iets heeft veranderd in mijn leven./ Mooie muziek, heel erg organisch en eerlijk. Kan me goed interpreteren in deze muziek. Alsof het voor mij gemaakt is..

Pig, Saint Mary, Sick Of Goodbyes, Hey Joe.. allemaal erg goed!

4,5*

Doet niks onder voor het door mij met 5* gewaardeerde It's a Wonderful life, dus om mezelf niet teveel tegen te spreken maak ik er hier ook 5* van.... Painbirds, Saint Mary, Goodbyes, Sparrows, allemaal wereldnummers!!! Wel duidelijk beter dan eersteling Vivadixiedinges, waar ik toch echt wel wat mindere goden op hoor hoor....

Goed album van Sparklehorse, anders dan zijn rustige debuut en zo knalt Sparklehorse ook het album in met Pig. Erg fijne opener. Het geheel is misschien ietwat evenwichtiger, maar ik vind het toch iets minder. Die subtiele lieve en trieste nummers van het debuut vallen hier wat minder op. Toch valt dit album op door de mooie melodiën zoals in Sunshine bijvoorbeeld. Ik zal hem nog wat vaker beluisteren, maar dat dit album mooi is, dat zeker.

Een tijdje geleden met het debuut Viva--- kennisgemaakt en dat is me best bevallen. Voor mij niet het meesterwerk dat een aantal MuMe-ers erin zien maar toch heel degelijk.

Tijd voor de volgende stap: deze dus, tweedehands gekocht op amazon voor 3 pond. Het eerste nummer is een complete verrassing, punkachtig wat onverwacht is bij het verhaal dat bij dit album hoort: geschreven bij het herstel na een zelfmoordpoging.

Vanaf het tweede nummer herken ik de melancholie van Homecoming Queen en Most Beautiful Widow in Town. Ik hoor de zwaarte van het leven en troost in schoonheid. Ik hoor ook meer eenheid dan in Viva, waar de korte intermezzo's niet echt geïntegreerd zijn. Hier passen de korte stukken beter.

Ik laat het album de komende dagen nog wat bezinken maar voel nu al dat dit wel eens het Sparklehorse album voor mij kan worden...

Nou, deze is zeker goed, maar dan ook snel door naar It's a Wonderful Life, dat is pas het echte Sparklehorse meesterwerk als je 't mij vraagt.

Ik gun deze eerst nog wat tijd om te blijven groeien. Sparklehorse maakt muziek die veel luisterbeurten nodig heeft om volledig te appreciëren. Ik zal wel naar It's a Wonderful Life gaan, maar nog niet zo snel

Lijkt deze plaat meer op Viva.... of It's a Wonderful Life. Ik vind laatstgenoemde sterker.

Meer op Viva. Moet zeggen dat It's a Wonderful Life me nooit iets heeft gedaan, terwijl ik de eerste twee echt schitterend vind.

Ik hoor vooral goede losse nummers op deze (sick of goodbyes, Saint-mary, Pig, maria's little elbows...) en de opvolger It's A wonderful life( piano fire zeker maar moet hem echt nog eens dringend volledig beluisteren). Een echte samenhangende plaat die je van begin tot einde moet uitluistern heeft Mark Linkous alleen maar met Vivadixiesubmarinetransmissionplot gemaakt!
En ja, uit respect voor dat Geniale album schrijf ik die titel altijd volledig

Oke, dank jullie wel. Ik wacht dan nog even met deze beluisteren. Misschien als het kwartje bij Viva echt valt dan me dan ook aan deze ga wagen. Voorlopig staat Viva bij mij nog op 3,5*.

Viva is voor mij een absolute prachtplaat. Het boeit, borrelt en doet me erg veel. Helaas hebben de andere platen van Mark dat niet. Op een of andere manier missen de nummers de boost die het debuut wel heeft. Erg jammer.

Om een beetje tegenwicht te geven aan de wat mij betreft opvallende beoordeling van het werk van Sparkehorse, wil ik toch even vermeld hebben hoe ik het zie; Na het nog licht wisselvallige Viva-dinges is deze Good Morning Spider een flinke stap voorwaarts, om met opvolger It's a Wonderfull Life zijn absolute meesterwerk af te leveren. Want evenwichtiger, sterkere composities, mooiere teksten, ontstellend veel meer pijn in prachtige muziek omgezet dan op Viva-dinges en deze het geval is.

deze plaat is een duidelijk vervolg op viva.. zonder een echte topper in de zin van spirit ditch. toch beoordeel ik hem hetzelfde. de opvolger was evenwichtiger en juist daarom wat minder.

niet...

Met het risico om een paar stevige klaagwinden vanvoor te krijgen ga ik toch zeggen dat ik deze de minste Sparklehorse tot nu toe vind! Heerlijke songs in de vorm van Pig, Sick of goodbyes,come on in, Maria's litlle elbows en Ghost of his smile die op elk Sparklehorse-album de beste van de klas zouden zijn. Ook de tussendoortjes van 1 minuut of minder zijn hier aanwezig waardoor de 17 nummers toch niet te lang aanvoelen maar als geheel valt ie minder bij mij. Minder weerhaken, minder songs die blijven plakken en deze pakt gwn minder als volledig album dan It's A wonderful life en zeker Vivadixiesubmarinetrasmissionplot. Ik heb de albums ook in volgorde van verschijnen leren kennen. mss dat daarom nix boven Mark Linkous zijn eerste worp gaat voor mij alhoewel de 2 opvolgers mij ook kunnen raken en ontroeren...

Edit : Deze Goodmorning Spider heeft wel nog de kans op verhoging bij mij want gisteren op koptelefoon viel ie echt wel heel goed maar nog niet genoeg voor een 4*

Heel, heel mooi album. Leuke verwijzing naar The Velvet Underground in 'Maria's Little Elbows' trouwens, werkt goed.

Beste Mark,

Ik weet niet waarom ik je deze brief schrijf, waar hij zal beginnen, waar hij zal eindigen en wat ik je te melden heb. Niets, denk ik, maar toch dwingt iets me je te schrijven na al die tijd.


Ik voel me vaak lichtelijk opgelaten bij het luisteren van je platen, hoe veel ik ook van ze houd. Ik ben de vogel die een nest bouwt in je schoorsteen, de warmte in zich opneemt en rustig blijf zitten terwijl jij stikt in de rook. Dan gaat de naald van de plaat, vlieg ik weg, en laat ik je achter in een koude nacht. De sterren staan helder. Is het gek dat ik mezelf zo nodeloos in het verhaal worstel? Ja, en toch gebeurt het.
 In een documentaire sprak je eens over het citaat van Tom Waits waarin hij stelde dat de allermooiste muziek die van je buren is. Zo zag jij muziek: het moest van ver komen; niet perfect, maar vervormd. In die imperfectie lag de daadwerkelijke schoonheid. Is dat wat ik overpeins op het moment dat ik mezelf steeds verder van je verwijder in de nacht? Dat de tonen me nog steeds bereiken en alsmaar mooier lijken te worden. Is het de herinnering, de nostalgie, of is het dat jouw muziek ook van ver moet worden gehoord? De troostende paradox dat al die waanzinnige harmonieën dichterbij komen in de verwijdering. Ik leg de naald er weer op.

‘’Here come the painbirds’’, fluister je op die jouw zo eigen manier. Is het wel fluisteren? Of is het spreken vanuit de verte? Ik geloof graag dat laatste. Nu beeld ik het me bijna als een grapje in: ik vlieg weg, jij waarschuwt alvast de toekomst. Ik zou je graag beschrijven wat ik zie zo hoog in de lucht: de silhouetten van de drassige, vrijwel ondoordringbare moerassen; een verlaten en grotendeels ingestorte boerderij; uitgestrekte akkers; nog een boerderij; en nu lijk ik op een klein dorpje te stuiten waar alleen nog het licht brandt in de plaatselijke kroeg. Ook dat licht springt na een klein half uur uit. Twee mannen komen strompelend naar buiten, ze lachen, kloppen elkaar op de schouder, wisselen wat laatste beleefdheden uit en vervolgen hun weg in tegengestelde richting. Vlak voor de één de hoek omgaat, zie je nog dat hij vluchtig een blik op de ander werpt. Aan zijn lichaamshouding te zien, twijfelt hij om zich om te draaien, maar hij doet het niet. Hij blijft daar op de hoek staan en begint iets in de nacht te mompelen. Ik versta hem niet, die ander verstaat hem niet, toch laat de man woorden achter in de nacht. Wie weet spoelen ze alsnog ooit aan, als flessenpost die eeuwen op zee heeft gedobberd. De strandjutter kan de boodschap amper ontcijferen, maar de woorden zijn na al die omzwervingen nog gehoord. Het zijn de werkelijke schatkaarten die op ons pad komen.

‘’Come on in, take me home tonight’’, klinkt in de mistige nacht. Ik heb mezelf geposteerd op de auto van de man die zijn woorden in de nacht achterliet, en ik heb ze gevonden. Ik tuur met de koplampen mee. Je verwacht bij iedere meter weer dat het licht eindelijk de dichte mist zal openrijten, het zal verzwelgen, maar de koplampen maken slechts duidelijk dat het licht op het moment niets te vertellen heeft over de toekomst. Het gevoel bekruipt me dat er aan het eind van de mistbank overigens niet de toekomst staat te wachten, eerder het verleden. De remmen kraken licht, de auto rolt langzaam uit en komt tot stilstand vlak voor een scherpe bocht. Wat ligt daarachter? Ik kan niets meer onderscheiden, hooguit wat doornstruiken en brandnetels. De man draait de sleutel in het contact om, stapt uit en mompelt dat hij liever de motor had meegenomen deze avond. Waarom niet? Hij neuriet zacht:

‘’Shining motorcycle
Through the trees we rifle
We're gonna drive all night home
We're gonna drive all night home’’

En dan herken ik je silhouet. Jij bent het. De glimlach van een geest. We zijn weer terug. Je verdwijnt in de mist, ik wacht liever hier. Ik voel me wel op mijn gemak, zie je. Voor even is het doodstil, tot ik die geliefde tonen weer vervormd uit de verte hoor komen. Ik vlieg terug naar de schoorsteen en moet nu wel om een plek gaan vechten, ben ik bang, want natuurlijk ben ik niet de enige die vanuit de verte is teruggehaald naar dat warme huis van je. Honderden spreeuwen hebben zich verzameld om jouw sterrenkist. We knikken kort naar elkaar. De schoorsteen is bezet, maar er is gelukkig nog een plekje vrij bij één van de ramen. Geruisloos blijf ik in de lucht hangen, terwijl ik je daar glimlachend in je luie stoel met een gitaar zie zitten. Je leunt licht voorover en lijkt je te richten tot het tafeltje links van je. Het hout kraakt zacht. Zit er iets op het tafeltje wat wij niet zien? Langzaam gaat de linkerhand nu naar de tafel en een insect blijft op de wijsvinger zitten. Je begint zachtjes gitaar te spelen. Niet te hard, je lijkt het beestje niet van de wijs te willen brengen. Dan klinken er nog een paar laatste woorden:

‘’Bring me some luck little junebug
You cousins they're gods to the seas
The march afternoons
The sun and the moon’’

De lichten gaan uit. Ik ben duizenden kilometers verwijderd. Jaren zijn voorbij gevlogen. En dan tuur ik hier uit mijn raam met een kop thee. Nu glimlach ik ook; het komt van ver, Mark, en wat is het na al die afgelegde afstanden nog steeds ongelooflijk mooi.

Ik waardeer jouw goedoverwogen woordkeuze, jouw gevoel voor detail, jouw inzet.

Wat kunnen sommige mensen het zwaar hebben. Te zwaar.

Een kast vol met 1200+ cd's in de woonkamer was mijn ideale ruimte vulling. Toen kwam er een vrouw bij me wonen en die vond het .... nogal aanwezig zeg maar. Na enkele jaren hinten en vragen of er niet iets minder konden (en ik steeds meer digitaal ging luisteren) komt het er nu eindelijk van en ben ik een selectie aan het maken van must-blijven, rippen voor eventueel een keer luisteren en 'waarom heb ik dit ooit gekocht? '.

Deze sparklehorse zat er ook bij. Ik wist eigenlijk niet eens meer dat ik die had (hoe vaak ik 'oh ja' heb gedacht terwijl al die cd's door mijn handen gingen is niet te tellen) maar ik wist ook niet wat het eigenlijk was. Tot ik zojuist op de fiets in eens "loneliness, loneliness...." in mijn hoofd kreeg. Bijzonder hoe het geheugen werkt want blijkbaar komt dat uit Maria's little elbow, destijds een Studio Brussel hitje denk ik.

Afijn, ik ga 'm niet meteen naar de kringloop brengen, zeker niet na alle loftuitingen hierboven gelezen te hebben en nog maar eens aandachtig beluisteren. Misschien is nu de tijd rijp voor het kwartje dat de grond raakt.

EDIT, 15 minuten later. Jezus, hij heeft zijn eigen leven genomen.... Lees nu over zijn leven op NL en EN wiki, dat is geen pretje. Wel indrukwekkende mensen waar hij mee samen heeft gewerkt en dus ook behoorlijk wat goeie muziek gemaakt. Maar toch herhaaldelijk depressief en gebruik van diverse verdovende middelen. Poe, komt altijd hard binnen bij mij. RIP Mark.