Omdat dit het eerste album is van Jane Weaver dat mij onder oren komt, kan ik met verse oren luisteren naar wat de platenmaatschappij een album van een artiest in transitie noemt. Daar kan ik dus niets zinnigs over zeggen. Wel over de manier waarop moderne geluiden zich vermengen met traditionele liedjes met een folk inslag. Nu deed Beth Orton dat al eind jaren 90, maar Jane Weaver heeft veel betere liedjes en de vermenging is zoveel organischer. De oorsprong blijft in de meeste gevallen overeind en vindt zich ingebed terug in 2017.
De verrassing is eigenlijk als Lou Reed en Sterling Morrison hun opwachting lijken te maken in 'Loops In The Secret Society'. Dwarse gitaren vermengen zich onder een lieflijk, maar accentloos gezongen tekst. Ook de ritme sectie dendert zeer herkenbaar voort. Ook 50 jaar na de release van plaat met de banaan laten artiesten zich er nog door inspireren.
Dat is op zich verrassend, want juist de jaren 80 komen veel voorbij. De disco rock van die tijd komt ruim aan zijn trekken. Pulserende synths trekken ruimschoots de aandacht. Van Gary Newman tot OMD en China Crisis, het komt allemaal voorbij. Jane Weaver weet ze te vangen in een aantal catchy songs, waar voldoende pop elementen zitten om ze levendig te maken en uitermate aantrekkelijk om naar te luisteren. Aan de andere kant klinkt zij in een nummer als 'The Lightning Back' net zo modern lichtvoetig elektronisch als Carol Cleveland Sings op haar album 'Everfescent Lure' van vorig jaar. Dat gevolg wordt door een ballad met gitaar en violen, 'Valley'. Vrijwel elk volgend nummer is een verrassing, zelfs na meerdere luisterbeurten.
Modern Kosmology is een veelzijdig album dat het waard is om te verkennen. Van de eerste tot de laatste noot.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine