Villalobos - Fizheuer Zieheuer (2006)

Ik heb alleen Fizheuer gehoord, maar wat een track is dat zeg! 37 minuten lang nagenoeg hetzelfde deuntje, dat af en toe wordt opgefleurd door een loeihard stukje trompetspel. Natuurlijk zijn er verder wel wat subtiele veranderingen, maar al met al heb ik nog geen minimalere muziek gehoord in mijn leven.

Toch is dit niet echt een plaat die ik blijf draaien, geef mij dan maar een plaat als Alcachofa, waar ik veel meer diepgang in kan ontdekken.

Het was leuk om Fizheuer eens te draaien, maar ik weet niet of ik hem nog 's kan uitzitten...

Kun je nagaan hoe het zal zijn om daarna ook nog eens Fizbeast te horen. Ik houd het ook maar bij de andere albums denk ik.

Lichtelijk overdreven; 37 minuten!! Vind het buiten de lengte ook niet echt n super track. Kan niet begrijpen dat zoiets gereleased wordt! Salvador vond/vind ik 100x zo goed, ik houd het daar maar op!

En toch zijn er mensen die dit helemaal geweldig vinden... Misschien leuk om er een paar minuten van te draaien tijdens een DJ-set.

Een andere mening.

Minimal in een notendop

Heb hier alleen de korte versie van gehoord, en daarmee weet ik genoeg

Nee, het leek me al niet echt iets voor jou. Ik ga er nog een keer naar luisteren en daarna waarschijnlijk besluiten dat dit helemaal niet mijn ding is.

Hier trouwens wel een goed geschreven verhaal over Fizheuer door een liefhebber.

Toov gaat van 3* naar 4*? Verklaart u nader.

Ik heb die recensies eens gelezen...

En het lijkt erop dat 1 v/d 2 recensies het erop gooit dat het grote NIETS het fascinerende is, terwijl de ander een extase gevoel omschrijft dat nooit mag stoppen. Tja het is aan ieder om zijn muziek op zijn manier te interpreteren, alhoewel ik bij de 1e recensie lichtelijk over mijn nek ga. Sinds wanneer is het grote NIETS namelijk zo geniaal? Je moet er toch enigzins gevoel bij hebben om iets geniaal te vinden?? Dit zou betekenen dat alle minimal/electro platen die anders zijn geniaal zijn, nou weetik dat ik overdrijf aangezien deze plaat significant vershcillend is van een doorsnee minimal plaat. Maar ik houd er toch een raar gevoel bij dat iemand om deze reden een plaat geniaal kan vinden!?

Voor de 2e recensie heb ik dan weer met begrip en kan ik me ook inleven in de ervaringen van de schrijver.

Al met al blijf ik erbij dat dit plaatje niet aan mij besteed is en met mij aan velen niet. Maar goed ieder zijn smaak!

Even geen tijd om er verder op in te gaan, maar dat moment dat die kut lange toeter erin komt is echt funest voor de plaat. Kutmoment!

Verder staat die verhoging eigenlijk puur voor de ontzettende lol die ik met dit plaatje heb gehad de laatste tijd. Ben aan't verhuizen en Fizheuer is toch wel het plaatje wat VAAK opstaat bij het schilderen enzo . Heb nu al goede herinneringen eraan hehe. Leve de nostalgie!

Ik heb deze laatst nog in zijn volledigheid op een feestje gehoord en ik kan je vertellen dat het gemiddelde publiek niet zo gecharmeerd van ruim een half uur loopjes en herhalingen met minimale verschuivingen

Ik vind het wel leuk, misschien een beetje té lang hetzelfde maar op de een of andere manier kan ik er wel wat mee. Het is alleen een beetje oppassen dat het na en tijdje niet gewoon achtergrondmuziek wordt.

Ik zou bijna willen zeggen: NATUURLIJK is deze plaat te eentonig, maar aangezien ik mijn mening niet als feit op wil dringen doe ik dit niet
De kracht van deze plaat valt meer te horen als je Fizheuer in een dj-set verwerkt hoort. Gewoon even 20 minuten Fizheueren. Dan hoor je inneens dat de percussie en de algehele sfeer toch wel een heel stuk beter is dan de voorgaande tracks uit de set. Als luisterplaatconcept is deze plaat misschien nog zo heel interessant, maar met een beetje fantasie valt dit best Ricardo's meesterwerk te noemen.

Samen met Ilario's vakantie in Chili is dit toch wel minimal van de allerfijnste plank. Tijd voor 5 sterren. Briljant minimaal fijn swingend. Een hele fijne lange glijbaan van plezier.

Heel erg vervelend nummer vind ik. Dat melige gitaartje, bleh.

Wel opvallend, zo'n mooie 5 voor deze plaat. Mooi dat Ricardo zo gewaardeerd wordt, ik vind hem altijd toch een beetje onderschat.

dit is idd een zeer fijne plaat. zo minimal dat het niets is, dat vind ik echt een vreemde bewering, er is zoveel te horen, de plaat is continu in beweging en vol variatie.

heeft iemand ook de geripte vinylversie net als ik: part1 en 2 die dan samen 37 minuutnogwat zijn. bij pt 2 van 22min11 hoor je dan van 14.22 hardcore op de achtergrond vrij zacht (sowieso hoorbaar met goede koptelefoon).
waarschijnlijk luisterde degene dit tijdens het opnemen van deze vinylversie. volgens mij is dit de enige vindbare versie op internet, dit lijkt me toch niet zo horen?
ik ben nog steeds opzoek naar een cleane versie iig...

Het leuke van Villalobos is dat je altijd kan horen dat hij er plezier in had toen hij het maakte.

Hoe minimaler hoe beter. Ik ga dit eens proberen

Ik ben hier echt enorm van onder de indruk en vind het duidelijk het beste dat ik tot nu toe van Villalobos gehoord heb. De mening dat deze plaat te minimaal zou zijn deel ik dan ook niet, want ik zit echt aan de boxen gekluisterd op de een of andere manier, en het is (voor mij althans) in zijn gehele oeuvre sowieso vereist om geen vluchtige bevrediging te zoeken. Dat moet op platen als Alchachofa al niet en hier ook niet, en om die reden lijkt me deze ook helemaal niet zoveel minimaler dan ander werk.

In de recensie waarnaar Herman eerder linkte, kan ik me - buiten het genoemde begrip leegte waarmee ik het ook duidelijk oneens ben - erg goed vinden. Deze muziek heeft een soort extatische werking waarin melodielijnen of opbouw op een duidelijke tweede plaats komen te staan. Juist het compromisloze is waar Villalobos zijn kracht vandaan haalt, en dat is wat hem zo relevant maakt. En dat is ook waarom ik bijvoorbeeld Alcachofa - vooral wat de vocalen daarop betreft - soms net iets te bijna-behaaglijk vind en deze vol op me inwerkt. Hier ebt bij mij het verlangen naar houvast langzaam maar spontaan weg en maakt het plaats voor een totale bewustzijnsloze luisterervaring.

Dit is weer zo'n zeldzaam type plaat dat zo ontzettend relevant is omdat hij je op een andere manier tegen muziek aan kan laten kijken, en mij er ook daadwerkelijk op een andere manier naar laat luisteren.

Een ervaring die ik ook ken van bepaalde jazzplaten.

Als het totaal bewustzijnsloos is, kan er geen (luister)ervaring zijn.

Misschien een wat banale en misplaatste analogie, maar volgens mij is een orgasme bijvoorbeeld ook iets bewustzijnsloos.

Je bedoelt wellicht dat je een beetje jezelf, de tijd en de plaats vergeet. Maar als het werkelijk bewustzijnsloos was, hoe zou je het dan kunnen herinneren?

Misschien is het zo dat de definities van beide woorden elkaar uitsluiten. In dat geval zou ik een andere benaming moeten gebruiken die ik zogauw niet weet. Je hoeft ook niet per se de ervaring te herinneren, dat is zelfs eigenlijk niet aan de orde. Ik stap voornamelijk met een voldaan gevoel het album uit en concludeer dan dat het me op een positieve manier beroerd heeft. Of van een daadwerkelijke herinnering überhaupt sprake is, zou ik niet eens kunnen zeggen. Het is geen muziek die in je hoofd blijft zitten of waarbij je aan de klanken terugdenkt.

Gas luister ik bijvoorbeeld vaak voor ik in slaap val, en dan is het sterker het gevoel dat ik het opnieuw en opnieuw wil opzetten dan de herinnering aan de muziek, die in het geval van Gas ook een moeilijk te herinneren/definiëren structuur heeft.

De definities van beide woorden sluiten elkaar zeker uit. Beter zou het zijn om dan van (de afwezigheid van) zelfbewustzijn te spreken.

Wanneer je helemaal opgaat in de muziek, er in verdwijnt als het ware, dan denk je niet meer over je zelf als afgescheiden van wat je gewoonlijk als niet-zelf beschouwd.

Maar ook zelfbewustzijn blijft altijd aanwezig in elke ervaring. Zoniet, dan is er niets waar iets over te zeggen valt.

Je maakte eerder de vergelijking met een orgasme. Behalve als je zwaar aan alzheimer lijdt zal je het niet vergeten als je er een hebt gehad.

Haha, geniale uitdrukking. Jammer dat dit, 8 jaar na dato, niet een standaardwoord in partyjargon is geworden. Of in ieder geval niet bij mij. Maar dat kan in de nabije toekomst veranderen, want ik ben na de reacties hier wel benieuwd naar deze plaat.

Nou, ik heb hem geluisterd hoor. Meerdere keren. Ik hoor ook niet waarom dit minimalistisch zou zijn - of, beter gezegd: ik snap waarom mensen het zo noemen, maar ik ben het niet eens met de benaming. 'Minimalistisch' betekent in mijn ogen dat wordt geprobeerd met zo weinig mogelijk middelen een zo'n sterk mogelijke luisterervaring te creëren, maar hoewel er wellicht niet veel basiselementen aanwezig zijn in Fizheuer Zieheuer, worden die elementen zo uitgebreid onder handen genomen dat je niet kan zeggen dat Villalobos weinig middelen aanroept. Het tegendeel is waar, en daarom gebeurt er juist bizar veel.

Neem alleen al het 'hoofddeuntje', met de korte trompetpulsen: dat verandert constant van volgorde, volume en intensiteit, waardoor de ene vijf minuten Fizheueren de andere niet zijn. De percussie galmt, sist, schuurt, reutelt, dreunt en tikt, waardoor associaties met een fabriekshal of een mechanisch proces bijna niet te vermijden zijn. En ergens steken ineens die langzame, klagerige blazers de kop op, die bij de eerste paar klanken helemaal niet in het nummer thuis lijken te horen maar er dan toch een extra dimensie aan blijken te geven.

En zo zit het nummer vol 'verrassingen'. Niet verrassingen in de zin dat er iets anders gebeurt dan je verwacht, maar eerder in de zin dat je langzaam naar verschillende uitersten wordt geleid van wat er mogelijk is met die karige basis. Het verrassende, wat niet iedereen kan waarderen, zit hem in de luisterervaring, die van een soort is waar ik in ieder geval niet bekend mee ben (tientallen minuten naar hetzelfde deuntje luisteren), maar me desalniettemin mateloos intrigeert. Ja, ik ben wel onder de indruk van Fizheuer Zieheuer.

Lange tijd gewacht met deze plaat, vanwege die eerste reacties die - achteraf bekeken - een beetje misleidend zijn. De luisteraar wordt hier nergens voor een kale opvoering geplaatst. Akkoord dat die loopjes voor sommigen na een tijdje wat eentonig zullen klinken, maar zoals tuktak, Gyzzz en panjoe al aangaven, is er eigenlijk veel variatie aanwezig: mooi resem aan Villalobos-beats en percussie, de vele effecten waaronder faders ed. ,de baslijntjes. De Spaanse, amusante vibe van het titelnummer is erg verslavend. Je blijft eraan gekluisterd en hobbelt mee de minuten af tot je helemaal in die zuiderse trance zit. Heerlijke muziek!

Ja. ik kan hier wel van genieten. Lekker begin met strakke trompetten en gedurende de rit veranderd er van alles, komen er elementen bij en verdwijnen er elementen naar de achtergrond. Sommige stukken komen constant terug, alsof je in een droom zit die na elke 5 minuten weer op nieuw begint, als een eindeloze loop. Echter telkens is het toch weer anders, telkens veranderen er kleine dingen. Deze kleine veranderingen slepen je mee, en langzamerhand kom je erachter komt dat je geen idee hebt waar je bent, tot op het eind alleen nog maar de trompetten van het begin weg sterven.

Fizbeast lijkt een direct vervolg te zijn van nummertje 1. Geluiden lijken terug te keren. Met name in het begin betrap ik me erop dat ik de ritmische trompetten weer denk te horen, maar die zijn er niet. Misschien wil ik ze wel horen. De rest van Fizbeast is een soort van hypnose. Het grote oneindige niets. Veelal hetzelfde, maar toch telkens anders. Dat klinkt saai, maar dat is het absoluut niet.

4*

Ja ik wil hier toch even kwijt dat ik het 11 jaar later nog steeds een enorm goeie plaat vind. Absurde muziek, maar geniaal uitgevoerd (die subtiele verschuivingen, bijna onmerkbaar maar het blijft bewegen!) en wat maken die trompetten een mens toch blij.