menu

Primordial - Storm Before Calm (2002)

mijn stem
3,73 (22)
22 stemmen

Ierland
Metal
Label: Hammerheart

  1. The Heretics Age (6:16)
  2. Fallen to Ruin (9:29)
  3. Cast to the Pyre (7:05)
  4. Suns First Rays [Instrumental] (4:57)
  5. What Sleeps Within (3:12)
  6. Sons of the Morrigan (8:09)
  7. Hosting of the Sidhe (7:10)
totale tijdsduur: 46:18
zoeken in:
avatar van Edwynn
4,0
Hoewel Primordial op elk album zichzelf bedient van dezelfde mix van black, folk en heavy metal, is op elk album een zekere verschuiving waarneembaar. De band klinkt per album meer als Primordial en minder als Bathory en My Dying Bride. Ook lijkt de band per album ruiger te worden terwijl de black metal langzaamaan verworpen wordt.

Storm Before Calm lijkt zich op een snijvlak te bevinden. Ik heb wel eens gelezen dat het album moeizaam tot stand kwam. Ik weet niet waarom, maar het zou kunnen dat het een overweging is geweest om na het algemeen prima ontvangen Spirit The Earth Aflame, wat toegankelijker te worden.
Dat is uiteindelijk niet gebeurd. Evenmin is hoorbaar dat er wat strubbelingen binnen de band waren.

Storm Before Calm opent precies volgens tegenovergesteld principe van wat de titel poogt te zeggen. Op nietsontziende wijze wordt de verwoesting ingezet die The Heretics Age genoemd wordt. Blastbeats, vlammend riffwerk en spugende vocalen vliegen je om de oren.

Vanaf Fallen To Ruin komt Primordial weer in een wat vertrouwder vaarwater, ofschoon de band heavier dan ooit lijkt te klinken. Nemtheanga experimenteert wat met zijn diverse vocale kanten en laat in het buitengewoon heldhaftige Sons Of The Morrigan de kant horen die The Gathering Wilderness zou gaan domineren.
Afsluiter Hosting Of The Sidhe is weer een stuk dromeriger dan wat we van Primordial gewend waren. De zacht kabbelende sologitaar doet de gedachten wel eens naar Anathema uitwaaieren.

Eigenlijk lijkt de formule van Primordial niet veel veranderd te zijn. Wel is de uitvoering weer beter geworden. Momenten van agressie wisselen op vrij natuurlijke wijze met momenten van berusting. Nemtheanga's stem klinkt een stuk consistenter in de iets spaarzamere cleane stukken. En in de vorm van het eerder aangehaalde Sons Of The Morrigan is een heuse livekraker ontstaan.

Primordial verrast ondanks het meer eigen karakter niet op Storm Before Calm, maar levert wel teveel kwaliteit om links te laten liggen.

avatar van RuudC
4,5
De waarderingen zijn bij dit album opmerkelijk lager dan bij de andere albums, met uitzondering van Imrama. Komt het omdat de snelheid er beduidend meer aanwezig is en dat het dan ten koste van de sfeer gaat? het is voor mij de reden om het derde album de voorlopige voorkeur te geven, maar het kwaliteitsverschil is minimaal. Storm Before Calm is wederom een fantastisch album dat de kenmerkende energie heeft die Primordial tentoonstelt. Op vocaal gebied vind ik het misschien wel iets minder, maar ik geniet met volle teugen van snelle songs als The Heretic's Age en Fallen To Ruin.

Primordial zoekt minder de afwisseling op, maar krijgt het moeiteloos voor elkaar om de luisteraar te kluisteren aan songs van acht minuten. Hosting The Sidhe zoekt uiteindelijk meer de sfeer op. Alle albums tot nu toe klinken op en top als Primordial. De doorsnee black metal is allang verdwenen en hoewel het geluid heel eigen is, klinkt de band op iedere plaat weer anders. Het is ongelooflijk eigenlijk dat Primordial nooit echt groot lijkt te worden. Wederom genoten dus van alle typische elementen, zoals de galopperende drums, de prachtige, wanhopige zang en het ijzige gitaarwerk. Met name die laatste twee maken Primordial zo uniek. Klasse!

Tussenstand:
1. Spirit The Earth Aflame
2. Storm Before Calm
3. A Journey's End
4. Imrama

avatar van lennert
4,5
Na het fenomenale Spirit The Earth Aflame valt Storm Before The Calm eigenlijk helemaal niets tegen. Sterker nog, het is een verdomd goed album. In vergelijking met de voorganger is het allemaal net iets harder en directer, zodat het geen complete kopie genoemd kan worden en alsnog een eigen smoelwerk heeft. The Heretic's Age mag zich meteen een van de hardste Primordial nummers ooit noemen. Tevens was het de eerste track die ik ooit van de band hoorde als onderdeel van de Hammerheart Records cd die ik voor weinig aan mijn collectie kon toevoegen. Ik had nog nooit zoveel furie en melodie in een song gehoord. Fallen To Ruin is echter het absolute goud, met maniakale gesproken passages. Sons Of The Morrigan mag zich daarnaast terecht een live klassieker noemen, terwijl Hosting Of The Sidhe een prachtige soundscape is. Eigenlijk is er ook weinig op het album aan te merken, want 'net iets minder dan Spirit The Earth Aflame' mag geen kritiek genoemd worden.

Tussenstand:
1. Spirit The Earth Aflame
2. Storm Before Calm
3. A Journey's End
4. Imrama

Gast
geplaatst: vandaag om 02:35 uur

geplaatst: vandaag om 02:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.