Richard Marx - Repeat Offender (1989)

na herbeluistering vandaag klopt deze conclusie van mij maar gedeeltelijk. Hij klinkt eigenlijk vooral als Het jaren 80 werk van Toto (ietwat gekruist met Adams). En niet alleen door de aanwezigheid van Steve Lukather en Bobby Kimbal, maar vooral door de composities an sich.

Hij is ook een tijdje in de running geweest om ooit zanger van Toto te worden.

Children of the night vind ik bv. een echte Toto (hit) single.

Dat eerste heb ik eerder gelezen.

En Toto had al Only the Children en Lovers in the Night. Om dan ook nog Children of the Night toe te voegen aan hun oeuvre?
Maar door die suggestie van vigil moet ik dit album al helemaal weer eens snel gaan beluisteren.

Ik heb het ook al eens eerder ergens geschreven

Ik vind de Toto sound erg goed te horen in nummers als 'Nothin' You Can Do About It' (natuurlijk mede door de Lukather gitaar) en 'Heart on the Line'.

Wat een belachelijk lage score heeft dit album zeg! Komt dat omdat het té populair was destijds met 3 joekels van hits? Zal wel....ik vind het een prima album. Tikkeltje beter dan het debuut. De produktie staat me iets meer aan. Wat meer gitaargericht. De hits Satisfied, Angelia en Right here waiting vind ik prachtig. Met de ogen dicht ben ik zo weer terug in de zomer van '89. Fantastische tijd waarin we met hordes jongeren dagen achter elkaar doorbrachten op het strand. Met natuurlijk alle jeugd zondes die daarbij 'horen'
Children of the night is ook een single geweest lees ik hierboven. Geen hit geweest hier voor zover ik me kan herinneren. Maar het heeft wel alles in zich en had zomaar een grote vierde hit van dit album kunnen (moeten) zijn.

5 singles zelfs, Too Late to Say Goodbye was de 4de en het fantastische Children de 5 de. In Amerika die dagen een keurige 13 de plek in hitlijsten. Op zich mooi maar voor Marx in die dagen vrij laag.

Ah kijk, weer wat geleerd! Tsja, een 13e plek kun je je nu in deze barre tijden der hitlijsten amper meer voorstellen...

Destijds het album gekocht, maar heeft mij nooit kunnen overtuigen. Datzelfde had ik ook met het album van Bruce Hornsby - The way it is

Sinds de singles ‘Satisfied’ en ‘Right Here Waiting’ heb ik een zwak voor de stem van Richard Marx. Hij kan ballads en rockers zingen met mooie intensiteit. Zijn nummers kleuren in de meeste gevallen erg netjes binnen de lijnen, maar omdat dit met veel klasse gebeurt heb ik daar geen moeite mee. In Nederland kennen we hem helaas voornamelijk van de eerder genoemde nummers, maar in Amerika is de man terecht heel erg groot. Al zijn albums zijn de moeite waard in mijn optiek.

Kant A van internationale doorbraak ‘Repeat Offender’ bevat alleen maar topnummers. Opener ‘Nothin' You Can Do About It’ met de herkenbare gitaarsound van Steve Lukather is een heerlijke binnenkomer. ‘Satisfied’ heb ik altijd een topnummer gevonden. Heerlijke rif zit er in die track. Sowieso speelt gitarist Michael Landau geweldig op dit album. Ook de andere rocker ‘Too Late to Say Goodbye’ is lekker. Ballads ‘Angelia’ (met een mooie saxsolo) en de grote wereldhit ‘Right Here Waiting’ staan nog steeds als een huis. Ja, ze zijn glad geproduceerd, maar de composities zijn gewoon tijdloos.

Helaas wordt het niveau van kant A niet vastgehouden op kant B. ‘Heart on the Line’ is nog sterk, maar ‘Real World’ en ‘If You Don't Want My Love’ zijn matig. Maar Marx revancheert zich met de laatste twee nummers, het erg mooie ‘Wait For the Sunrise’ (sterk refrein) en afsluiter ‘Children of The Night’.

Prima album van Richard Marx, waarmee hij in Amerika definitief een wereldster werd. Zijn debuut was daar al goed voor meerdere nummer 1 hits en dit album gaf aan dat dit geen beginnersgeluk was. In Nederland hoorden we hierna alleen nog van hem met de nummers ‘Hazard’ en ‘Now & Forever’, maar het vakmanschap is altijd gebleven. Net als mijn voorliefde voor de man z’n muziek.

Wel opvallend overigens dat dit album de minste beoordeling van al z’n albums krijgt hier op MuMe.
‘That was Lulu’ stond overigens niet op de LP versie.

Mooi geschreven.Dat zou ik, daar elk ander album nog niet de helft van het aantal stemmen van Repeat Offender haalt, geen al te grote betekenis aan hechten.

Marx heeft in Nederland korte tijd enige bekendheid genoten ten tijde van Right Here Waiting. De plaat hierna genoot al wat minder interesse. De keurig verzorgde AOR van de beste man en zijn ideale 'schoonzonen' imago hebben de tand des tijds hier niet overleefd. In de Verenigde Staten kan Marx nog wel potten breken maar zijn muziek is niet echt aan de nuchtere Nederlander besteed. Als ik kijk naar het aantal stemmen en commentaren op zijn platen is de man hier een voetnoot gebleken. En dat is ten dele ook wel begrijpelijk. Alles wat Marx na midden jaren 90 uitpoepte is van een dermate hoog zemelig reli/kazig gehalte dat het glazuur van je tanden afspat. En dat is jammer, zijn eerste paar albums bevatten nog wat milde peper, enkele catchy riffs en met zijn stem is niks mis. Ook dit schijfje is best aardig, waarbij de eerste helft van de plaat inderdaad aardig te noemen is. Hierna is de koek op en vormen de meeste tracks middle of the road songs zonder enige spanning. Beste songs; Nothin' You Can Do About It, Satisfied, Heart on the Line en Wait for the Sunrise.

Fijne plaat inderdaad! Alles wat hierboven is gezegd klopt wel aardig. Het vakmanschap knalt werkelijk van de plaat af. Beetje hetzelfde gevoel als ik met Toto heb. Het is allemaal erg binnen de lijntjes maar het wordt zó akelig goed uitgevoerd. En zo af en toe heb ik daar zin in.

Toch eens zijn albums ‘My Own Best Enemy’ en ‘Emotional Remains’ checken. Daar zit genoeg (milde) peper in.

My Own Best Enemy vind ik ook een fijne plaat.

En verder tja... met Hazard maakte hij eigenlijk zichzelf na Repeat Offender al redelijk snel onsterfelijk. Daar mogen wel tientallen gladde popballads tegenover staan

Schijnbaar toch nog een beetje rek gevonden...

Ergens in de afgelopen acht jaar ben ik het professionele geluid dat door al die sessiemuzikanten neergezet wordt, nog wat meer gaan waarderen geloof ik. Dat is allicht minder besteed aan iedereen met romantische ideeën over een bandje, rock'n'roll en van die dingen, maar in mijn oren worden daarmee toch een paar eigenlijk ondermaatse nummers wel naar acceptabel niveau getild.

Dit is AOR die helaas de tand des tijds niet heeft doorstaan. De singles gaan werkelijk nog net , maar de rest is eigenlijk eerlijk gezegd gewoon pure bagger. 2 sterren

Volgens mij zijn er 5 singles van dit album uitgebracht. Dan heb je toch mooi al bijna de helft te pakken

Daar heb je een punt