Eindelijk officieel uit vandaag. De afgelopen weken heeft de plaat heel veel in mijn speler gelegen. Met iedere keer weer dat fantastische einde. De kroniek van een aangekondigde dood? Ik hoop het niet, want dat zou ons wel eens heel veel moois kunnen kosten in de toekomst. Onder de ironische titel 'Life Song', de anti-these van de albumtitel, is het einde nooit zo dichtbij geweest op plaat. "I'm dying", zingt zanger Alex Maas. Hij gaat niet alleen dood, maar ook nog eens zo ver verwijderd van alles en iedereen dat "eenzaam" een understatement lijkt. Dit nummer is zo ontzettend mooi. Top 100 Top 2000 werk in mijn ogen. Een moderne 'Child In Time' en al die andere 7 minuten favorieten epische nummers uit de late 60s en vroege 70s.
De rest van het album is een stuk levendiger, maar nooit vrolijk. Zelfs het artwork doet mee. Het lijken vrolijke kleuren, maar is het niet. Het is dof wat hier de klok slaat. De stem van Maas is een mysterie. Als ik niet beter had geweten, had ik kunnen zweren dat hier een vrouw aan het zingen was. Niet alleen Nico, maar ook aan Jerney Kaagman in de goede jaren van Earth & Fire moet ik geregeld denken hier.
Na het, in mijn ogen, zeer tegenvallende 'Indigo Meadow', komt The Black Angels ijzersterk terug met een plaat die mijn favoriet tot op heden, 'Phosphene', moeiteloos naar de kroon steekt. Vanaf de opener, 'Currency', zet de band een sfeer neer, die zwaar verslavend werkt. Heel veel van de beste dingen uit de jaren 60 komt samen op dit album in combinatie met moderne technieken.
Dat een muzikaal punt scoren niet alleen draait om 1000 noten in een seconde te kunnen proppen, blijkt uit het eenvoudige effect dat de band scoort in 'Estimate'. Met slechts een paar noten, volgens mij slechts twee, op een keyboard staat het hele nummer prachtig op zijn kop. Ook aan de opbouw van het album is veel zorg besteed, waardoor vlammen en rust elkaar prima afwisselen en versterken. Ik heb nog weinig beters dit jaar voorbij horen komen dan Death Song.
Ik heb de band nog niet aan het werk gezien, maar daar ga ik na de zomer maar eens verandering in proberen te brengen.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine