Een leuke ontdekking
Als ik de reviews hier zo lees is dit dus een post-rock band die opeens 'liedjes' is gaan schrijven.
En dat valt te horen. Het zijn inderdaad echt liedjes, toegankelijk, mooie zang.
Af en toe is het album vrij kalm, met piano. Maar op het goeie moment wordt er een nieuw instrument of geluid aan een nummer toegevoegd. Een scherpe snelle gitaarriff, of een ritmisch keyboardje. En die lagen zorgen voor een erg dicht geluid. Bijna orchestraal soms. En dat zorgt voor een mooi dramatisch geluid.
Exits laat bijvoorbeeld echt horen dat dit post-rock roots heeft. Het begint als een rustig popliedje met gitaar en zang. Maar als de drum invalt, met een snel, maar simpel en gecontroleerd ritme, en daarna het repetetieve hypnotiserende gitaartje dan hoor je het wel. De textuur is erg belangrijk. Daarna komt er ook nog een orchestraal geluid bij, en echo in de zang. Die dramatiek van die vele lagen geluid en herhalende ritmische patronen passen precies bij de liedjes, en voegen er echt wat aan toe. Net zoals het grootse soort liedjes echt wat toevoegt aan de post-rock structuur
De slepende groove die zich ontwikkelt in Living Backwards is erg indrukwekkend bijvoorbeeld, maar heeft ook een mooie zangmelodie.
Trenches wil ik ook nog even noemen. Dit is echt een goed geschreven popliedje. Met veel gevoel gespeeld.
The Running Man heeft dan weer erg interessante ritmeafwisselingen en een goeie sfeer.
Het album houdt je aandacht niet de volle drie kwartier vast, zakt af en toe wat weg, maar komt even snel weer terug met een nieuw hoogtepunt. Ik vind dit album zeker 3,5 sterren waard, nét geen 4 denk ik.