Elvis Costello heeft een handig marketing instrument.
Waar menig popgroep/artiest bij iedere release rond de tafel gaat zitten met stylist, reclamemakers, hype-makers, ... legt Costello steeds zijn troeven op tafel: liedjes!
"45" zou Costello's liefdesverklaring aan popmuziek kunnen zijn. In dat nummer schetst hij de levensloop van een (verloren?) generatie, dit alles aan de hand van een - jawel! Goed geraden - 45-toeren plaat.
In feite is Costello's oeuvre één grote "je 't aime" aan de popmuziek. Een clowneske plaat met scherpe randen ("Spike"). Een coverplaat mét cajun, blues & feestmuziek ("Kojak Variety").
Goddank is éénvormigheid een spook ten huize van Costello. Soms krijg ik zure oprispingen wanneer ik weer iemand met opgegeven vinger hoor doceren:
"Schoenmaker blijf bij je leest!"
Dus: een mens mag zijn werkterrein niet aftasten op zoek naar nieuwe horizonten? Costello doet het dus wel - soms magistraal, andere keren nét dat tikje minder. Ik ga eerder juichen voor een halfmislukte poging om te vernieuwen, dan een geslaagde poging herkauwen.
Costello gaat hier aan de slag met Arabische muziek (
15 petals ), grimmige R&B (
Spooky Girlfriend ), ... én toch blijft het vintage Costello.
Volgens mij slaagt hij daarin, omdat hij andere genres serieus neemt - en niet om opportunistisch "kijk-eens-hoe-breed-mijn-smaak-gaat" te scoren bij politiek correcte ingestelde medeburgers.
En waarom neurie ik toch zo vaak het nummer
Tear off your own hat, it's a doll revolution 