Lloyd Cole & The Commotions - Mainstream (1987)

Min of meer "vergeten" derde album van Lloyd Cole en zijn kompanen... Ik vind dit de beste van de 3 (al heeft "Rattlesnakes" natuurlijk ook z'n charmes ). Tien (10) perfecte popliedjes in veertig (40) minuten. Zeg nou zelf: wat wil je nog meer van een cd?

Niks natuurlijk! Ik ben het helemaal met je eens. Een uitstekende cd, net iets minder dan Rattlesnakes, maar dan ook maar net (en welke plaat is dat niet?).

Ook zijn soloplaten zijn trouwens uitstekend.
Zijn nieuwe cd komt volgende week uit, maar staat hier nog niet op, zie ik.

Sluit me hier van harte bij aan.

Hoogste tijd dat ik dit album van Lloyd Cole & the Commotions voorzie van een stem.
Ondanks het feit dat ik Rattlesnakes al sinds de jaren '80 ken, het album tot mijn allergrootste favorieten beschouw (het heeft niet voor niets 5 sterren en staat in mijn top 25) en het laatste solowerk hoog heb zitten is het er nooit van gekomen om dit album te beluisteren of aan te schaffen.
Ik durfde het uiteraard zonder twijfel aan om dit gewoon op de gok mee te nemen uit de cd-zaak: echt tegenvallen zal het toch niet doen.
En inderdaad was dat ook het geval. De volle mep van 5 geef ik niet, maar aan dit album kleven ook geen jeugdherinneringen en ik ken dit ook nog niet zo goed. Een hele dikke 4* was geen enkel probleem (kan ooit nog een halfje omhoog als het goed aanslaat). De heerlijk, ietwat zoete stem van Lloyd Cole blijft een genot om naar te luisteren en hiermee moet ik maar eens op jacht naar dat zogenaamd wat mindere tweede album, ook volgens de heren zelf begreep ik. Zal nog een lastige klus worden want ik zag het nergens staan.

derde van cole en ook een goede plaat alhoewel de songs een ietsje minder zijn

Heerlijk jeugdsentiment. Zoals al eerder hier genoemd vind ook ik Rattlesnakes hun beste, maar de beide opvolgers zijn zeker goed.

goede popsongs goed album ! Wat een mooie warme zoete stem van Lloyd Cole !!!

Net een traan weggepinkt bij These Days !Dit nummer is onbeschrijfelijk mooi ! mijn score met 0.5 verhoogd ! 4.5 en twijfel ofdat ik hem naar 5 ga verhogen alleen al omwille van These Days !!!!

Ga naar 5 die intro van Mr Malcontent is subliem !!!!! Ook mainstream en Jenniifer she said zijn zeer goede songs! Dit album is een pareltje !!!!

Vette 4 sterren voor dit album.
Oh wat een jeugdsentiment, hoe ik sommige teksten van Lloyd op mijn eigen gevoelsleven projecteerde.
Zoals de tekst bij Hey Rusty die voor mij synoniem stond voor een bijna vergeten vriendschap: I Just Need One Friend And We"re Not Finished Yet.
Muziek is emotie en dat is voor mij zeker op dit album van toepassing.
Deze plaat markeerde voor mij in 1987 ook het verschuiven van vinyl naar CD, Mainstream was een van mijn eerste CD" s die ik kocht terwijl ik Rattlesnakes & Easy Pieces van de band op vinyl had.
Hoogtepunten zijn voor mij op dit album 29, Jennifer She Said , Mr. Malcontent en het eerder genoemde Hey Rusty.
Melancholiek album.

Afgelopen week voor een prikkie op de kop getikt op vinyl. Blijft toch een prachtig album wat de tijd glansrijk heeft doorstaan, ik blijf het zonde vinden dat dit de laatste van LC&TC was. De band ontwikkelde zich erg goed en er had volgens mij nog genoeg in de hoed gezeten. Het solo werk heb ik ook thuis liggen maar de dynamiek van de verschillende bandleden heeft voor mij toch meerwaarde. Lloyd solo heeft wat last van klagerig en slaperig gedrag als hij niet af en toe even goed geprikkeld wordt. Dat gevoel heb ik bij LC&TC helemaal niet. Heb de band ook een paar keer live gezien in de jaren 80 en ook dat was zeer fraai.

Wat leuk, zes jaar lang geen berichten bij deze plaat en dan nu opeens twee binnen een week. Ik deel ieders enthousiasme hier: ik was hier wel enigszins huiverig voor na de teleurstellende tweede plaat, maar omdat ik die ook weer niet echt slecht vond (het grote probleem was juist dat ik niet precies kon zeggen waaróm ik hem minder vond dan het debuut) heb ik me hier toch maar aan gewaagd, en daar heb ik nooit spijt van gehad. In muzikaal opzicht liggen de janglepop van Rattlesnakes en de blazers en strijkers van Easy pieces nu achter ons, en daarvoor in de plaats hoor ik hier een sober bandgeluid waarin de compositie centraal staat en geen enkel instrument echt de hoofdrol krijgt, met teksten die meer bespiegelend en melancholisch zijn en die het album daardoor een gevoel van volwassenheid (en misschien ook wel iets van desillusie) geven.
        Zo’n serieuze insteek misstaat Cole geenszins, maar ik moet toegeven dat dat tijdens de eerste helft van het album niet steeds goed uitpakt, met de plaatopener die voorbijglijdt zonder te beklijven (misschien had dít nummer dan nog wel geprofiteerd van een janglegitaar...), 29 dat wat te lang doorgaat, en het titelnummer dat nergens los komt. Maar dan krijg je opeens het extreem aanstekelijke Jennifer she said waar Johnny Marr zich niet voor zou hebben geschaamd, en vanaf dat moment is de plaat op gang en kakt hij nergens meer in. Sean Penn blues scheurt er lekker op los, en These days is van een troosteloze schoonheid, maar de hoogtepunten zijn voor mij toch Big snake en Hey Rusty.
        Wat dat eerste nummer betreft, wie had er ooit kunnen denken dat twee zulke sonore stemmen als die van Cole en Tracey Thorn samen zo hemels zouden klinken? Ik in ieder geval niet – ik viel haast van mijn stoel toen ik in het boekje zag wie er verantwoordelijk was voor die prachtige harmonieën, en ook na tientallen malen luisteren ontroert de samenzang mij nog altijd. Natuurlijk is dat maar één van de sterke punten van dit nummer, want de trompet van Jon Hassell is minstens zo belangrijk (ik zit meteen weer in David Sylvian-Brilliant trees-sferen), en van het oorwurm-loopje waarmee het nummer begint en dat op het einde steeds weer herhaald wordt kan ik geen genoeg krijgen. En wat Hey Rusty betreft, TEQUILA SUNRISE heeft daar hierboven al mooie woorden aan gewijd; toen ik dat nummer voor het eerst hoorde had ik nog geen berouwde verloren vriendschappen, maar toen al sprak het enorm tot mijn verbeelding, en die zo prachtig verhalende tekst (Cole op z’n best) komt bovendien op superbe wijze tot leven door het stevige en stuwende arrangement.
        Hoe fantastisch ik Rattlesnakes (het album) ook vond en vind, met déze twee nummers bevond Cole zich toch op een ander niveau qua zeggingskracht en intensiteit, en ik deel dan ook Rainmachine’s verzuchting dat deze band zich nog wel degelijk verder had kunnen ontwikkelen en een hoop mooie muziek had kunnen maken. Commercieel was Mainstream ook zeker geen misser (de plaat reikte tot de negende plaats van de Engelse albumlijsten), maar de koek was kennelijk op. Spijtig, omdat juist deze zwanezang zulke mogelijkheden voor de toekomst leek te bieden.