menu

The Jesus and Mary Chain - Damage and Joy (2017)

mijn stem
3,49 (50)
50 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: ADA

  1. Amputation (3:22)
  2. War on Peace (4:34)
  3. All Things Pass (4:34)
  4. Always Sad (2:52)
  5. Song for a Secret (3:21)
  6. The Two of Us (4:12)
  7. Los Feliz (Blues and Greens) (4:54)
  8. Mood Rider (4:04)
  9. Presidici (Et Chapaquiditch) (3:36)
  10. Get on Home (3:31)
  11. Facing Up to the Facts (3:05)
  12. Simian Split (4:14)
  13. Black and Blues (3:23)
  14. Can't Stop the Rock (3:19)
totale tijdsduur: 53:01
zoeken in:
avatar van twijn
Wanneer komt deze uit ??!

avatar van luigifort
24 Maart

avatar van raymondkeuters
Ik vind Amputation alvast bijzonder goed klinken! Ben erg benieuwd naar de rest.

avatar van aERodynamIC
4,0
Is het nog mogelijk om een torenhoge favoriet (Darklands) te evenaren? Vast niet. Ik liet The Jesus and Mary Chain dan ook links liggen na Honey's Dead. Geen woord van kritiek op dat album trouwens. Heerlijk.
Maar daarna was de belangstelling gewoon verdwenen. Een relikwie uit de jaren '80.

Pas heel veel later werd ik nieuwsgierig naar Stoned & Dethroned en Munki. Viel eigenlijk best nog wel mee. Dus deze keer was ik wel degelijk nieuwsgierig naar de opvolger van hun jaren '90 albums.
Wat??!!! Jazeker. Er zit bijna 20 jaar tussen Munki en Damage and Joy. Waar blijft de tijd.

Nou, die tijd stond blijkbaar gewoon stil, want Damage and Joy laat niet zo heel veel verrassends horen. Het gruizige stofzuiger geluid van Psychocandy is ook hier niet terug te horen, maar ik vind dit veel meer richting Darklands en Automatic gaan en dat is zeker niet vervelend.

Want wat staan hier toch lekkere nummers op. BRMC vulde het gat een tijd even heel leuk op, maar het is niet meer nodig. The Jesus and Mary Chain zijn terug in vorm. Voor liefhebbers van het debuut zal dit wel te netjes klinken, maar dat waren de nummers twee en drie dan ook al wel (over de albums daarna heb ik het dan nog niet eens).
Ik hou hier wel van. De teletijdmachine instappen en even terug naar lang vervlogen tijden terwijl het nog heel goed uitpakt als je weer terug bent in 2017 met de heerlijke drive nog in je hele lijf.

Wat nog het meest opvalt zijn de vrouwelijke vocalen. Toen ik The Two of Us hoorde dacht ik bijna naar een Belle and Sebastian nummer te luisteren. En dan blijkt dat Isobel Campbell, Sky Ferreira en het jongere zusje Linda te horen zijn op een aantal nummers. Ja, dat verklaart dan een hoop.

Damage and Joy klinkt best fris, niet urgent, maar wie had dat überhaupt in gedachten. De mannen zijn ouder, de muziek heeft zich er enigszins op aangepast, wat alleen maar goed is, want zo krijgen we geen geforceerde toestanden. Ik kan hier wel blij van worden.

avatar van GrafGantz
3,5
The Jesus and Mary Chain: ‘Pop is dreadful. Switch on a radio, I guarantee it’ll be garbage’ | Music | The Guardian - theguardian.com

When we played the Haçienda we turned around to Bobby Gillespie’s girlfriend Karen and went: ‘Do you fancy playing the drums tonight?’ She goes, ‘I cannae play drums,’ and we went, ‘Don’t worry. Neither can Bobby.’

Rudi1984
GrafGantz schreef:
‘Pop is dreadful. Switch on a radio, I guarantee it’ll be garbage’


Wat een nukkige, generaliserende ouwelulleninstelling. Maar ik ben alsnog benieuwd naar de nieuwe plaat, ik las dat die juist verrassend fris en jeugdig klinkt.

avatar van GrafGantz
3,5
Rudi1984 schreef:
(quote)


Wat een nukkige, generaliserende ouwelulleninstelling. Maar ik ben alsnog benieuwd naar de nieuwe plaat, ik las dat die juist verrassend fris en jeugdig klinkt.


Beetje flauw ook van The Guardian om nu net die uitspraak als headline te gebruiken, is verder een prima interview en dat is iets wat slechts zijdelings helemaal aan het eind van het artikel aangehaald wordt. Maar goed, blijkbaar werkt het trucje wel want het levert meteen een reactie op hier

Rudi1984
GrafGantz schreef:
(quote)


Beetje flauw ook van The Guardian om nu net die uitspraak als headline te gebruiken, is verder een prima interview en dat is iets wat slechts zijdelings helemaal aan het eind van het artikel aangehaald wordt. Maar goed, blijkbaar werkt het trucje wel want het levert meteen een reactie op hier


Haha ja, ik hap wel hoor. En flauw, maar ja; hij zei het wel. Je weet dat je een journalist tegenover je hebt zitten.

zalwelnikszijn!
Niet de beste, niet de slechtste, niets veranderd aan hun geluid, wel blij dat ze terug zijn.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Eerste keer dat ik een compleet album van deze band luister en valt zeker niet tegen... had al de single Amputation gehoord en dat was een prima uitnodiging het nieuwe werk te luisteren. Maar voor mij is bijna alles dus nieuw. Ergens tussen Alternative Rock / Shoegaze.

Vooral de eerste helft is fijn... bij een eerste beluistering. Maar zal dit waarschijnlijk niet meer dan 2 of 3 keer opzetten.

avatar van WesleyX16
4,0
aERodynamIC schreef:
Want wat staan hier toch lekkere nummers op. BRMC vulde het gat een tijd even heel leuk op, maar het is niet meer nodig. The Jesus and Mary Chain zijn terug in vorm. Voor liefhebbers van het debuut zal dit wel te netjes klinken, maar dat waren de nummers twee en drie dan ook al wel (over de albums daarna heb ik het dan nog niet eens).


Ik ben inderdaad een liefhebber van het debuutalbum. Dus mijn voorkeur gaat daarom ook meer naar A Place To Bury Strangers, dan naar BRMC.

Maar wat dit album betreft, is dit album een goede reden om The Jesus and Mary Chain gewoon te blijven volgen. Hij is wat mij betreft beter dan de 2 voorgangers. En de eerste 4 nummers zijn gewoon heel erg goed.

avatar van Castle
3,5
Na een eerste luisterbeurt aangenaam verrast positief.
De heren zijn weer terug in de periode dat ik TJAM hun top vond, Darklands t/m Honey's Dead.
Benieuwd hoelang ik hiervan geniet

avatar van deric raven
4,0
Amputation heeft een zwaarder geluid als wat ik gewend ben van Jesus & Mary Chain.
Zou je de zang weg denken, dan klinkt het gewoon als een Monster Magnet nummer.
Niks Shoegazer, niks Britpop; gewoon vette psychedelische metal.
Wel een hele mooie opener, om vervolgens meer richting The Stone Roses te gaan met War on Peace.
En dan zitten we weer opeens rond 1990; het lijkt alsof de hersenactiviteit van de broertjes Reid rond deze tijd stil is blijven staan.
Lijkt, want op het einde komt weer die heerlijke harde sound terug.
En dat is de toevoegende waarde van Damage and Joy.
Het stofzuigergeluid van Psychocandy is vrijwel verdwenen, ook het donkere wave geluid van Darklands is er niet meer.
Mis ik dit?
Niet echt.
Het resultaat is stevige Britpop met exploderende gitaren.
De zangeressen als prettige meerwaarde.

avatar van oftewel
4,5
deric raven schreef:
stevige Britpop met exploderende gitaren.
Veel treffender kun je het niet omschrijven. Heel fijn om dit te horen!

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
Even van het internet geplukt. Na 2 luisterbeurten kan ik wel concluderen dat The Jesus And Mary Chain na jaren van radiostilte een sterk album hebben afgeleverd. Komt in de buurt van hun sterkste werk Darklands. Dit album ga ik wel fysiek in huis halen.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
Echt een tof album dit!!
Na een eerste beluistering op spotify was ik al helemaal om.
Direct daarna in huis gehaald.
Niets verrassends aan deze plaat maar gewoon een heerlijk rockalbum met de bekende "" verveelde"" vocalen van de broertjes Reid, al zijn de vrouwelijke vocalen wel degelijk een fijne aanvulling.
De band klinkt als een kruising tussen Oasis & Echo & The Bunnymen, helemaal mijn ding dus.

avatar van WesleyX16
4,0
Ik hoor hier meer het latere werk. Van de jaren 90 dus. Maar dan is dit meer dan geslaagd album.

avatar van frolunda
3,5
The Jesus and Mary chain zijn de zoveelste band die na een lange radiostilte de draad weer oppakken en qua eindresultaat doen ze dat helemaal niet onverdienstelijk.Damage and joy sluit goed aan bij de sound die ze eind en midden jaren negentig voortbrachten al wordt dat niveau hier maar mondjesmaat bereikt.
Het album opent nochtans sterk met het uitstekende Amputation,een song die niet misstaan zou hebben op albums als Honey's dead of Munki.
Vervolgens zitten er toch ook wel een aantal songs tussen die niet helemaal overtuigen en/of wat pit missen en ook de zangeres die in een paar nummers opduikt vind ik niet echt geslaagd.
Gelukkig weten de broertjes Reid in het tweede gedeelte met onder andere Mood Rider,Get on Home en Facing Up to the Facts met nog een flink aantal prima songs voor de dag te komen in het Distortion-surfrock genre zodat de eindbalans van Damage and Joy toch nog behoorlijk naar de goede kant doorslaat.
Goed album en als de roest er wat af is verwacht ik dat er nog wel wat meer in het vat zit voor The Jesus and Mary Chain.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:42 uur

geplaatst: vandaag om 11:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.