Allen Toussaint - Southern Nights (1975)

Back in Baby's Arms, een fantastische, golvende ballad, is enkel één van de vele prachtige, wijde composities op dit album.
Pure, funky R&B, een lust voor het oor. Meesterlijk. 5*

Allen Toussaint's beste. Vooral When the party's over en Cruel way to go down. Ik ben het helemaal met Tondeman eens!

De lekkere scherpe kantjes die op de voorgaande 2 albums nog aanwezig waren zijn er op dit album wel een beetje af. Jammer, maar nog altijd goede muziek, zoals we van Toussaint mogen verwachten.

Met bijdragen van VanDyke Parks, die daarvoor geen credits heeft gekregen, geeft het nog iets extra's...

Southern Nights zou in top 100 aller tijden moeten staan, en regelmatig op de radio gedraaid moeten worden. Prachtig album.

Lekker plaatje, verdorie!

Country John skip ik meestal, maar de rest is hoogstaand!

4 november bestelde ik de Toussaint - The Real Thing 1970 - 1975 comp ( bestaande uit Toussaint / Life, Love & Faith / Southern Nights ) op het Australiese Raven label, eindeluk de samenstelling waar ik al jaren op zat te wachten ........ Nog geen week later het droeve nieuws dat de Toussaint was overleden......... Lowell George droeg Rock n' Roll Doctor aan hem op: "3 degrees in be-bop / a Ph.D. in swing / he's a master of rhythm / he's a rock n' roll king". RIP Allen.

Southern Nights heb ik helemaal kapot gedraaid en een dikke 10 jaar gelee ook maar gedigitaliseerd bij gebrek aan aanbod op CD. Omdat ik in prinsiep niet kapot ben van z'n zang heb ik de voorgangers destijds niet gekocht en toen ik er later wèl eens aan wou snuffelen waren ze niet meer te krijgen. In de 80s wel nog Motion, de opvolger, gekocht voor een paar piek maar dat vind ik een nogal sfeerloos geheel.

Die afsluiter sleept me elke keer weer mee, fenomenaal nummer toch wel!
Loneliness... Is a cruel way to go down... (die piano! die blazers!)

En de opener heeft zo'n lekker groove, je zit meteen in de plaat. Slechts een of twee tracks die net een tikje minder zijn maar het geheel staat echt als een huis.
What Do You Want the Girl to Do? kende ik al van Lowell George, blij het origneel ook te ontekken.

En Boz Scaggs en Bonnie Raitt en .........

Ook ik heb 'm (bijna) grijs gedraaid, Droombolus, dus af en toe leg ik de toonnaald er weer voorzichtig op en geniet. Zelfs mr. Toussaint was 'in prinsiep' onzeker over zijn zang en haalde die door een lesliebox of andere rare dingen. Toch had de man zeker een mooie en gevoelige stem, om die te beschrijven bracht de (meen ik) Magnum chocoladeijsreclame mij op de goede beschrijving: mr. Toussaint had een stem zo zacht en romig als melkchocola. Op zijn twee vorige platen staan sommige watertandend mooie songs, maar "Southern Nights" vind ik zijn beste, want het meest coherent.
Mr. Toussaint schreef ontzaglijk veel voor andere artiesten en werd evenzovele malen gecoverd, zoals je hieronder terecht opmerkt, op "Yes We Can" van Lee Dorsey staan zijn mooiste, vind ik, nog afgezien dat mr. Toussaint zowat eigenhandig met dat nummer Barack Obama aan het presidentschap hielp.

Allen Toussaint neemt je inderdaad mee in de sfeer van the Southern Nights en dan ook nog in 1975. Het levert een relaxed, mooi, soms funky en fraai album op. Dit is in tegenstelling tot de twee bekende voorgangers eerder één mooi geheel en er steken minder duidelijk opvallend sterke songs bovenuit. Toch nog een paar favorieten van mij noemen: de mooie soulsong Back in Baby's Arms, het lekkere Country John, het fijne Basic Lady, de bekende en sterke titelsong Southern Nights met mooie piano en zeker ook slotnummer Cruel Way to Go Down. Een zeer genietbaar plaatje van Allen Toussaint met vind ik heel mooi artwork, wat mooi aansluit bij de muziek.

Hm.. ik vind juist Worldwide veruit het lekkerste nummertje hier.

Maar ik ben ook meer van de swingende soul ipv de Billy Joel-achtige kant van Toussaint.

Last Train ........ Worldwide ......... er zouden meer platen zo moeten beginnen

Wat een fantastische plaat is dit toch. Alles klopt gewoon. Vandaar ook de vijf sterren. Een album dat zachtjes afgespeeld in het donker van de avond (al dan niet met hoofdtelefoon) net zo goed klinkt als keihard met deuren en ramen open op een zonnige ochtend. En op vinyl komt die hoes ook nog eens vele malen beter tot z'n recht.

Heb "Toussaint/From a Whisper to a Scream", "Life, Love and Faith" en deze op LP, een fabelachtig trio!