In 2005 heb ik Mira leren kennen als zangeres door mee te werken aan tapijtconcerten die enkele vrienden waren begonnen. Concerten op 3 plekken in het Antwerpse met letterlijk een tapijt waarop de artiest speelde en kussens en een paar stoeltjes voor het publiek. Jonge artiesten als Buurman, Mira en Hannelore Bedert voor ze echt bekend werden en gevestigde waarden als Jean Blaute of Guido Belcanto.
Mira had toen haar eerste ep bij met daarop 4 nummers: En uwe maat, Voal weecees, Engelke en Openbare Weg. Mira aan de piano met haar heerlijke teksten. Die nummers kwamen een jaar later ook op haar debuutalbum terecht, met een iets meer aangekleed arrangement. Het was net die eenvoud van de ep waar ik zo fan van was. Haar stem en teksten bij de piano waren sterk genoeg. Maar het is zeker niet slecht op het album, gewoon even wennen. En Mira heeft duidelijk alle teugels nog in handen. Met de juiste muzikanten en producers naast zicht, weet ze gelukkig Mira nog centraal te houden op het album. Niet de eerste keer dat bij het producen van beginnende artiesten, de originele sound wordt afgevlakt en de ziel er wat uit gaat.
Je hoort duidelijk dat ze deze nummers eerst een tijd live bracht voor ze op het album kwamen. Dit is Mira die liedjes vertelt aan de piano, af en toe wat versterkt met extra muzikanten. Heerlijk gewoon.