Helmet - Betty (1994)

kunnen al die 'emo-bandjes' van de laatste jaren een puntje aan zuigen! Strakke plaat!

Inderdaad. Ken eigenlijk alleen deze plaat van Helmet echt helemaal. Mooi album. Veel geluisterd.

3,5*

Vaccination heeft een waanzinnige riff.

Op de vinyl-versie staan trouwens ook nog 3 extra nummers: Flushings, Thick en Pariah. Jammer, want de 1ste 2 nummers zijn zeker zo goed als het beste op Betty en het had er gemakkelijk op gekund.

Wilma's Rainbow klinkt echt geweldig, verder is dit album oke. Maar ik kan Helmet niet helemaal plaatsen, ik kan ze nergens mee vergelijken endat is misschien wel hun kracht. Een buitenbeentje tussen al die andere gitaarbands.

de beste helmet wat mij betrefd

nee geen vergelijking, hoeft ook niet, dit is lekker lomp zwaar beuken

nadeel, na 1 helmet cd ken je het wel

Waarom is het gemiddelde hier zo damn laag?

3,37 vind ik niet laag, dat is behoorlijk

weinig platen verdienen de volle 5

deze heb ik al een tijdje maar moet ik nog steeds beluisteren, ik ken alleen aftertaste van helmet, moet ik moeite doen voor déze plaat beste mume-users?

wat gelikter dan Aftertaste, maar met Wilma's Rainbow and Biscuit for Smut wel twee rasechter herkenbare parels rijker, algemeen gezien voor mij als niet fan vind ik deze beter..

Tussen verdienen en krijgen is er in het leven een groot verschil, zo ook op Mume. Als een plaat hier 3.37 gemiddeld krijgt wordt hij best laag gewaardeerd, want de meeste enigszins geapprecieerde platen krijgen al rap een gemiddelde boven de 3.6.

Ben na de avonddienst weer eens wat van het album aan het beluisteren... Wat klinkt dat Tic toch verdomme heerlijk asociaal bruut!!

indeed, en de beste helmet wat mij betreft

lomp, zompig, vrolijk ook, en recht in de face

nice

ben in zomprock bui, draai vanaf een uur geledned alleen maar kyuss helmet slo burn en andere zompige kornuiten

hoewel helmet oorpsonkelijk weinig van doen had met de kyusstroom past het er prima bij

dikke 4 dit album

Zat niet één van deze gasten ook in the Battles?

idd, de drummer john stanier speelt deze dagen in battles.
ook een zeer goede groep trouwens, heb ze al live mogen aanschouwen op dour-festival dit jaar, zeker een aanrader.
en over deze laat kan ik niet meer zeggen dan dat ze erin hakte als een bom toen ik ze voor het eerst hoorde. ik weet zelfs nog waar : in de auto met moeder toen ik haar naar de winkel voerde het was niet echt haar soort muziek maar ik was er direct mee weg. prachtige snoeiharde plaat! vooraal wilma's rainbow, milquetoast, vaccination en speechless vind ik de songs die de plaat de meoite waard maken maar het gehele album is gewoon goed en van constant niveau.

In de voorbije 'luide' week is deze meermaals voorbijgekomen. Ik had voor mezelf nog niet echt een mening gevormd over deze plaat, wegens te weinig beluisterd....

Een beetje te eenvormig..paar songs die me wel opvielen maar waar ik verder nog niet wakker van heb gelegen...op de duur hoor ik vooral een grote brei.... alhoewel dat kan veranderen naarmate je een plaat meer beluistert, (had ik ook met Stereolab's Mars Audiac Quintet dat ik eerst maar saai vond maar nu al erg te pruimen vindt).

Het moeilijke is om een plaat waarvan je eerste indrukken eerder matig zijn, toch weer uit de kast te halen en nog eens moeite te doen om die eventuele geniale songs te vinden of om gewoon een consistente plaat te ontdekken...

To be continued over een paar weken, maanden, jaren?

lekker lomp beuken met helmet

helaas veel nummers middenmoot

De derde van Helmet heb ik lang lang geleden ook voor een goeie prijs kunnen bemachtigen op vinyl en ik moet toegeven dat deze niet veel op de draaitafel belandt, zo eens om de zovele jaren.

Waarom? Ik vind het een beetje saai klinken voor mijn oren, met uitzondering van de opener Wilma’s Rainbow, ik kan moeilijk onderscheid maken tussen de veertien nummers onderling. Het is groovend en strak maar bevat voor mij iets te weinig variatie, ik weet niet of dit bij andere albums ook zo is. Zanger Page Hamilton heeft een voor mijn gevoel eentonig stemgeluid en komt bij mij klagerig / deprimerend over. Ietsje meer vuur en vonken hadden geen kwaad gekund. Speechless vind ik ook nog aardig. Het instrumentale Beautiful Love is het kortste nummer van de plaat, godzijdank want het trekt op niets!

Een bijzondere pluim gaat naar de oelewapper die de lyrics op de binnenhoes in witte letters heeft gedrukt op een achtergrond van water waarop de zon reflecteert en het water opspat. Bedankt voor de quasi onleesbare teksten. Betty is niet echt aan mij besteed, het ligt mij niet, het is mijn – durf ik het zeggen – genre niet. Afspraak binnen een paar jaren.

Valt dan niemand op hoe goed John Stanier wel niet is?

Tuurlijk wel!!

is dit stonerrock? klinkt goed in ieder geval. heerlijke drums ook. er zit toch wel een beetje variatie in, sam hell en vooral beautiful love (pure jazz!)

Fantastische plaat van Helmet. Ze leggen een hele knappe balans: de stop/starts en ritmeverschuivingen (John Stanier, wat een meester, nu bij Battles!) vliegen je om de oren, maar het klinkt ontzettend lekker en het groovet als een malle. Page Hamilton was zijn tijd vooruit met zijn drop D-tuning en percussief gitaarspel en zijn jazzverleden komt soms tevoorschijn in de aparte akkoordenkeuze en het prachtige gitaarstukje in Beautiful Love, een jazzstandard die uitmondt in een noisy eruptie. Ook komt een smerige bluesy vibe tevoorschijn in Sam Hell. Hamilton heeft zeker niet de meest bijzondere stem, maar dat maakt me eigenlijk weinig uit met zulke sterke muziek.

Nog steeds een aardige plaat, hoor!
Ooit ontdekt tijdens het kijken van The Crow met Brendon Lee waar een song van Helmet in de score zit. Bleek Milquetoast te zijn. Voor mij mijn favoriete Helmet song. Lekker zwaar, fantastisch swingend met retestrak drumwerk. Erg fijn.

Wilma's Rainbow blijft epic.

Dit album was mijn eerste kennismaking met Helmet en heb ik toen helemaal grijs gedraaid. Later ontdekte ik pas de eerdere albums van Helmet die misschien nog wat beter zijn, maar dit is toch mijn lievelingsalbum gebleven: heerlijk vette, zware en veelal wat relaxte metalsound met verschillende muzikale uitstapjes in plaats van het relentless non-stop punky gebeuk van de eerdere albums.

Waarom heeft niemand de albums deze band nooit getipt? Helmet is dus vrijwel volledig langs me heengegaan in de 90s. Op een track met House Of Pain op de Judgment Night soundtrack na, Helemaal langs me heen. Hoe bestaat het? Wel van gehoord, nooit gehoord. En c'est ca

Nja, Helmet klinkt ook wel heeeel erg 90s. Maar die hoekige riffs en ruwe grooves zijn om te smullen. Dat het geheel ook nog in elkaar is gedraaid tot vernuftige songs, is mooi meegenomen. Enkel de zang is wat mja, mja. Maar het moest allemaal sober, direct en eerlijk natuurlijk. Anders was je een spandexband en dan hoorde je er niet meer bij in die tijd.

Totaal niet mijn muziek dit, heb het album dus ook nog nooit gehoord, maar kan me nog wel herinneren dat deze bejubeld werd in de Oor destijds. Kwam aan het einde van 1994 ook nog eens in allerhande toplijstjes langs. Je hebt gewoon niet goed opgelet vrees ik

Nou, indertijd had ik iets met zo'n hoes als deze nooit opgepikt. In de 90s was ik niet erg into 90s metal/rock.

Ook luisterde ik toen vrijwel geen radio en las ik al helemaal geen mainstreamblaadjes.

Goed punt, wellicht is juist dat de reden dat ik dit onthouden heb, die ongelooflijke discrepantie tussen de hoes en de muziekstijl



Nu word ik toch wel nieuwsgierig. Gabber?

Nee joh. Alleen 'echte' metal en een beetje hiphop

Inderdaad wat te jazzy voor jou denk ik.

Ik kan het nooit erg goed vinden met Helmet.
Ik vind het wat te schlager-achtig, binnen de grenzen van de mathmetal.

Helmet vind ik een van de meest ondergewaardeerde metalbands van de jaren '90. Onder muzikanten wordt Helmet gezien als een van de belangrijkste architecten van de moderne metal: een inspiratie voor bands als Korn, Deftones en Meshuggah, die later ook weer bakken aan bands zullen beïnvloeden. Het is minimalistisch én complex.