Iron Maiden - The Number of the Beast (1982)

De oplettende luisteraar hoort in het betreffend nummer van Beckett ook nog een muzikale vorm van plagiaat door Iron Maiden. Benieuwd of ze daar ook ooit nog voor hebben moeten betalen.

Inderdaad!

Het valt me net op dat de versie op Spotify het zonder Total Eclipse doet. Net zoals het debuut het daar ook gewoon zonder Sanctuary doet.

( 2 januari 2019, discussie topic Iron Maiden artiestpagina)

Total Eclipse hoeft er -voor mij- absoluut niet bij.

Niet op het album nee. Dat was toch een soort heiligschennis. Maar een sterk nummer is het wel.

Klonken de eerste twee albums voor mij nog naar een mix tussen punk en hardrock, hier lieten ze al horen waar ze naar toe wilde werken. Alle puzzelstukjes beginnen eindelijk muzikaal in elkaar te passen. Album had ik destijds ooit eens op cassette gehad (ja was in de jaren '80 heel gewoon). Ergens zo eind jaren '80 kocht ik de CD versie hiervan.
Omdat ik deze CD al jarenlang niet meer gedraaid heb dacht ik laat ik eens een Maiden middagje houden en alle oudjes van hun nog eens door de speler heen halen.
Dit album blijft voor mij toch het topwerk en begin van hun latere werk waarmee ze groter werden en Britse rock geschiedenis hebben geschreven.

Score 4,5

The Number of the Beast voelt voor mij altijd als de Maiden klassieker. Desondanks heb ik hem lang niet geluisterd en zet ik vaak liever Piece of Mind op. Hoe dat komt? Ondanks een relatief onbekend pareltje als 22, Acacia Avenue staan hier ook twee tracks op die ik liever oversla. Het zwakke Gangland en het op Headbanger's Ball te vaak gedraaide Run to the Hills.

Wat Maiden voor mijn gevoel in die tijd perfect deed was het uitdragen van het metalimago met Eddie als hulpmiddel. Ik herinner me dat ik een jaar of vijftien was en een jonger neefje op bezoek had. We waren gezellig aan het kletsen terwijl ik het veel ruigere Venom - Black Metal (1982) - MusicMeter.nl op had staan. Toen ik op zijn verzoek The Number of the Beast opzette, stopte hij zijn vingers in zijn oren. Want Iron Maiden; dat was in zijn beleving pas echt harde muziek.

Man man man wat een geweldig album. Bruce is gelijk in topvorm bij z'n debuut en de sound is zo anders na de 2 vorige platen, al bijna 100% typisch Maiden.

In principe kan ik geen zwakke broeders bekennen, al skip ik heel af en toe Children vanwege het tempo van Invaders. Ik wil het liefst op dat tempo door, maar ligt erg aan m'n mood of the Day.

Run to the Hills is voor sommigen misschien kapot gedraaid, maar het is mijn favoriet en kan er geen genoeg van krijgen. Lyrics, zang, muzikaal, het klopt allemaal.

Vanaf dit album wordt het spannend, want heb nooit echt hele platen van Maiden afgeluisterd. Ben erg benieuwd hoe de rest allemaal gaat zijn, enorm veel zin in.

1. Number of the Beast
2. Killers
3. Iron Maiden

Owjah uit welke film kwam dat stukje uit Prisoner ook alweer?

Uit een Engelse serie uit de jaren 60 genaamd ‘the Prisoner’.

The Prisoner [1967] - I'm not a number, I'm a free man! [720p] - YouTube

Invaders is de enige album opener die Iron Maiden nooit live heeft gespeeld. Harris vindt het geen topsong, vandaar, maar wat weet hij er nou van; gewoon spelen!

Het is net als Gangland een nummer dat ook nog in de Di'Anno periode zou passen vind ik.

Mee eens, die twee nummers razen lekker voort en hebben nog wat van de punk attitude van het Dianno werk in zich. Hadden zeker niet misstaan op Killers.

Dianno heeft trouwens wel eens beweerd in een interview de demoversie van Hallowed Be Thy Name ingezongen te hebben. Of het waar is weet je bij die man nooit natuurlijk maar lijkt me wel erg gaaf eens te horen met zijn stem.

Zeker!

Maar dat het openingsnummer van het meest ikonische album van één van de heavy metal grootsten niet één keer is opnemen in de setlist is mij een raadsel. Al probeer je het plaatje en vind je het album niks dan nog is er een grote kans dat je het eerste nummer hebt gehoord.
En het publiek kan na elke " indveeaaiders!" het vervolg wel overnemen. Althans, dat kon ik toen wel in ieder geval. Maar ja, als de baas het niet wil spelen houdt het op natuurlijk.

Van Adrian Smith zagen we onlangs wel een eerbetoon aan (het gitaarwerk) in Gangland.

Of Di'Anno een keer demo's voor deze plaat inzong? Dat heb ik ook gelezen maar ik vraag het me af. Het meeste werd pas in de steigers gezet toen Dickinson al bij de band zat.
Invaders werd bijvoorbeeld voorgesteld als een herbewerking/vervolg op het oudere Invasion maar dat is enkel in het tekstuele thema terug te vinden.

Ik heb de serie the history of iron maiden deel 1-3 onlangs nog eens bekeken op het eigen YT kanaal van de band en daar wordt er in ieder geval ook geen woord over gerept ( demo songs uberhaupt, met of zonder Di' Anno).

Dit is natuurlijk geen bewijs dat ze niet bestaan. Uberhaupt praten bands vrij weinig over demo's, ze zijn immers - over het algemeen - niet bedoeld voor het publiek.

Wat ik er over gelezen heb is dat zou gaan om een opname tijdens een soundcheck tijdens hun laatste tour met Paul. De datum en gig stonden er ook bij, helaas weet ik ze niet meer. Aan de andere kant, wat maakt het ook uit, we krijgen het toch nooit te horen mocht het bestaan. Iron Maiden heeft behalve de soundhouse tapes nog nooit een demo gereleased. En er is vlgs mij ook nooit echt wat gelekt behalve de Bruce auditie 1981 tape en wat meer recentelijk de tapes met originele zanger Dennis Wilcock. Helaas zijn dat ook maar snippets.

Op setlist fm staan de soundcheck songs wel op maar van december 1981, dat is dan al met bruce . Di'Anno heeft zelf het gerucht de wereld in geholpen (2 songs , run en hallowed) en dat vind ik ook maar mager bewijs. Maar goed, ik was er niet bij dus speldt het maar op mijn mouw, linksom of rechtsom.

Aan de andere kant is het wel een goede reden om je zanger te ontslaan natuurlijk. Dat het niet de vocalen zijn die je zoekt bij de nummers, bedoel ik dan.

Di'Anno speelde 10 september 81 zijn laatste show met Maiden. Dickinson zijn eerste op 26 okotober datzelfde jaar. Een maand en een handvol shows later verschenen pas de eerste Beast nummers in de setlist. Hallowed Be Thy Name zat daar niet bij. Wel Run To The Hills, 22 Acacia Avenue en The Prisoner.
Ik heb daardoor het gevoel dat de eerste songs voor het album pas in die periode totstand kwamen.

Mjah vlgs mij was Dianno's stem niet echt het probleem...

Mjah vlgs mij was Dianno's stem niet echt het probleem...

Zeker niet. Check voor de grap eens op YT zijn performances van rond 84 en 85. Op het fenomenale af.

Ga je nu sarcastisch doen? Dianno had een geweldige, unieke strot. Helaas heeft zijn levensstijl al zijn talent verwoest.

Toen hij Battlezone had, zong hij gevarieerder en krachtiger dan ooit.
Dat zijn houding en levenstijl hem parten speelde, weet iedereen.

Ok excuus dan heb ik je verkeerd begrepen.

Het was anno 1982 wel een serieuze wijziging in de sound van de band: Paul Di'Anno werd door de band ontslagen wegens meerdere redenen (onder andere stevig drank- en drugsgebruik) en Bruce Dickinson werd zijn vervanger. Hoewel ik op zich ook nog altijd een voorliefde heb voor de eerste twee studioalbums met Di'Anno, staat het natuurlijk buiten kijf dat Iron Maiden met Dickinson als zanger de grootste successen uit hun carrière zouden behalen. Deze The Number of the Beast was al een uitstekend voorproefje op al dat moois dat nog ging komen en het is vooral straf om te zien hoeveel van die typische Maiden nummers hier al op te vinden zijn. Uiteraard het titelnummer en Run to the Hills, twee nummers die al jaar en dag onderdeel maken van de setlist, maar ik was bijvoorbeeld vergeten dat het fenomenale duo Children of the Damned en Hallowed Be Thy Name hier evengoed op staan. Nummers die ik onlosmakelijk met Dickinson associeer, maar deze luisterbeurt viel het me opeens op dat het album verder wat als "tussenplaat" aanvoelt. Zo'n Gangland lijkt echt nog te zijn geschreven met het oog op de stem van Di'Anno en klinkt met de stijl van Dickinson niet helemaal lekker. Invaders daarentegen is dan weer zo'n nummer dat alleen Dickinson zou kunnen zingen, die opera-achtige uithalen blijven na al die jaren indrukwekkend. Een aantal klassiekers in hun oeuvre, maar ik prefereer toch nog een aantal andere platen van de band. Wel nog eventjes vermelden dat dit één van mijn favoriete albumhoezen van de groep is. Somewhere in Time is nog net iets indrukwekkender door de vele details, maar dit is ook gewoon erg cool.

Kies 2 favorieten nummers uit ? nou dat is heel lastig hier. Dit album is van begin tot eind genieten blazen. En daarom krijg hij ook en dikke 5.0.