Nadat ik in 1980
Heaven and Hell, de eerste plaat van Sabbath met Ronnie Dio had ontdekt, wilde ik rap meer van de band weten. Deze verzamelaar stond in de bieb. Het betrof overigens de
enkelelpee, waarschijnlijk de Nederlandse persing, dus met tien nummers. Desalniettemin een zeer nuttige introductie tot de band, waarvan ik alleen hitsingle
Paranoid kende.
Ik zat letterlijk te griezelen bij
Black Sabbath en de fluisterstemmen aan het einde van
Children of the Grave, alleen al het onheilspellende intro van
Iron Man vond ik machtig mooi en
War Pigs was natuurlijk ook prachtig. Inmiddels songs die ik (te?) vaak heb gehoord, maar toen maakten ze grote indruk op mijn zolderkamer.
In die fonotheek stond nóg een verzamelaar van de band, plus drie originele albums, die uiteraard spoedig daarna werden geleend. Gegriezeld als die eerste keer heb ik nooit meer...