Arca - Arca (2017)
mijn stem
71 stemmen
0
geplaatst: 17 maart 2017, 11:33 uur
Ben erg onder de indruk van Anoche. Prachtig nummer a la Vulnicura, wat natuurlijk ook niet gek is aangezien Arca veel van die nummers geproduceerd heeft.
0
geplaatst: 20 maart 2017, 03:21 uur
En ook Piel en Reverie vind ik schitterende numbers. Één van de platen waar ik het meest naar uitkijk dit jaar. Arca heeft een groot deel van het abstracte van zijn vorige albums weggegooid en nu gekozen voor een iets concretere aanpak. Dit werpt zeker zijn vruchten af. Waar Arca eerder zijn emoties verstopte onder een laag bassen en synths, lijkt hij zich niet meer te willen verstoppen. En dat hij ook een geweldig zanger blijkt te zijn verrast me. Als de rest van de nummers in ditzelfde straatje passen dan kan het niet anders of dit wordt een fantastisch project.
EDIT: En dan had ik nog niet eens Sin Rumbo gehoord. Wauw. Kippenvel. Nouja, figuurlijk dan. Nog nooit echt kippenvel van muziek gehad maarja, je moet toch met de hype mee.
EDIT: En dan had ik nog niet eens Sin Rumbo gehoord. Wauw. Kippenvel. Nouja, figuurlijk dan. Nog nooit echt kippenvel van muziek gehad maarja, je moet toch met de hype mee.
0
geplaatst: 8 april 2017, 11:46 uur
Eerste reactie was ook YES de nieuwe Arca! Maar helaas, ik vind hem erg tegenvallen.
Bij eerste luisterbeurten komt de opener maar matig binnen, veel minder interressante producties en de vocalen trek ik niet echt. Te beladen, te overdreven. Over het algemeen voelt het een stuk theatraler, het zijn meer ballades en minder explosies als op Mutant en Xen. Minder onverwachte wendingen, meer soepelheid en elegantie.
Wat ik jammer vind is dat de stemmen zo erg in hun waarde worden gelaten, op de andere albums en zeker in zijn vroege werk liet Arca geen flardje stem onbewerkt. Die fluide omgebogen stemmen pasten ook zo goed bij het grotere plaatje van zijn werk - de visuele kant, zijn presentatie. Hier krijgen de zangers een bad reverb en een hele klassieke centrale plek in de producties. Saai! Dit is wellicht gewoon hoe het klinkt wanneer een producer die volwassen wordt en een breder publiek aan wil trekken (album verschijnt dan ook XL Recordings). Vind Sin Rumbo en Coraje ronduit irritant met dat etherische gezever. Gelukkig maakt Whip daarna wel iets goed. Ik mis de agressie en de kracht die bijv. Entranas vooruit stuwde. Ik mis de ritmische experimenten, die buitenaardse flow.
Maar wat is dat met Desafío? Lijkt wel Backstreetboys met ketamine op ofzo, niet te doen. Erg jammer, qua geluiden en productie hoor ik ook weinig vernieuwing, het is nog steeds heel herkenbaar Arca, maar hoopte op een stapje verder, extremer, bruter, harder, vreemder.
Bij eerste luisterbeurten komt de opener maar matig binnen, veel minder interressante producties en de vocalen trek ik niet echt. Te beladen, te overdreven. Over het algemeen voelt het een stuk theatraler, het zijn meer ballades en minder explosies als op Mutant en Xen. Minder onverwachte wendingen, meer soepelheid en elegantie.
Wat ik jammer vind is dat de stemmen zo erg in hun waarde worden gelaten, op de andere albums en zeker in zijn vroege werk liet Arca geen flardje stem onbewerkt. Die fluide omgebogen stemmen pasten ook zo goed bij het grotere plaatje van zijn werk - de visuele kant, zijn presentatie. Hier krijgen de zangers een bad reverb en een hele klassieke centrale plek in de producties. Saai! Dit is wellicht gewoon hoe het klinkt wanneer een producer die volwassen wordt en een breder publiek aan wil trekken (album verschijnt dan ook XL Recordings). Vind Sin Rumbo en Coraje ronduit irritant met dat etherische gezever. Gelukkig maakt Whip daarna wel iets goed. Ik mis de agressie en de kracht die bijv. Entranas vooruit stuwde. Ik mis de ritmische experimenten, die buitenaardse flow.
Maar wat is dat met Desafío? Lijkt wel Backstreetboys met ketamine op ofzo, niet te doen. Erg jammer, qua geluiden en productie hoor ik ook weinig vernieuwing, het is nog steeds heel herkenbaar Arca, maar hoopte op een stapje verder, extremer, bruter, harder, vreemder.
1
geplaatst: 8 april 2017, 17:13 uur
sander. schreef:
Eerste reactie was ook YES de nieuwe Arca! Maar helaas, ik vind hem erg tegenvallen.
Bij eerste luisterbeurten komt de opener maar matig binnen, veel minder interressante producties en de vocalen trek ik niet echt. Te beladen, te overdreven. Over het algemeen voelt het een stuk theatraler, het zijn meer ballades en minder explosies als op Mutant en Xen. Minder onverwachte wendingen, meer soepelheid en elegantie.
Wat ik jammer vind is dat de stemmen zo erg in hun waarde worden gelaten, op de andere albums en zeker in zijn vroege werk liet Arca geen flardje stem onbewerkt. Die fluide omgebogen stemmen pasten ook zo goed bij het grotere plaatje van zijn werk - de visuele kant, zijn presentatie. Hier krijgen de zangers een bad reverb en een hele klassieke centrale plek in de producties. Saai! Dit is wellicht gewoon hoe het klinkt wanneer een producer die volwassen wordt en een breder publiek aan wil trekken (album verschijnt dan ook XL Recordings). Vind Sin Rumbo en Coraje ronduit irritant met dat etherische gezever. Gelukkig maakt Whip daarna wel iets goed. Ik mis de agressie en de kracht die bijv. Entranas vooruit stuwde. Ik mis de ritmische experimenten, die buitenaardse flow.
Maar wat is dat met Desafío? Lijkt wel Backstreetboys met ketamine op ofzo, niet te doen. Erg jammer, qua geluiden en productie hoor ik ook weinig vernieuwing, het is nog steeds heel herkenbaar Arca, maar hoopte op een stapje verder, extremer, bruter, harder, vreemder.
Eerste reactie was ook YES de nieuwe Arca! Maar helaas, ik vind hem erg tegenvallen.
Bij eerste luisterbeurten komt de opener maar matig binnen, veel minder interressante producties en de vocalen trek ik niet echt. Te beladen, te overdreven. Over het algemeen voelt het een stuk theatraler, het zijn meer ballades en minder explosies als op Mutant en Xen. Minder onverwachte wendingen, meer soepelheid en elegantie.
Wat ik jammer vind is dat de stemmen zo erg in hun waarde worden gelaten, op de andere albums en zeker in zijn vroege werk liet Arca geen flardje stem onbewerkt. Die fluide omgebogen stemmen pasten ook zo goed bij het grotere plaatje van zijn werk - de visuele kant, zijn presentatie. Hier krijgen de zangers een bad reverb en een hele klassieke centrale plek in de producties. Saai! Dit is wellicht gewoon hoe het klinkt wanneer een producer die volwassen wordt en een breder publiek aan wil trekken (album verschijnt dan ook XL Recordings). Vind Sin Rumbo en Coraje ronduit irritant met dat etherische gezever. Gelukkig maakt Whip daarna wel iets goed. Ik mis de agressie en de kracht die bijv. Entranas vooruit stuwde. Ik mis de ritmische experimenten, die buitenaardse flow.
Maar wat is dat met Desafío? Lijkt wel Backstreetboys met ketamine op ofzo, niet te doen. Erg jammer, qua geluiden en productie hoor ik ook weinig vernieuwing, het is nog steeds heel herkenbaar Arca, maar hoopte op een stapje verder, extremer, bruter, harder, vreemder.
Ik ben juist blij dat hier minder uitspattingen op staan. Ik vond de vorige Arca albums te experimenteel. Het experiment kwam boven de muziek te staan en tot op zekere hoogte waren daardoor sommige nummers haast onluisterbaar. Nu vind ik dat hij een goede mix heeft gevonden tussen muzikaliteit en de typische Arca stijl.
0
ohmusica
geplaatst: 12 april 2017, 15:19 uur
Jammer dat ik de teksten niet kan verstaan, wel bijzonder dat het album uit Venezuela komt. Het is in ieder geval muziek die durft af te wijken, maar dit is op zich nog geen verdienste. Het komt er voor mij op neer of na de eerste surprise het ook een echt waardevol album kan blijven. Tot nu toe vind ik flarden muziek, zang en klank interessant, af en toe vliegt het naar mijn smaak wel wat uit de bocht. Het heeft wel meer zeggingskracht dan het vorige m.n. door meer nadruk op de vokalen en meer een eigen localere inslag. Dus de hoge waardering nog even onder voorbehoudt, het heeft tijd nodig om verder te ontdekken.
2
geplaatst: 16 april 2017, 19:13 uur
ohmusica schreef:
Jammer dat ik de teksten niet kan verstaan, wel bijzonder dat het album uit Venezuela komt.
Jammer dat ik de teksten niet kan verstaan, wel bijzonder dat het album uit Venezuela komt.
De beste man schijnt na verluid inderdaad opgegroeid te zijn in Venezuela, van wat er bekend is groeide hij op in een welvarend gezin, inmiddels woont hij al enkele jaren fulltime in New York. Ik denk dat de afwijkende experimentele geluiden van Arca voornamelijk in zijn worsteling met zijn seksualiteit zijn terug te vinden waarnaar hij veelal refereert in interviews. Overigens vertoond dit album veel vergelijkingen met die andere excentriekeling Anohni waar het stemgeluid en type zang veel overeenkomsten mee vertoond. Het is op z'n minst een interessant album, maar moeilijk te beoordelen omdat het zo anders en experimenteel is. Ik plaatst mijn stem in ieder geval ook nog even onder voorbehoud, maar dusver zeker een van de meest gewaagde en interessante platen van het jaar!
1
geplaatst: 23 april 2017, 13:15 uur
De vergelijking met het androgyne van Anohni is een goeie. Alleen is die zangtechnisch veel sterker dan Alejandro/Arca. De fragiele zang is eerder die van een contratenor.
Bij de vorige albums kreeg ik het soms al eens op de heupen door het onrustige en overexperimentele, terwijl ik dit veel dromeriger is. Ik hou er wel van
Bij de vorige albums kreeg ik het soms al eens op de heupen door het onrustige en overexperimentele, terwijl ik dit veel dromeriger is. Ik hou er wel van
0
geplaatst: 15 juli 2017, 13:15 uur
Irritante Fado-achtig gejank... De elektronische verrassingen zijn behoorlijk schaars, de neiging om op de skip-knop te drukken is groot... en de irritatie neemt alleen maar toe. Voor dit soort gedoe struin ik wel de wereldmuziek bakken af...
0,5*
0,5*
0
Ponty Mython
geplaatst: 16 juli 2017, 01:14 uur
Heeft wat weg van dat Björk album Medulla. Daar vond ik ook geen zak aan.
0
geplaatst: 9 november 2019, 11:40 uur
Nog een keertje aangezet maar trek dit nog steeds niet. Halfje er af... Wat is dit album een domper na Mutant!
0
geplaatst: 13 februari 2020, 22:18 uur
Na een tip van een collega eens opgezet. Dit moet overigens wel een van de lelijkste albumhoezen uit mijn luistercarriere.
De muziek is wel aardig en gaat lang allerlei sferen. Maar het maakt vaak een wat mistroostige indruk op me. Het weet wel een aardige sfeer te bouwen.
Maar het is bij lange na niet allemaal mijn cup of tea. Wellicht valt het kwartje nog ooit maar nu zeker nog niet.
De muziek is wel aardig en gaat lang allerlei sferen. Maar het maakt vaak een wat mistroostige indruk op me. Het weet wel een aardige sfeer te bouwen.
Maar het is bij lange na niet allemaal mijn cup of tea. Wellicht valt het kwartje nog ooit maar nu zeker nog niet.
1
geplaatst: 27 juni 2020, 12:45 uur
Veel sterker dan ik me herinner, terwijl Xen me dit jaar juist tegenviel na die jaren niet te hebben gehoord.
0
geplaatst: 26 september, 15:01 uur
Vorig jaar deze voor het eerst geluisterd als kennismaking met Arca (naast Vulnicura en Utopia) en vond er vrij weinig aan (toch 4 sterren gegeven toen?). Eigenlijk een verkeerde kennismaking, omdat de Kick-serie, Mutant en Entrañas mij erg bevielen daarna. Gisteravond eindelijk weer opnieuw beluisterd en veel beter dan ik herinner. Ik snap het album nu meer (behalve de teksten, ik kan nog steeds geen woord spaans). Nu echt mijn 4 sterren (of misschien later wel meer) waard!
* denotes required fields.
* denotes required fields.