Had hier ooit eens een nummer van gehoord, met name Powder Blue, ergens met de MuMe Ladder denk ik. Als gevolg van die aangename luisterervaring had ik dit album dan ook terstond toegevoegd aan mijn "in de gaten houden" lijstje... om alsnog een tijdje later in mijn vergetelheid te raken.
Tot ik een tijdje geleden nog eens een tweedehands platenzaak binnenstapte met de intentie van daar gewoon nog eens twee uur alle bakken te doorbladeren, en dan met dingen naar huis te stappen waar ik anders nooit mee naar huis zou stappen. Dit album zat daar ook bij. Die blauwe hoes, die herinnerde ik me nog van toen ik na die bewuste kennismaking met Powder Blue op zoek ging naar wie dat bandje, en welk album, dit nu feitelijk was? En alhoewel ik mij geen noot meer van dat nummer kon herinneren, werd een zekere aangename herinnering naar boven gebracht, alsook het feit dat ik dit album toen als "zeker nog eens kopen" had gebrandmerkt. Aangenaam genoeg dus om het risico van die 8€ te nemen.
Beklagen doe ik mij dat zeker niet! Dit album heeft iets... spookachtigs, iets nevelachtigs. Als ik ernaar luister heb ik gevoel dat ik mij in een soort van mist bevind, een soort van spooknevel. Telkens je het probeert te grijpen, verdwijnt het, of glipt het gewoon door je vingers. Alsof deze muziek op één of andere manier niet meer deel uitmaakt van de wereld der levenden. Het kruipt ook onder m'n vel allemaal, langzaam, traag, maar zeker. Het heeft zoiets... ijls. Toen ik dit album voor de eerste keer hoorde, verwachtte ik me ook meermaals aan een uitspatting in sommige nummers, maar die kwam er maar nooit, wat dat ijle, dode, ongrijpbare nevel-sfeertje alleen maar versterkte. Er zit een soort van bizarre buitenaardse rust ingeprent in het sonische landschap van dit album.
Paar schitterende tekstuele passages ook, met bovendien toch wel een one-liner die me hartelijk heeft doen lachen, en dan niet verkeerd bedoeld, toen ik hem voor de eerste maal hoorde:
Guy Garvey schreef:
I'll be the corpse in your bathtub
Useless
Brilliant vind ik hem.
Fijne productie ook. Leuke verrassing om hier Ben Hillier, verantwoordelijk voor o.a. de twee laatste Depeche Mode albums, weer eens achter de knoppen tegen te komen.
Maar wat ik dan weer niet snap, is dat ik ondanks deze lofbetuiging gevoelsmatig toch niet verder dan een 3,5* ervaring kom. Stemmen is en blijft, voor mij alsnog, puur iets wat met je gevoel te maken heeft, en werkelijk waar, ik snap het echt niet, maar 3,5*
it is, terwijl mijn verstand mij verteld dat dit album eigenlijk meer waard is. Ik kan mezelf er gewoon niet zo in verliezen als ik wel zou willen. Misschien heeft het te maken met dat gevoel van ongrijpbaarheid dat ik eerder aanhaalde...