0
geplaatst: 21 maart 2004, 15:30 uur
Speel het inderdaad in het pikkedonker, dan komt het het beste tot z'n recht. De laatste track Batwings is een meesterwerk en is samen met The Sea Priestess het beste wat Coil ooit gemaakt heeft.
0
geplaatst: 21 maart 2004, 22:14 uur
nee, heb ik per ongeluk gedaan. Copy paste van hun eigen website. Mag gewoon klein, net als bij volume 1. Excuses
1
geplaatst: 15 november 2004, 19:52 uur
Verschrikkelijk nieuws dit 
COIL-oprichter Jhon Balance overleden 15-11-2004
COIL-oprichter Jhon Balance is overleden. Dat meldt brainwashed.com, de officiele website van COIL's platenlabel. Afgelopen zaterdag viel Balance in dronken toestand over een leuning. Het ongeluk gebeurde bij hem thuis. Balance, wiens eigenlijk naam Geoff Rushton is, viel enkele meters naar beneden en raakte bewusteloos.
In het ziekenhuis overleed hij op 42-jarige leeftijd. Naast COIL maakte Balance soms ook deel uit van bands als Psychic TV, Current 93 en Death In June. Op de website tresholdhouse.com zal zo spoedig mogelijk een condoleanceregister worden geopend. Tot die tijd kunnen reacties en steunbetuigingen worden gestuurd naar [email protected].
Aanstaande zondag kun je tussen 21 en 24 uur in X-Rated luisteren naar een special rond Jhon Balance. Je hoort veel materiaal van COIL, waaronder enkele zeer zeldzame en nooit eerder uitgezonden opnames.
COIL-oprichter Jhon Balance overleden 15-11-2004
COIL-oprichter Jhon Balance is overleden. Dat meldt brainwashed.com, de officiele website van COIL's platenlabel. Afgelopen zaterdag viel Balance in dronken toestand over een leuning. Het ongeluk gebeurde bij hem thuis. Balance, wiens eigenlijk naam Geoff Rushton is, viel enkele meters naar beneden en raakte bewusteloos.
In het ziekenhuis overleed hij op 42-jarige leeftijd. Naast COIL maakte Balance soms ook deel uit van bands als Psychic TV, Current 93 en Death In June. Op de website tresholdhouse.com zal zo spoedig mogelijk een condoleanceregister worden geopend. Tot die tijd kunnen reacties en steunbetuigingen worden gestuurd naar [email protected].
Aanstaande zondag kun je tussen 21 en 24 uur in X-Rated luisteren naar een special rond Jhon Balance. Je hoort veel materiaal van COIL, waaronder enkele zeer zeldzame en nooit eerder uitgezonden opnames.
0
geplaatst: 19 februari 2007, 22:25 uur
Een enkele beluistering lijkt onvoldoende om dit album te kunnen beoordelen dus heb me er aan een paar gewaagd de afgelopen tijd. Daar waar Volume 1 met "extraverte" soundscapes overdondert en imponeert, kruipt Volume 2 een stuk subtieler en eigenlijk ook moeizamer voort. Vooralsnog ligt mijn voorkeur bij Vol 1
0
geplaatst: 17 juli 2007, 18:30 uur
deze tweede is ietsje minder toegankelijk, voor Coil-begrippen.
0
Mordor
geplaatst: 30 maart 2008, 20:51 uur
Beklemmend, duister en ontoegankelijk. Typerend voor dit album. Mij heeft het (met hulp van X rated) een iedergeval geraakt. Voor Batwings alleen al een 4,5*. Bij voorkeur afspelen in het schijnsel van kaarslicht.
0
geplaatst: 10 januari 2012, 16:22 uur
Deze vandaag binnen gekregen.
Voor 5 Euro kunnen kopen.
Mooi album, totaal anders dan hun oudere werk.
Voor 5 Euro kunnen kopen.
Mooi album, totaal anders dan hun oudere werk.
0
geplaatst: 10 januari 2012, 20:17 uur
Sowieso bijna nergens te krijgen en als je 'm al vindt wordt de hoofdprijs gevraagd. Too good to be true dus Deric. Is het geen kopie? Nee, ben niet jaloers hoor... 
Geniet ervan, deze is net als Volume 1 iedere euro meer dan waard!
Geniet ervan, deze is net als Volume 1 iedere euro meer dan waard!
2
geplaatst: 4 mei 2022, 00:41 uur
Nadat Musick to Play in the Dark Volume One van Coil eind 2020 onder handen is genomen, krijgt nu Musick to Play in the Dark Volume Two een schoonheidsbehandeling. De vraag overtreft al jaren het aanbod, hopelijk blijft het niet hierbij en volgen in de toekomst nog klassiekers als The Ape of Naples en het ultieme meesterwerk Horse Rotorvator. Omdat de twee hoofdrolspelers al een tijd geleden overleden zijn, blijven er genoeg onbeantwoorde vraagtekens achter. Het is onmogelijk om in de kronkelige gedachtegangen van Peter Christopherson en John Balance weg te kruipen. Voor mij dus de lastige taak om dat gevoel in passende woorden te herstructureren.
In een tijd dat de wereld in duisternis omhuld is, krijgt het ruim twintig jaar oude werkstuk nog meer diepgang. Overdag raak je te snel door externe factoren afgeleid, in het donker neemt het concentratievermogen alleen maar toe, al is de nacht tevens de angst oproepende medereiziger. Het symboliseert het levenloze lege einde, met Magere Hein als personificatie van de dood. De paniek om nooit meer te ontwaken houdt rusteloze zielen uit de slaap. Was er op Musick to Play in the Dark Volume One nog een glimpje maanlicht te zien, bij Musick to Play in the Dark Volume Two is alleen de donkere schaduwrijke achterzijdekant zichtbaar. Nog zwarter, nog onvoorspelbaarder en nog ontoerekenbaarder.
Something verschuilt zich in de hoek van de slaapkamer, heeft talloze tentakels, voedt zich met spookachtige geluidsgolven en kruipt dodelijk langzaam dichterbij. Het gedrocht laat een spoor aan lekkende elektronica achter, zuigt, knijpt en pijnigt het gehoor. Mag het lampje op de overloop alstublieft aanblijven? Er loopt een onuitgenodigde gast rond, de schrikwekkende grenzen van de geluidstirannie overtredend en die mij aan de andere kant van de gang opwacht om genadeloos toe te slaan. Het begin van de nachtmerrie waarin surrealisme overgaat in realisme, verbeeldend in beeldend en onbehaaglijk in behaaglijk. Het is een gewenningsproces, niet voor zere zieltjes en goedgelovige muziekpuristen. Gericht aan zelfkantverslinderaars die bij de vredige ochtendglorie geen baat hebben.
Het onder stroom staande spanningsveld van uiteenspattende testbeeld elektrogolven roept de Tiny Golden Books paranoia op. Het achterstevoren geschreven sprookjesboek van Coil. Verhaaltjes tegen het slapen gaan, vervreemdend onlogisch. Geleerde sterrenkundemuziek vermengt met psychedelische wiskundige seventies Krautrock. Een opgeblazen zuurstofarme astronautendroom, hulpeloos tussen hemel en aarde zwevend. Het groots uitgevoerde Eine kleine Nachtmusik Ether verzuipt nog verder in de luchtledige kamikaze stiltes. Een weerkaatsing van te pletter slaande soundescalaties, industrial waanzin, klassieke in uitvaartmineur afgestemde pianopartijen en zwaar vervormde zinsdelen waartussen bangelijke profetische woorden de schijnbaar onder invloed zijnde doodsklap van John Balance aankondigen.
I’m going upstairs now
To turn my mind off
Flarden zorgvuldig doeltreffende mitrailleurschoten vechten met AED reanimatie geweld om het Paranoia Inlay leven. Nog gevaarlijker, nog bedreigender, nog zelfvernietigender. Alles voor de kunst, alles voor de performance. Het uitgeschreven ingecalculeerde dagboek van een riskante outsider, die de lonely wolf positie als machtsmiddel misbruikt. Het noodlottige An Emergency is een gezongen opsomming van zinsdelen. Vragend en bevestigend, bondig samenvattend.
And your wounds were growing
And your feast on your fear
Are you bathing in moonlight?
Are you drowning in tears?
I thought I had lost you
But I now find you here
In the darkness we share
De schuifelende Where Are You? Riverdance Of Death is de verlatingsangst voor het onwetende. Hide and Seek kat en muis spel, acht minuten voorsprong, acht minuten om over de vervolgstappen na te denken. Kansloos in het hol van de leeuw, de prooi die het overlevingsmechanisme van de hongerige aanvaller in werking zet. Bondage, en menselijke speeltjes, toyboys en meesteressen. De schemerige zwarte achterkamerromantiek van Coil. Ja ook deze huiveringwekkende, misselijk makende kant behoort het elektro duo toe.
Geblinddoekt ontwaakt de dag in het verblindend sneeuwwitte winterlandschap van het ijzige koude Batwings (A Limnal Hymn). Bevroren vleugels breken als jonge kwetsbare takjes af. De wind huilt, en giert in treurnis. Demonische kerkkoren bedrijven een duivel uitbannende exorcisme. De maan strompelt als een bloedzuigende vampier terug in de duisternis, weer een slachtoffer opeisende nacht voorbij. En het nachtmuziektrauma speelt zichzelf in herhalingstand voor de tweede keer af. Repeat.
Coil - Musick to Play in the Dark Volume Two | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com
In een tijd dat de wereld in duisternis omhuld is, krijgt het ruim twintig jaar oude werkstuk nog meer diepgang. Overdag raak je te snel door externe factoren afgeleid, in het donker neemt het concentratievermogen alleen maar toe, al is de nacht tevens de angst oproepende medereiziger. Het symboliseert het levenloze lege einde, met Magere Hein als personificatie van de dood. De paniek om nooit meer te ontwaken houdt rusteloze zielen uit de slaap. Was er op Musick to Play in the Dark Volume One nog een glimpje maanlicht te zien, bij Musick to Play in the Dark Volume Two is alleen de donkere schaduwrijke achterzijdekant zichtbaar. Nog zwarter, nog onvoorspelbaarder en nog ontoerekenbaarder.
Something verschuilt zich in de hoek van de slaapkamer, heeft talloze tentakels, voedt zich met spookachtige geluidsgolven en kruipt dodelijk langzaam dichterbij. Het gedrocht laat een spoor aan lekkende elektronica achter, zuigt, knijpt en pijnigt het gehoor. Mag het lampje op de overloop alstublieft aanblijven? Er loopt een onuitgenodigde gast rond, de schrikwekkende grenzen van de geluidstirannie overtredend en die mij aan de andere kant van de gang opwacht om genadeloos toe te slaan. Het begin van de nachtmerrie waarin surrealisme overgaat in realisme, verbeeldend in beeldend en onbehaaglijk in behaaglijk. Het is een gewenningsproces, niet voor zere zieltjes en goedgelovige muziekpuristen. Gericht aan zelfkantverslinderaars die bij de vredige ochtendglorie geen baat hebben.
Het onder stroom staande spanningsveld van uiteenspattende testbeeld elektrogolven roept de Tiny Golden Books paranoia op. Het achterstevoren geschreven sprookjesboek van Coil. Verhaaltjes tegen het slapen gaan, vervreemdend onlogisch. Geleerde sterrenkundemuziek vermengt met psychedelische wiskundige seventies Krautrock. Een opgeblazen zuurstofarme astronautendroom, hulpeloos tussen hemel en aarde zwevend. Het groots uitgevoerde Eine kleine Nachtmusik Ether verzuipt nog verder in de luchtledige kamikaze stiltes. Een weerkaatsing van te pletter slaande soundescalaties, industrial waanzin, klassieke in uitvaartmineur afgestemde pianopartijen en zwaar vervormde zinsdelen waartussen bangelijke profetische woorden de schijnbaar onder invloed zijnde doodsklap van John Balance aankondigen.
I’m going upstairs now
To turn my mind off
Flarden zorgvuldig doeltreffende mitrailleurschoten vechten met AED reanimatie geweld om het Paranoia Inlay leven. Nog gevaarlijker, nog bedreigender, nog zelfvernietigender. Alles voor de kunst, alles voor de performance. Het uitgeschreven ingecalculeerde dagboek van een riskante outsider, die de lonely wolf positie als machtsmiddel misbruikt. Het noodlottige An Emergency is een gezongen opsomming van zinsdelen. Vragend en bevestigend, bondig samenvattend.
And your wounds were growing
And your feast on your fear
Are you bathing in moonlight?
Are you drowning in tears?
I thought I had lost you
But I now find you here
In the darkness we share
De schuifelende Where Are You? Riverdance Of Death is de verlatingsangst voor het onwetende. Hide and Seek kat en muis spel, acht minuten voorsprong, acht minuten om over de vervolgstappen na te denken. Kansloos in het hol van de leeuw, de prooi die het overlevingsmechanisme van de hongerige aanvaller in werking zet. Bondage, en menselijke speeltjes, toyboys en meesteressen. De schemerige zwarte achterkamerromantiek van Coil. Ja ook deze huiveringwekkende, misselijk makende kant behoort het elektro duo toe.
Geblinddoekt ontwaakt de dag in het verblindend sneeuwwitte winterlandschap van het ijzige koude Batwings (A Limnal Hymn). Bevroren vleugels breken als jonge kwetsbare takjes af. De wind huilt, en giert in treurnis. Demonische kerkkoren bedrijven een duivel uitbannende exorcisme. De maan strompelt als een bloedzuigende vampier terug in de duisternis, weer een slachtoffer opeisende nacht voorbij. En het nachtmuziektrauma speelt zichzelf in herhalingstand voor de tweede keer af. Repeat.
Coil - Musick to Play in the Dark Volume Two | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com
0
geplaatst: 4 mei 2022, 13:32 uur
Mooi verhaal Deric / Leon. Ik herken me wel in de sfeerbeschrijving die je hier zo uitgebreid hebt gedeeld.
En bedankt voor de heads up, man!! Het is mij op een of andere manier totaal ontgaan dat Dais Records Musick to Play in the Dark vol 1 en 2 heeft gereissued. En daarmee zijn deze eerst peperdure albums zomaar opeens (voor mij dan toch) voor normale prijzen te koop! Ik hoop niet dat er iets op de geluidskwaliteit van de Dais uitgaves aan te merken is? Iemand?
En bedankt voor de heads up, man!! Het is mij op een of andere manier totaal ontgaan dat Dais Records Musick to Play in the Dark vol 1 en 2 heeft gereissued. En daarmee zijn deze eerst peperdure albums zomaar opeens (voor mij dan toch) voor normale prijzen te koop! Ik hoop niet dat er iets op de geluidskwaliteit van de Dais uitgaves aan te merken is? Iemand?
1
geplaatst: 4 mei 2022, 15:14 uur
Bedankt!
Dat durf ik niet te zeggen, zelf heb ik de promo's binnen gekregen.
Dat durf ik niet te zeggen, zelf heb ik de promo's binnen gekregen.
1
geplaatst: 9 mei 2022, 20:35 uur
Ik heb de LP net binnen gekregen (transparant, één kant zijn er afbeeldingen gedrukt in het vinyl, ik durf wel te zeggen dat dit één van de mooiere LP's is die ik heb) en die klinkt geweldig.
2
geplaatst: 9 mei 2022, 20:40 uur
Ik heb de 'limited edition yellow clear' Dais uitgave van verleden jaar, en ook die klinkt als een klokje, zelfs als het nog niet donker is.
3
geplaatst: 6 juni 2022, 00:39 uur
Je maakt mij dolblij als ik iets krijg opgestuurd waar ik moeite voor moet doen. Dat ik ga denken …wat gebeurt hier nu weer. Die duffe en oude hersencellen in mijn bovenkamer bijna letterlijk hoort kraken. Neem niet weg dat al het andere ook altijd welkom is, maar ik mag mij ook eens afvragen waarnaar ik luister. Een minuut niets dat ik controleer of de cd speler loopt, de versterker aanstaat, of mijn geluidsboxen zijn beste tijd hebben gehad om vervolgens op monotone en fluisterende wijze iemand te horen die het woordje Something ijselijk voor onze voeten gooit. Omringd door windgeluiden en subtiele electronica. Er hangt een sinistere sfeer en Coil spaart kosten noch moeite om overal een spookachtige atmosfeer te creëren. Het wordt mij al snel duidelijk: ik ben niet zo goed bekend met de erfenis van het Britse Coil.
Voor de onwetenden onder jullie: dit industriele en experimentele gezelschap is niet meer nadat John Balance achttien jaar geleden door een bizar ongeluk in zijn huis was overleden.
Zonder twijfel was Coil een van de meest vooruitstrevende en invloedrijke groepen aller tijden, die in de vroege jaren tachtig door de belangrijkste boegbeelden Geoff Rushtons alias John Balance en levenspartner Peter Sleazy Christopherson werd opgericht.
Het tweedelige Musick To Play In The Dark mag best wel de magnum opus uit het nalatenschap van Coil genoemd worden. Het eerste deel verscheen in 1999, waarna de opvolger een jaar later het ambitieuze project afsloot. Nadat deel 1 twee jaar geleden werd onderworpen door een grote schoonmaakbeurt wordt nu ook het tweede deel opgepoest en opnieuw uitgebracht.
De een noemt het muzak, de ander magie. Moonmusick met een occulte benadering vol herhalende synthesizerpatronen en excentrieke experimenten waar Coil bekend om stond. Niet eentje om bij de afwas naar de luisteren. Musick To Play In The Dark 2 wordt afgesloten met Batwings (A Limnal Hymn). dat werd gedraaid op de begrafenis van Balance. De zanger gebruikte “een taal die alleen hij verstond”, zei Sleazy hierover in een interview. De tekst komt uit het 17e-eeuwse Musaeum Clausum van Sir Thomas Browne. Hij ontwierp een denkbeeldig museum waarin kennis, geloof en verbeeldingskracht op voet van gelijkheid naast elkaar bestaan.
Voor de onwetenden onder jullie: dit industriele en experimentele gezelschap is niet meer nadat John Balance achttien jaar geleden door een bizar ongeluk in zijn huis was overleden.
Zonder twijfel was Coil een van de meest vooruitstrevende en invloedrijke groepen aller tijden, die in de vroege jaren tachtig door de belangrijkste boegbeelden Geoff Rushtons alias John Balance en levenspartner Peter Sleazy Christopherson werd opgericht.
Het tweedelige Musick To Play In The Dark mag best wel de magnum opus uit het nalatenschap van Coil genoemd worden. Het eerste deel verscheen in 1999, waarna de opvolger een jaar later het ambitieuze project afsloot. Nadat deel 1 twee jaar geleden werd onderworpen door een grote schoonmaakbeurt wordt nu ook het tweede deel opgepoest en opnieuw uitgebracht.
De een noemt het muzak, de ander magie. Moonmusick met een occulte benadering vol herhalende synthesizerpatronen en excentrieke experimenten waar Coil bekend om stond. Niet eentje om bij de afwas naar de luisteren. Musick To Play In The Dark 2 wordt afgesloten met Batwings (A Limnal Hymn). dat werd gedraaid op de begrafenis van Balance. De zanger gebruikte “een taal die alleen hij verstond”, zei Sleazy hierover in een interview. De tekst komt uit het 17e-eeuwse Musaeum Clausum van Sir Thomas Browne. Hij ontwierp een denkbeeldig museum waarin kennis, geloof en verbeeldingskracht op voet van gelijkheid naast elkaar bestaan.
6
geplaatst: 7 juni 2022, 18:04 uur
De muziek van Coil was lange tijd niet gemakkelijk om te verkrijgen, en nog steeds is er een heel aantal releases waar je de hoofdprijs voor betaalt. De eerste Musick to Play in the Dark werd enkele jaren geleden echter opnieuw uitgebracht, en enkele weken terug was daar de heruitgave van het tweede deel, die ongeveer samen viel met het aanschaffen van een nieuwe platenspeler en hernieuwde platenverzamelwoede. Dat tweede deel dus direct aangeschaft en het is ongetwijfeld één van de mooiste LP's uit mijn collectie. En als klap op de vuurpijl ben ik dit tweede deel in de afgelopen weken ook nog veel meer gaan waarderen dan ik al deed.
Coil bestond uit een eigenzinnig tweetal dat ergens in het grijze gebied tussen neofolk, dark ambient en industrial opereerde. Ze hadden nog zoveel geweldige muziek kunnen maken, ware het niet dat beide heren veel te vroeg stierven. Ik ben al vanaf mijn tienerjaren onder de indruk van hun muziek en verschillende albums van ze reken ik tot mijn persoonlijke favorieten. Musick to Play in the Dark 2 stond bij mij echter altijd een treetje lager dan het eerste deel, The Ape of Naples en Horse Rotorvator. Nu, na toch wel het herontdekken van dit album, moet ik concluderen dat deze echt niet onderdoet voor die andere favorieten.
Laat ik beginnen met het beschrijven van de uitgave die ik heb. Beide LP's zijn transparant. Op kant 4 staat geen muziek, maar in plaats daarvan zijn er afbeeldingen in het vinyl geëtst. Nergens wordt aangegeven welke kant je eerst moet luisteren, dus je moet maar onthouden dat je eerst de kant met de maan als afbeelding op moet leggen. Het geluid is geweldig. De plaat klinkt ongelooflijk diep en rijk en daarmee wordt het effect van deze muziek alleen maar groter. Dit is echt een uitgave om te koesteren.
De titel van de plaat zegt het al: deze komt het beste tot zijn recht in het donker, het liefst zonder de aanwezigheid van welk achtergrondgeluid dan ook. Op dit album, net als op het eerste deel, horen we dark ambient met stukken spoken word. Je krijgt een heel ongemakkelijk gevoel van deze muziek, en dat is precies de bedoeling. Vergeleken met deel I is dit tweede deel wat subtieler en wat minder expliciet naar, maar deze kruipt uiteindelijk net zo erg onder je huid.
Coil lijkt de luisteraar altijd te willen confronteren met de donkere zijden van het leven en met het feit dat we toch echt ooit zullen sterven. Hoe ga je om met het idee dat je in principe over tien minuten dood kunt neervallen? Hoe ga je om met de onvermijdelijke dood van je ouders? En dat allemaal in een wereld die geen betekenis heeft, die niet de belofte van een hiernamaals in zich heeft. Deze muziek drukt je alvast met de neus op de feiten, brengt geen verstrooiing maar moedigt aan om je open te stellen naar de harde feiten van het leven.
Nu heb ik in mijn leven veel Heidegger, Camus en andere ongezellige filosofen uit de twintigste eeuw gelezen en confronteer ik mezelf graag met die onvermijdelijke zekerheden van het bestaan. Ik vind het dan ook ronduit geweldig dat er een muzikaal collectief was dat duidelijk met eenzelfde houding hun muziek maakte. Ik weet dat veel mensen de muziek van Coil afstotend vinden en er daarom niet graag naar luisteren. Ik ben echter niet bang voor het effect dat deze muziek op me heeft, kan er zelfs zeer van genieten en realiseer me iedere seconde dat ik naar iets heel bijzonders luister. Dat muziek je bang kan maken en je zo'n onbestemd gevoel kan geven (een gevoel dat wat mij betreft het dichtst bij de Heideggeriaanse Angst in de buurt komt), dat is toch iets geweldigs?
Deze plaat kent ook weer zoveel goede momenten. Het slotnummer 'Batwings (A Limnal Hymn)' behoort tot het beste dat het tweetal gemaakt heeft. Ja, het is eng, ja, het is naar, maar tegelijkertijd bewijst Coil dat dit hand in hand kan gaan met een immense schoonheid. Daarnaast is het eerste nummer een fijne binnenkomer. We horen geen muziek, alleen een woord dat herhaald wordt, het is eigenlijk niets en toch sleept het je meteen die donkere sferen binnen. Ook het vervormde “to turn my mind off” aan het einde van het nummer 'Ether' dat zich maar blijft herhalen en steeds verontrustender wordt is een hoogtepunt. Tot slot wil ik de tekst van 'Where Are You?' aanhalen, waarin de levenshouding die ik bespeur bij de heren en die ik zo aantrekkelijk vind het beste naar voren komt. “Where are you? / Are you hiding from me? / Are you still looking for things that no-one else can see? […] Each of us lies bleeding / Our rivers intermingling”
Ik vond het eerste deel van Musick to Play in the Dark altijd de betere van de twee, maar ik kan inmiddels niet meer zo goed kiezen. Juist omdat deze het wat subtieler aanpakt (ja, ik kan begrijpen dat je na alles wat ik over dit album heb verteld nauwelijks kan geloven dat dit de meer subtielere van de twee is) vind ik dat ze eigenlijk wel heel erg goed naast elkaar kunnen bestaan. Het eerste deel heeft misschien wat betere nummers, maar als geheel werkt nummer 2 wel heel erg goed. Beide zijn wat mij betreft meesterwerken. Nu maar snel op zoek naar deel I op vinyl.
Coil - Musick to Play in the Dark 2
Coil bestond uit een eigenzinnig tweetal dat ergens in het grijze gebied tussen neofolk, dark ambient en industrial opereerde. Ze hadden nog zoveel geweldige muziek kunnen maken, ware het niet dat beide heren veel te vroeg stierven. Ik ben al vanaf mijn tienerjaren onder de indruk van hun muziek en verschillende albums van ze reken ik tot mijn persoonlijke favorieten. Musick to Play in the Dark 2 stond bij mij echter altijd een treetje lager dan het eerste deel, The Ape of Naples en Horse Rotorvator. Nu, na toch wel het herontdekken van dit album, moet ik concluderen dat deze echt niet onderdoet voor die andere favorieten.
Laat ik beginnen met het beschrijven van de uitgave die ik heb. Beide LP's zijn transparant. Op kant 4 staat geen muziek, maar in plaats daarvan zijn er afbeeldingen in het vinyl geëtst. Nergens wordt aangegeven welke kant je eerst moet luisteren, dus je moet maar onthouden dat je eerst de kant met de maan als afbeelding op moet leggen. Het geluid is geweldig. De plaat klinkt ongelooflijk diep en rijk en daarmee wordt het effect van deze muziek alleen maar groter. Dit is echt een uitgave om te koesteren.
De titel van de plaat zegt het al: deze komt het beste tot zijn recht in het donker, het liefst zonder de aanwezigheid van welk achtergrondgeluid dan ook. Op dit album, net als op het eerste deel, horen we dark ambient met stukken spoken word. Je krijgt een heel ongemakkelijk gevoel van deze muziek, en dat is precies de bedoeling. Vergeleken met deel I is dit tweede deel wat subtieler en wat minder expliciet naar, maar deze kruipt uiteindelijk net zo erg onder je huid.
Coil lijkt de luisteraar altijd te willen confronteren met de donkere zijden van het leven en met het feit dat we toch echt ooit zullen sterven. Hoe ga je om met het idee dat je in principe over tien minuten dood kunt neervallen? Hoe ga je om met de onvermijdelijke dood van je ouders? En dat allemaal in een wereld die geen betekenis heeft, die niet de belofte van een hiernamaals in zich heeft. Deze muziek drukt je alvast met de neus op de feiten, brengt geen verstrooiing maar moedigt aan om je open te stellen naar de harde feiten van het leven.
Nu heb ik in mijn leven veel Heidegger, Camus en andere ongezellige filosofen uit de twintigste eeuw gelezen en confronteer ik mezelf graag met die onvermijdelijke zekerheden van het bestaan. Ik vind het dan ook ronduit geweldig dat er een muzikaal collectief was dat duidelijk met eenzelfde houding hun muziek maakte. Ik weet dat veel mensen de muziek van Coil afstotend vinden en er daarom niet graag naar luisteren. Ik ben echter niet bang voor het effect dat deze muziek op me heeft, kan er zelfs zeer van genieten en realiseer me iedere seconde dat ik naar iets heel bijzonders luister. Dat muziek je bang kan maken en je zo'n onbestemd gevoel kan geven (een gevoel dat wat mij betreft het dichtst bij de Heideggeriaanse Angst in de buurt komt), dat is toch iets geweldigs?
Deze plaat kent ook weer zoveel goede momenten. Het slotnummer 'Batwings (A Limnal Hymn)' behoort tot het beste dat het tweetal gemaakt heeft. Ja, het is eng, ja, het is naar, maar tegelijkertijd bewijst Coil dat dit hand in hand kan gaan met een immense schoonheid. Daarnaast is het eerste nummer een fijne binnenkomer. We horen geen muziek, alleen een woord dat herhaald wordt, het is eigenlijk niets en toch sleept het je meteen die donkere sferen binnen. Ook het vervormde “to turn my mind off” aan het einde van het nummer 'Ether' dat zich maar blijft herhalen en steeds verontrustender wordt is een hoogtepunt. Tot slot wil ik de tekst van 'Where Are You?' aanhalen, waarin de levenshouding die ik bespeur bij de heren en die ik zo aantrekkelijk vind het beste naar voren komt. “Where are you? / Are you hiding from me? / Are you still looking for things that no-one else can see? […] Each of us lies bleeding / Our rivers intermingling”
Ik vond het eerste deel van Musick to Play in the Dark altijd de betere van de twee, maar ik kan inmiddels niet meer zo goed kiezen. Juist omdat deze het wat subtieler aanpakt (ja, ik kan begrijpen dat je na alles wat ik over dit album heb verteld nauwelijks kan geloven dat dit de meer subtielere van de twee is) vind ik dat ze eigenlijk wel heel erg goed naast elkaar kunnen bestaan. Het eerste deel heeft misschien wat betere nummers, maar als geheel werkt nummer 2 wel heel erg goed. Beide zijn wat mij betreft meesterwerken. Nu maar snel op zoek naar deel I op vinyl.
Coil - Musick to Play in the Dark 2
1
geplaatst: 7 juni 2022, 19:21 uur
Na de mooie bijdrage van johans gisteren, vandaag alweer een treffende beschrijving van madmadder van het gevoel dat de musick van Coil probeert over te brengen en dat je dat als luisteraar als bloedmooi kunt ervaren. Zo vergaat het mij ook, namelijk. Beide Musick delen, Ape of Naples en Black Antlers zijn mijn favorieten van deze band. Kan alleen maar hopen dat de andere albums ook nog eens zo'n reissue gaan zien. Hoef ze dan weer niet perse op vinyl, hoewel die uitgaven er heel verzorgd uitzien....
2
geplaatst: 18 september 2022, 00:46 uur
Vind deze mogelijk nog beter dan deel 1, al moet ik zeggen dat ik beide nog maar kort ken. Waar kan ik beginnen? ( door de ambient kenners te bedanken om dit album aan te raden ). Dit is ook zo'n perfect moment om dit album te luisteren, in het donker met de regen die op de daken valt.
Bij dit album en deze muziek krijg ik het gevoel dat dit letterlijk op de maan gemaakt is en het niet menselijk is. Dit album laat zien hoe simpel en doordacht de huidige popmuziek is. En begrijp me niet verkeerd, ik houd zeker ook van popmuziek maar toch is dit een soort reality check. Dit zijn nummers die zich laten leiden door jou als persoon en voor iedereen een ander gevoelens kunnen opwekken. Voor mij geeft dit album een buitenaards gevoel, hoe gek het ook klinkt misschien. Normaal schrijf ik reviews anders, bij dit album is het puur op gevoel en sfeer.
Duister, minimalistisch, buitenaards, dromen, abstract zijn zo even de eerste woorden die in mij opkomen.
Misschien een beetje een onsamenhangend verhaal maar hey, mag het na wat alcohol en de zaterdagavond?
Bij dit album en deze muziek krijg ik het gevoel dat dit letterlijk op de maan gemaakt is en het niet menselijk is. Dit album laat zien hoe simpel en doordacht de huidige popmuziek is. En begrijp me niet verkeerd, ik houd zeker ook van popmuziek maar toch is dit een soort reality check. Dit zijn nummers die zich laten leiden door jou als persoon en voor iedereen een ander gevoelens kunnen opwekken. Voor mij geeft dit album een buitenaards gevoel, hoe gek het ook klinkt misschien. Normaal schrijf ik reviews anders, bij dit album is het puur op gevoel en sfeer.
Duister, minimalistisch, buitenaards, dromen, abstract zijn zo even de eerste woorden die in mij opkomen.
Misschien een beetje een onsamenhangend verhaal maar hey, mag het na wat alcohol en de zaterdagavond?
* denotes required fields.
* denotes required fields.