menu

Halfnelson - Halfnelson (1971)

Alternatieve titel: Sparks

mijn stem
3,61 (27)
27 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Pop
Label: Bearsville

  1. Wonder Girl (2:20)
  2. Fa La La Lee (2:53)
  3. Roger (2:37)
  4. High C (3:12)
  5. Fletcher Honorama (4:13)
  6. Simple Ballet (3:52)
  7. Slowboat (3:54)
  8. Biology 2 (3:06)
  9. Saccharin and the War (4:02)
  10. Big Bands (4:15)
  11. No More Mr. Nice Guys (5:49)
totale tijdsduur: 40:13
zoeken in:
Pieter Paal
Dit is hun eerste album en is geproduceerd door Todd Rundgren. Het album is eerst uitgebracht onder hun oude naam Halfnelson. Later heruitgebracht als Sparks.

avatar van Chimpz
3,0
Degelijk debuut dat bij vlagen de tomeloze creativiteit en muzikaliteit van de Mael broers aantoont. Maar over het algemeen toch ook een plaat die té hard zijn best doet om speciaal te zijn. Een merendeel van de tracks heeft wel een paar eigenzinnigheidjes, maar missen een goede basis om helemaal te werken, en vooral om een eigen karakter te hebben. Het voelt soms toch een beetje als de overschotjes die niet goed genoeg waren om Abbey Road te halen.

Zo is er 'Fa La Fa Lee', met de fantastische keyboards die ergens het midden houden tussen 'Telstar' van The Tornadoes en 'Hittentit' van Urbanus. Leuk, maar nooit echt meer dan dat. Hetzelfde geldt voor 'High C', het gezapige 'Saccharin and the War' (waar ze domweg een refrein in vergeten te schrijven zijn), en het psychedelische 'Fletcher Honorama'. Geen slecht materiaal, maar het mist de scherpte en uniciteit van latere Sparks. 'Simple Ballet' en vooral 'Big Bands' tonen al iets meer het DNA van "volwassen Sparks" aan - waar er gespeeld wordt met herhalingen, veranderingen in sfeer en tempo - maar een diepe indruk maakt het zelden.

Dieptepunt is met gemak 'Biology 2', een onnoemelijk platte poging tot Zappa imitatie. Opmerkelijk hier is vooral dat dit nummer zowel geschreven als gezongen werd door kortstondig bandlid Earle Mankey. De eerste en gelijk de laatste keer dat Ron en Russell een nummer volledig uit handen gaven. Maar daarnaast valt ook 'Roger' in het kamp van nummers die ronduit irritant zijn met hooks die misschien wel 'quirky' zijn, maar ook gewoon onnoemelijk vervelend. Dus ook de broertjes zelf zijn hier zeker niet onfaalbaar.

Het meest te genieten valt er van opener en single 'Wonder Girl'; heerlijk in zijn simpele, catchy melodietjes. Met 'Slowboat' komen ze het dichtst in de buurt van een perfect pop-nummer, maar het is vooral met afsluiter '(No More) Mr. Nice Guys)' waar ze de homerun slaan. Een humorvolle insteek, verrassende lyrics en vooral een structureel ijzersterk nummer. Vintage Sparks!

+ (No More) Mr. Nice Guys, Slowboat, Wonder Girl
- Biology 2, Roger

avatar van RonaldjK
2,0
Op 14 juni treedt Sparks op in Utrecht en als de drukte op mijn werk het toelaat, kan ik op het laatste moment proberen erheen te gaan. Met een vriend heb ik de opdracht om een top 10 van hun beste nummers te maken en dan begin ik uiteraard met hun debuut.
De twee berichten hierboven vermelden al de nodige nuttige informatie, wellicht goed om bovendien te noemen dat het album reeds een jaar na verschijnen onder de vlag van Sparks verscheen met de hoes die ook op streaming is te vinden. De band is in deze fase méér dan het duo zoals Sparks zich later zou presenteren met louter de gebroeders Ron en Russel Mael. Op de hoes zien we tevens de gebroeders Earle en James Mankey (gitaar en bas) en Harley Feinstein (drums).

Bij het beluisteren krijg ik allerlei associaties, die me doen denken aan de Britse glamrock en artrock van die dagen. Sparks komt echter uit Los Angeles en de namen die mij te binnen schieten, waren op dat moment nog niet groot in de Verenigde Staten.
Opener Wonder Girl doet me aan T-Rex denken, Fa La Fa Lee klinkt eveneens als Britse glamrock en bij Roger zou je aan David Bowies dagen van Ziggy Stardust kunnen denken. De gekte is hier al enigszins te horen, maar naarmate het album vordert, beklijven de liedjes niet meer.
Tot het afsluitende (No More Mr.) Nice Guys, met in de gitaarsolo lange, scheurende lijnen; zoals Carlos Alomar zes jaar later bij Bowie zou neerleggen, of Reeves Gabrels bij Tin Machine en The Cure. Scheurende rock met een vleugje new wave; het derde nummer van de plaat dat ik waardeer.
Toch houd ik het bij twee sterren, want vaker werkt de muziek niet: vanaf het vierde nummer haak ik af en langdradig wordt het zelfs bij Simple Ballet, Slowboat en Biology 2.

Achteraf gezien is het makkelijk om de latere genialiteit te herkennen, maar de kritische luisteraar in ’71 en ’72 had dat zeker nog niet gekund. De zaadjes waren echter geplant.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:39 uur

geplaatst: vandaag om 08:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.