Diary of Dreams - Grau im Licht (2015)

Het eens zo mooie Dagboek der Duistere Dromen ligt al weer geruime tijd in een hoekje op zolder te verkommeren. Jarenlang hebben talloze spinnetjes de kans van hun leven gehad om er een mooi gestoffeerd plekje van te maken. De uitgedroogde beestjes met hun kromme pootjes liggen nog altijd her en der om het grauwe stapeltje cd's heen gedrapeerd. Een hevig geschrokken zilvervisje probeert nog weg te vluchten onder een vergeten stapeltje muf ruikende tijdschriften. Maar wat een feest is het toch om te horen dat de vette synthesizerklanken, de mokerslagen en de treurnis zijn gebleven. De klagende grafstem van meneer Hates klinkt toch wel weer lekker onheilspellend uit alle stoffige hoeken en gaten. Tijd voor een hernieuwde ontmoeting?

Maar dan wel graag bij het licht van een enkel kaarsje!

Na het prachtige Diary of Dreams - Bird Without Wings (1997) is dit twaalfde album van Diary of Dreams het tweede album dat overuren heeft gedraaid in mijn auto. De chronologie of logica is natuurlijk ver te zoeken maar mijn oog viel vooral op dit album door de Duitse titel. Het merendeel van de songs die Andrew Hates uit zijn pen laat vloeien zijn in het Engels geschreven en ik was toch wel erg benieuwd hoe zijn Duitse teksten uit de verf zouden komen.

Om maar gelijjk met de deur in huis te vallen. In het Duits zingen mag meneer Hates gerust wat vaker doen. De melancholie in het titelnummer en het schitterend ingetogen Ikarus behoren tot de hoogtepunten van het album. Maar ook Krank bouwt zorgvuldig op om je ineens vakkundig bij de kladde te grijpen met een harde riff waar Rammstein nog een puntje aan kan zuigen.

Wat Grau im Licht ook erg aangenaam maakt is dat het ontzettend herkenbaar klinkt maar toch origineel en creatief blijft. Als ik tijdens de opener Sinferno de zanger vol overtuiging op een strakke riff hoor zingen: Keep Your Voice Down... dan gaat mijn duistere Gothic hart wat sneller kloppen en weet ik dat het goed zit en wil ik juist uit volle borst meebrullen. Want dit is mijn muziek. Songs voor de stillere onder ons. Songs die niet voor iedereen zijn bedoeld en juist daarom zo mooi zijn.

En toch zou ik deze band willen aanbevelen aan een veel groter publiek. De klasse van deze band zou thuisland Duitsland moeten overstijgen en na meer dan tien albums is het knap dat Diary of Dreams nog altijd zo relevant klinkt en productioneel een veel voller geluid heeft dan vroeger. Na meer als een decennium Diary of Dreams staat de band nog steeds garant voor kwaliteit en vooral smaakvolle droefenis.

De eerste zeven songs van dit album zijn van zeer hoog niveau. Daarna zakt het niveau gedurende vier songs een klein beetje in waardoor ik niet de hoogste score kan geven maar het afsluitende meditatieve
Schwarz maakt dan toch weer enorm veel indruk.

Prachtig album dat maar door weinig bands in het genre geëvenaard zal worden en ook laat zien dat de band meer te bieden heeft dan hun hit album Diary of Dreams - One of 18 Angels (2000). Diary of Dreams kan zo nog jaren door en ik hoop ook van harte dat Andrew Hates nog lang niet aan stoppen denkt.