De productie van dit album is in handen van Tom Holkenborg (later bekend als Junkie XL) en dat is duidelijk te horen. De 80's new wave maakt plaats voor stevige alternative rock met gebruikmaking van de nodige electronica en hier en daar een breakbeat sound. Blijkbaar heeft Holkenborg een poging gewaagd om de band op de markt te zetten in de alternative rock scene die in die tijd groots was met bands als Pearl Jam, Nirvana, Soundgarden en Alice in Chains, maar ook Nine Inch Nails en The Prodigy zaten in hun hoogtijdagen. Een mengelmoes van dit alles is het gespreide bedje waar Weekend at Waikiki gebruik van hoopte te maken. Aan het aantal stemmen hier kun je aflezen dat dat niet gelukt is. Zelf zat ik in die tijd middenin de alternative rock, maar Weekend at Waikiki met dit album is compleet aan me voorbij gegaan. En ik vind het ook geen goed album. Er is hard gewerkt aan het creëren van een sound en die is op zich wel prima, maar qua songmateriaal blijft het allemaal nogal nietszeggend naar mijn mening.
Ik hoor dit album nu voor het eerst en dat is na het horen van hun 2018 release Sonar. Deze laatste spreekt me absoluut veel meer aan en zou ik dan zeker ook adviseren te gaan luisteren als je interesse hebt in nieuwer werk van deze band. Hij staat op Spotify.