Clint Mansell - The Fountain (2006)

Ik luister niet zoveel scores, het repetitieve staat me allicht wat tegen. Maar The Fountain wist me (mede door de muziek) nogal te ontroeren, dus heb ik deze maar eens opgelegd... tijdens het luisteren komen dan die prachtige scenes weer bovendrijven... die ontploffing in Death Is the Road to Awe... ohohoh mensen als u de film nog niet zag doe het bij dezen!

3,5* dan maar, al blijft het moeilijk dit afzonderlijk te beoordelen (de film gaf ik de volle mep trouwens).

Dat is inderdaad een briljant stukje muziek. Heerlijk hoe alles samen komt: de strijkers a la 'Lux Aeterna', de gitaren van Mogwai en de overdonderende percussie. Kippenvelmoment!

Ik zag de trailer van frost nixon bij dwdd, en tot mijn stomme verbazing hoorde ik deze soundtrack eronder! Weet iemand hier meer over? Ikzelf houd er niet zo van als een soundtrack voor meerdere films wordt gebruikt. Was oorpronkelijk toch echt afgestemd om perfect aan te sluiten bij de sfeer van the fountain. Aan de andere kant is het ook weer een van de briljantste scores ooit gemaakt denk ik en zou het wel mooi zijn als meer mensen dit horen. (aangezien de fountain nou niet echt een blockbuster is ofzo)

Ikzelf kende de score overigens voor het zien van de film, dus ik heb meer mijn eigen ideëen en droombeelden bij deze muziek, de film speelt eigenlijk niet echt een rol als ik hier naar luister.

Al sinds dag en dauw gebruikt men bestaande filmmuziek voor trailers van andere films. Het werkt niet altijd even goed. In het geval van deze trailer vond ik het prima werken.

Prachtig album.
De score is vele malen beter dan de film. Zeer sfeervol en blijft lekker hangen in dezelfde thematiek. Erg goede combinatie van strijkers, percussie en synths. De hoge kwaliteit van de muziek is volgens mij vooral te danken aan het Kronos Quartet, toch wel een van de beste ensembles.

Heerlijk album!
The Last Man en Death Is the Road to Awe zijn mijn favorieten! Heerlijk emotionele muziek, zo vind ik het!

Met The Last Man heb ik nog een remix gemaakt met stukken uit interviews van Michael Jackson! Was erg geslaagd vooral door de emotionele muziek van Clint Mansell op de achtergrond!

Dit is toch een album dat in mijn cd speler blijft terugkeren!

Daarom een verdiende 4***

De laatste twee nummers zijn zo verschrikkelijk mooi, ongelooflijk. De film op zich bracht al genoeg bij mij teweeg; het beluisteren van deze cd doet mij nog veel meer. 5*

Wil je dit album beschrijven dan ga je rare taal gebruiken. Dan ga je jezelf herhalen. Dan ga je worden uitrekken. Dan ga je het volume teveel omhooggooien. Dan ga je genieten. Nummer 9 komt ook rechtstreeks uit de hemel volgens mij. Dan rond 7:00 als de hele boel weer opstart en die drum invalt, geweldig..

Is er nog niemand de gelijkenis met Clogs hun Mysteries of life (ook deze titel vind ik opvallend), en het begin van het nummer Thom's night out opgevallen? Het wordt wel anders uitgewerkt maar de gelijk terugkerende melodie vind ik wel treffend.

Delen van Clint Mansell's The Fountain lijken wel erg op de score van Sophie Scholl: Die Letzten Tage. Mansell beweert zelf dat er geen andere tempscore gebruikt werd , enkel muziek van hem zelf. Toch lijkt het er bijzonder veel op. Luister hier maar eens naar bijvoorbeeld de 30 seconden clip van track 17 (Zum Gericht).

opvallende overeenkomst inderdaad. Alleen vind ik deze score wel al gelijk veel spannender en organischer klinken. Al zou Mansell de melodie gebruikt hebben (die ook niet precies hetzelfde is), de virtuositeit van de beste man zit em niet in het bedenken van een melodie denk ik, maar in het geweldig orkestreren en het bedenken van een enorme diversiteit aan variaties.

Het is dan ook waarschijnlijk toeval.

God wat heb ik toch een liefde voor dit album.

Miljaar, wat is deze soundtrack fantastisch! Ik heb de film nog niet gezien en heb deze nog maar één keer beluisterd, maar weergaloos mooi is voorlopig mijn indruk. Vooral de vioolpartijen schitteren. Slepend en majestueus van begin tot einde. Het einde van Death Is the Road to Awe had ik niet zien komen, wat een intense climax!

alleen voor de soundtrack zie ik de film opnieuw en opnieuw..

Hier valt weinig aan toe te voegen. Je slaat de spijker op zijn kop. Een intens mooie soundtrack zoals ik ze nog niet eerder gehoord heb. Ik durf de stelling wel aan dat dit het mooiste soundtrack album ooit gemaakt is. Persoonlijk ken ik in ieder geval geen betere. En wat een ontzettend hoog gemiddelde en zeer terecht wat mij betreft.

Zojuist the Fountain gezien. Wat een geweldige soundtrack, zeg. Betoverend. Vooral Death Is the Road to Awe. Snel eens bij de platenzaak gluren of ze 'm hebben.

Bijzonder mooi deze score, al veel te lang niet geluisterd. Ben er via MM bij gekomen, moet de film ook maar eens opzoeken.

Bijna perfect deze CD, wat een heerlijk genot om deze op de achtergrond te hebben spelen!

Clint Mansell heeft met dit album in mijn ogen één van de beste platen ooit gemaakt. Veel mensen zullen bij de beste platen ooit denken aan Abbey Road van The Beatles, Thriller van Michael Jackson, The Dark Side of the Moon van Pink Floyd of OK Computer van Radiohead. Dit album hoort daar in mijn ogen echt tussen. Het is dan ook eeuwig zonde dat soundtrack albums een beetje een ondergeschoven kindje zijn en een hoop mensen hier nog nooit van gehoord hebben.

Zelf ben ik niet echt een heel groot Score liefhebber, maar dit album zet elk haartje op mijn lichaam overeind. De instrumentatie op dit album roept zo ontzettend veel emotie op, het is ongeëvenaard. Ik heb best wel aardig wat Scores voorbij horen komen in mijn leven, maar geen enkel soundtrackalbum haalt in mijn ogen het niveau wat Clint Mansell op deze plaat bereikt. Het is één groot meeslepend geheel dit album.

Met The Last man begint dit album al zo ontzettend mooi en het beklemmende gevoel dat dat begin je geeft laat je de hele album niet meer los. Steeds voel en hoor je dat ontzettende beklemmende thema terug komen in de nummers en nergens heb je het gevoel dat je naar herhaling zit te luisteren. Aan het einde in Death Is the Road to Awe komen alle emoties samen in een explosie vergelijkbaar met Dauðalagið van het Sigur Rós album ( ).

Op het moment dat je bijna geen lucht meer krijgt van emotie, komt de klanken rustig bijeen voor Together We Will Live Forever. Alles komt goed want samen zullen wij voor altijd leven. Dat nummer geeft je de rust te relativeren en alle stress glijd van je af. In één woord fenomenaal. Clint Mansell verdient eeuwige roem, evenals de muzikanten die dit hebben ingespeeld. Het Kronos Quartet en de band Mogwai, die hiermee wellicht hun eigen reguliere werk hebben overtroffen.

Aiai, wat prachtig. Ik snap echt niet dat ik de film ruk vind. Ga hem zeer spoedig herzien!

Misschien wel de allermooiste soundtrack die ik ken, vooral van The Last Man krijg ik nog elke keer een brok in mijn keel

Kronos Quartet is voor altijd geniaal

Geen woorden voor, zo mooi... Muziek waarbij je alles uit je handen laat vallen en echt bij moet gaan zitten. De film is ook prachtig en ga ik een dezer dagen eens herbekijken.

Een album dat altijd tijdens het studeren terugkeert in mijn afspeellijst.

Death Is The Road To Awe is waarschijnlijk wel één van de mooiste muziekstukken die ik ooit gehoord heb. Die plotse climax is zo onmogelijk prachtig, kippenvel gegarandeerd.

Het bijzonder emotionele Together We Will Live Forever is ook zo geweldig, prachtig, fantastisch, krop-in-de-keel-opwekkend mooi.

Zonder twijfel de mooiste score die ik ken. Mansell is een genie.

Oh ja, de film is ook wel de moeite, zeker een aanrader!

Death is the Road to Awe. Over catharsis gesproken man. Zoals Elminius zegt: onmogelijk prachtig.

Belachelijk mooi. Weinig woorden aan vuil maken. Dat er tegenwoordig nog dermate mooie muziek wordt gemaakt is een bijzonderheidje.

Precies, gewoon meteen 5 punten.

en parallellen met Explosions in the Sky, hoewel ik er niet EEN specifiek nummer bij kan bedenken.

Is het normaal dat een mens muisstil en verbaasd achterblijft na het beluisteren van dit album? Prachtige muziek met als absoluut hemels hoogtepunt Death Is the Road to Awe. Diepe buiging.

Dit is een onvoorstelbaar mooi album. Death Is the Road to Awe gaat door merg en been.

Naar aanleiding van alle uitzinnige berichten hier dit album maar eens goed gaan beluisteren. Inderdaad, WOW !!! Wat een allesomvattende muziek.. Schoonheid in te turbulentie van het leven.

Het deed me denken aan wat Korzeniowski voor The Single Man heeft gemaakt : just like that, stillness of the mind. Ook fantastisch.