menu

MICH - MICH (2017)

mijn stem
3,50 (31)
31 stemmen

Nederland
Pop / Rock
Label: Excelsior

  1. Tumbled (1:55)
  2. Gotherdammerung (1:37)
  3. Undercover (2:14)
  4. Lost Keys (2:02)
  5. Salah (2:09)
  6. Knut Hamsun (2:27)
  7. Stuff (1:54)
  8. I.D.I.O.T (2:05)
  9. Four Walls (2:23)
  10. Lucifer Over Lelystad (1:57)
  11. FML (2:24)
  12. Lay Down (3:14)
totale tijdsduur: 26:21
zoeken in:
avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: MICH - MICH - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Persberichten over nieuwe releases zitten over het algemeen zo vol met clichés en voorbarige superlatieven dat ik ze vrijwel altijd na vluchtige bestudering bij het oud papier stop.

Het persbericht bij het titelloze debuut van de Amsterdamse band MICH intrigeerde me echter hopeloos.

“MICH (spreek uit: [mɪx]) is een muzikaal studioproject uit Amsterdam. Ondanks de misantropische aard van haar muziek prefereert de band zowel onderling als naar de buitenwereld te communiceren via de 'laughing bursting with tears'-smiley. Een goed antwoord op vrijwel iedere vraag. Muzikaal refereert MICH aan diverse bekende en onbekende shoegaze, wave en Krautrock acts die hun voor gingen”.

Het zal aan mij liggen, maar ik begrijp er niets van. Op hetzelfde moment maakten deze paar zinnen me wel nieuwsgierig naar de muziek van de band die onderdak heeft gevonden bij het prachtige Excelsior label.

Bij eerste beluistering van het debuut van MICH ([mɪx]) dus) is direct duidelijk dat de muziek van MICH vol echo’s uit het verleden zit, iets wat ook al wel bleek uit de enige begrijpelijke zin in het persbericht.

De muziek van MICH haalt de mosterd inderdaad bij pioniers uit de shoegaze, new wave en Krautrock, maar persoonlijk hoor ik, mede dankzij de heerlijke donkere baslijnen, toch vooral invloeden uit de postpunk.

Het debuut van MICH duurt maar 26 minuten, maar in die 26 minuten komen twaalf songs voorbij. Het zijn twaalf songs waarin flarden Joy Division, The Cure en Talking Heads door de gehaktmolen zijn gehaald en vervolgens op smaak zijn gebracht met een vleugje dreampop (denk aan de gitaarlijnen van Lush), een snufje synthpop, een klein beetje shoegaze en wat Krautrock voor de eigenzinnige twist.

MICH maakt popliedjes die bol staan van de invloeden, waardoor het debuut van de Amsterdammers makkelijk landt. Op hetzelfde moment doet MICH bijzondere dingen met alle invloeden uit het verleden. De songs van de band klinken aangenaam en aanstekelijk, maar strijken ook tegen de haren in, prikkelen de fantasie en laten je meer dan eens toch weer vertwijfeld achter.

Pasta Bolognese is bekend, net als een broodje of een appel, maar een broodje pasta Bolognese met appel is toch even wennen. MICH serveert op haar debuut meerdere broodjes pasta Bolognese met appel en na even wennen smaakt het prima.

Luister oppervlakkig naar het debuut van MICH en het is een feest van herkenning vol herinneringen aan tijden waarin de popmuziek gitzwart maar de wereld veelkleurig was. Luister wat beter en je hoort een band die voor de afwisseling eens met een frisse blik citeert uit het rijke verleden. Excelsior is de laatste jaren lang niet altijd goed voor memorabele debuten, maar dit debuut van MICH is er wat mij betreft weer een. Erwin Zijleman

avatar van WoNa
3,5
Ik ben geen jaren 80 fan, qua muziek dan. Het leven als student was uiterst aangenaam. Met alle doom and gloom, new romantics en slechte platen van helden uit het verleden, haakte ik tot de jaren 90 grotendeels af. Dus een plaat die aangekondigd wordt als voortbordurend op juist die jaren, dan sta ik niet vooraan. Toch heeft een aantal platen mij in de laatste paar jaar aangenaam verrast, door jaren 80 invloeden aan betere pop en rock te verbinden.

Dat laatste lukt Mich, die ingewikkelde uitspraak is waarschijnlijk om te verhullen dat de leden eigenlijk grote fans zijn van (Dave Dee, Dozy, Beaky) Mick en Tich, vrij aardig. Vooral The Cure komt in behoorlijke proporties voorbij en dat is dan juist een van de bands waar ik, mits goed gedoseerd, best mee uit de weg kon.

Mich mixt het donkere van de jaren 80 met aangename leadlijnen uit de jaren daarna, waardoor een nummer uiterst aanstekend kan worden, zoals in de lekkere, swingende opener 'Tumbled' en de song daarna 'Gotherdammerung' met het swingende keyboard en nog vele songs die volgen. Mich weet vaak de juiste snaar te raken en tevens hoe de songs tot leven kunnen worden gewekt, waar ze in de jaren 80 niet zelden doodsloegen.

Ik vraag me af hoe dit ingeslagen was bij het groepje vleermuizen dat zich in de jaren 80 shoegazend bij elkaar bevond in een hoekje van de dansvloer wachtend op dat ene nummer van meestal The Cure. Net te vrolijk waarschijnlijk.

"Let's dance to Joy Division" zong een Engels snoepje van de week een paar jaar terug. Wie het ook waren, The Wombats?, vergeet hen maar. Let's dance to Mich instead!

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:01 uur

geplaatst: vandaag om 06:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.