Tangerine Dream - Electronic Meditation (1970)

Electronic Meditation is geen makkelijke kost on naar te luisteren, maar laat wel goed horen dat het een beginpunt is van een nieuwe muziek soort. Het leunt her en der tegen het vroegere instrumentale werk van Pink Floyd, maar dan nog vreemder.

Als ik dit album een enkele keer in het jaar afluister maak ik me een voorstelling van de opnamesessie. Ik zie een grote leegstaande fabriekshal waarin de heren Froese, Schulze en Schnitzler zich moeten redden met wat afgedankte muziekinstrumenten. Gedurende het gepiel op de instrumenten loopt geduldig een bandrecorder mee om het geheel vast te leggen. Na de opname lopen de heren wat doelloos rond in de fabriekshal om vervolgens tegen elkaar te zeggen: "Laten we onze opname maar eens gaan beluisteren." Tijdens het luisteren merkt Froese op dat het wel wat heeft en de andere twee stemmen toe.

Aan het einde van de lange werkdag besluiten Schulze en Schnitzler de fabriekshal te verlaten waardoor Froese alleen achter blijft. Hij pakt zijn gitaar op en begint er als een dole hond op te spelen of zijn leven er vanaf hangt. Uitgeput en wel verlaat ook Froese de fabriekshal. De opname van het eerste album van Tangerine Dream is klaar.

Ik had dit een halfje omhoog gegeven denk ik als ik er wat minder Floyd in hoorde.
Klinkt ook zwaar gedateerd,maar daar kan ik opzich wel mee leven.
Wat kan die Klaus Schulze trouwens gestoord goed drummen zeg,hoorde hem al op Ash Ra's debuut, klasse.
4*

Ah the Floyd tja....niet helemaal want de opvolgers van dit album hebben er meer van weg. Edgar was meer een man van oude Doors songs coveren voor dat dit album uitkwam. En daar is dit album eigenlijk door beinvloed. Edgar Froese ontdekte de power van Pink Floyd pas echt vlak voor de opnames van Alpha Centauri (1971).

Uit de Tangerine Dream biography:

'' In July 1967, Edgar composed the music for the inauguration of Dali’s Christ statue, a sculpture made of rain barrels, bicycles and metal.
Froese was a fan of Jimi Hendrix, Pink Floyd, Soft Machine, Cream and some of the early US West Coast Bands.''

Klopt wat er staat maar de echte invloed van Pink Floyd kwam pas na Electronic Meditation en dat is heel wat anders dan een fan er van zijn. Daarvoor heb je nou net wat meer info nodig dan bovenstaand.

Waar heb je die info van dan?
Trouwens als je als muzikant fan van iemand bent zal je er meestal wel bewust of onbewust door beinvloed zijn.

Uit het volgende Boek: Digital Gothic a critical discography of Tangerine Dream van Paul Stump uitgebracht in 1997 door SAF Publishing LTD.
ISBN 0-946719-18-7. Geef deze info maar wie weet heb je er nog wat aan want ik weet niet of het nog te krijgen is. Ook zou Julian Cope's Krautrock sampler moeten lezen kom je ook aardig ver mee.

Op http://gnosis2000.net/reviews/tangerinedream.htm staat het volgende:

''Tangerine Dream separated themselves from the critical disdain of the more traditional symphonic rock coming out of England at the time. These bands had no such "pretensions" of trying to combine classical music and rock, but in fact, their ambitions were far greater. ''

Dus het was een rauwere meer experimentele versie van Engelse muziek destijds en The Doors was Amerikaans.

Ook dat klopt wat er op die site gezegd wordt, maar Edgar zelf was meer met de muziek van The Doors bezig dan met het Engelse gebeuren. In de begin tijd toen Edgar nog met zijn band The Ones bezig muziek maakte was de invloed toch heel anders. De invloed van de Engelse bands kwam pas toen Franke de band in kwam. Niet dat Franke daar mee bezig was, nee die bracht Edgar op het spoor van Ligeti, Stockhausen en anderen. Electronic Meditation heeft als je goed luisterd meer Amerikaanse invloeden dan Engelse. TD's muziek heeft veel meer invloeden meegekregen uit de Jazz en de expirimenten van Stockhausen en Ligeti dan welke band dan ook. Later kreeg ook Edgar het idee dat Pink Floyd als bron diende, maar op zich heeft de band zich eigenlijk nooit iets aangetrokken van wat er op muziekaal gebied elders gebeurde daar is de muziek van TD te uniek voor. Dus tussen 1967 en 1969 speelde de toenmalige Tangerine Dream waar helaas bijna geen opname's van zijn hoofdzakelijk Doors covers.

Onzin.

Tja ik volg de band al sinds 1973, en heb ooit de gelegenheid gehad Edgar te spreken, kan je dit vertellen dat je dan soms meer te weten komt dan welke website, boek of wat anders ook je wijs maakt.

Nee joh ik geloof je

Stevige kost van TD. Een album dat veel invloeden van de Amerikaanse rock uit die tijd bevat. Edgar, Klaus en Conrad hadden alleen een kompleet ander idee bij de uitwerking. Genesis heeft voldoende elementen in zich om als een soort psychedelisch muzikaal kleinood door te gaan. Te gekke gitaar sounds en heerlijke drums aangevuld met de Cello, en later ook een fluit. Het gaat er best wel strak aan toe al lijkt het soms een mengelmoes van geluiden.
Journey Through a Burning Brain is de blockbuster op het album, heerlijke psychedelische rock van de heren. De rest mag er ook zijn. Maar goed dat de tapes op gekocht zijn door Kaiser die toen der tijd het Ohr label begon. Een must voor de liefhebbers van psychedelische Rock.

Ik krijg altijd een beetje jeuk, als ik naar dit album luister. Nu ben ik eigenlijk geen krautrock-expert en heb ik TD ook niet leren kennen, als zijnde een krautrock-band.
Dit debuut staat eigenlijk volledig apart van al het andere werk van TD en dat maakt 'm eigenlijk best bijzonder. Vanaf opvolger Alpha Centauri zou de sound alweer veel zweveriger en ruimtelijker gaan klinken, alhoewel er her en der op het tweede album nog wel wat krautrock-invloeden te bespeuren zijn.
Als je het mij vraagt, staat dit album er vol mee. Experimenteel en erg apart klinkt het in ieder geval zeker. Toch is het mijn ding niet helemaal. Dat ligt niet eens zozeer aan de experimenteer-drift, aangezien ik wel degelijk van experimenten binnen muziek hou. Maar zoals het op dit album aan mij gepresenteerd wordt, is het toch eigenlijk niet helemaal mijn kopje thee, en krijg ik na verloop van tijd nerveuze neigingen om mezelf te gaan krabben.
Toch straalt de muziek iets oorspronkelijks uit. Het mag naar mijn idee best gezien worden als een revolutionair album. Over het algemeen kan ik, bij tijd en wijle, de charme van deze 'typische' muziek dus best waarderen. Maar niet te vaak, want anders krijg ik (vul maar in..... )! Juist!!

Ondanks dat Electronic Meditation nooit één van mijn favoriete TD-platen zal worden, ben ik toch benieuwd of deze ook net zo'n mooie oppoetsbeurt krijgt als de overige Pink Years-platen (zoals ze bij Esoteric zijn verschenen)...
Iemand die daar soms wat meer over weet?

Waarom zou je dit album willen oppoetsen qua geluid? Het gaat daardoor zeker beter klinken, maar haal je daarbij niet de ziel uit het album. Zelf vind ik het namelijk wel wat hebben dat dit album niet al te zuiver klinkt. Het ruwe geluid draagt juist bij aan de sfeer van een band die nog zoekend is wat het moet worden. Een oppoetsbeurt hoeft voor mij dus niet.

Tja, je hebt op zich natuurlijk gelijk, maar zelf ben ik erg tevreden over de nieuwste edities van o.a. Atem en Zeit, met al dat geweldige bonusmateriaal. En het moet gezegd, de albums klinken zeker een stuk helderder en voller dan vorige edities. Oftewel, erg mooi geremastered. Zelf hou ik wel van een helder geluid. Ja, het klinkt daardoor wellicht minder warm en misschien zelfs steriel, maar persoonlijk heb ik er niet zo veel moeite mee...dat daarmee de ziel van het album eruit gefilterd wordt is iets wat ik dan maar op de koop toe neem.

En is het niet zo dat sinds de introductie van de CD, sowieso niet het leeuwedeel van veel in ieder geval oude(re) muziek eraan heeft moeten geloven qua geluid? De ene zal altijd zeggen dat het geluid op vinyl veel beter en warmer is en dat is eigenlijk gewoon een feit. De ander zal beweren dat het geluid op CD veel frisser, helderder en sprankelender klinkt. En ja, ook dat is een feit. Het is maar net waar je voor gaat: het warme geluid van vinyl of het strakke, gedigitaliseerde geluid van CD. Maar goed, ik ben het nu wel wat te veel aan het generaliseren.

Mocht Electronic Meditation alsnog een rerelease krijgen, zal er zeker een deel van de charme van de plaat er aan moeten gaan geloven qua warmte en oorsprong. Maar als er veel fraais tegenover komt te staan, heb ik er wel het e.e.a. voor over. Zolang de muziek zelf maar hetzelfde blijft, toch?

Verschijnt in maart bij esoteric, en volgens de tracklist geen toevoegingen.

Mooi, dan is dit het uitgelezen moment om mijn (lelijke) Engelse Jive-versie te vervangen door de degene die Esoteric gaat uitbrengen. Wordt op die manier voor mij in ieder geval het originele artwork in ere hersteld en biedt het weer eens een mogelijkheid om het album op een 'frisse' manier weer eens te beluisteren, alhoewel het nooit een favoriet van me zal worden...

Ik heb zo'n Jive-versie, tijdje terug op een platenbeurs gevonden voor een schijntje. Van de eerste vier Tangerine Platen heb ik alleen Zeit in een luxe uitgave. Een gematigd liefhebber als mij hoeft alles uit dat enorme omvangrijke oeuvre van TD niet te kennen, maar Electronic Meditation vind ik dan een belangrijk album, mede door de bijdrage van Klaus Schulze. Dit debuut heeft wel wat; er zijn albums in de progressieve hoek die ik minder graag draai. Opvolger Alpha Centauri bijvoorbeeld. Atem vind ik de beste van TD's eerste vier albums.

Rauw, mysterieus, donker, onbevangen en best wel dreigend, dat is wat ik bij deze album voel. Waarschijnlijk word het ondergewaardeerd door zijn ''rommeligheid'', wat ik zelf juist wel zijn charme vind hebben, sterker nog, dat maakt het juist tot een geweldige plaat. Het is ook niet gladjes of gepolijst, maar heeft een ruw karakter.
Verder vind ik Klaus Schulze 1 van de beste drummers ooit.
Het is ook een groeiplaat van jewelste voor mij, ik geloof dat ik het ooit een 3,5* heb gegeven, om vervolgens door te groeien naar 4*, 4,5* en uiteindelijk een 5*.Maar zelfs dan groeit het nog bij mij.
Een plaat met ballen. Meesterwerk.

Daar noem je nou net twee boeken die boordevol feitelijke fouten zitten. Twee schrijvers die een ratjetoe aan informatie overal wegplukken en van toeten noch blazen weten. Vooral hoe Stump de jaren tachtig albums van TD duidt, is werkelijk van een abominabel niveau.

Er is momenteel eigenlijk maar één TD-'bijbel' en dat is Voices In The Dunes.
De langverwachte autobio van (wijlen) Edgar Froese zal ook een boek in die categorie zijn, al is het maar omdat alle informatie uit de eerste hand is.

En natuurlijk kan je voor de meest betrouwbare info wat betreft TD een beroep doen op interviews die in de loop der jaren zijn verschenen in bladen, kranten, de officiële fanclub-bladen van de TDOFC, e.d. Voor Nederlandse artikelen zijn de edities van KLEM, Sonic Report en E-dition aanraders.

Voices in the Dunes ken ik niet. Dit boek is ook alweer uit 1991.

De autobio van Edgar Froese heb ik begin vorig jaar direct besteld, dus daar is het wachten op. De laatste berichten omtrent dit werk, wat ik eruit begrepen hed, is dat ze nog druk bezig waren met de Engelse vertaling. Naar verwachting moet dit werk uiterlijk deze lente verschijnen.
Alhoewel het onverwachte overlijden van Edgar het wellicht tot gevolg heeft dat het boek nog iets langer op zich laat wachten....

Ga er maar van uit dat de autobio van Froese in de loop van de zomer verkrijgbaar is.
Niet eerder.

Ik vind dit echt slecht. Mijlenver verwijderd van wat Tangerine Dream slechts een tot twee jaar later is gaan maken. Op dit album zijn ze duidelijk zwaar zoekend, en leunen nog zwaar op het experimentele wat eind '60 een tijdje in zwang was. In ieder geval bepaald geen aanrader als je kennis wilt maken met TD.