menu

Mister and Mississippi - Mirage (2017)

mijn stem
3,48 (45)
45 stemmen

Nederland
Rock / Pop
Label: V2

  1. Wolfpack (4:59)
  2. Lush Looms (3:03)
  3. The Repetition of Being Alone (3:46)
  4. Mirage (3:45)
  5. Hal9000 (4:01)
  6. Pulsar (4:09)
  7. Vices / Virtues (5:31)
  8. Interstellar Love Part I (1:09)
  9. Interstellar Love Part II (3:45)
  10. Replicants (5:07)
totale tijdsduur: 39:15
zoeken in:
avatar van deric raven
2,5
Helaas is het wel een feit; als een bepaalde stijl niet helemaal aanslaat, en je wilt; vooral in Nederland, overleven als band, dan is het slim om iets totaal anders te proberen. Doe je dat niet, dan is het al snel einde verhaal.
Zelf vond ik het debuut van Mister and Mississippi geweldig, en wisten ze met hun dromerige sfeer ook live mij te overtuigen.
Maxime Barlag klinkt op dit album anders, minder warm, zeg maar gerust wat killer.
Maar dat hoort ook wel hierbij, de sfeer is meer jaren 80 gericht, maar toch blijft het een prettig geluid.
De elektronica is wat prominenter aanwezig, maar deze is absoluut niet storend.
Ik ben gewoon wat minder kritisch, en val wel voor deze nieuwe sound.
Om in de jaren 80 te blijven; grote namen als U2, Simple Minds, The Cure en Tears For Fears lieten ook een ander geluid horen, welke bijna geen raakvlakken meer had met hun debuut.
Hun beste plaat?
Nee, dat blijft voor mij wel hun eerste, maar deze is meer dan prima.

avatar van aERodynamIC
3,5
Het wordt je nooit in dank afgenomen als je een andere weg inslaat. Het wordt je ook niet in dank afgenomen als je blijft herhalen.
Ik vind het dus nogal gedurfd van Mister and Mississippi om hun geluid los te laten en zo radicaal het roer om te gooien.

Ergens vind ik het wel goed zo. Ik was en ben erg verliefd op hun debuut en ook live heb ik ze een paar keer gezien, en telkens beviel me dat enorm goed. Het tweede album sloeg ook gelijk aan, maar na verloop van tijd merkte ik toch dat ik sneller naar het debuut greep. Nog zo'n album zou dus niet meer werken.

Mirage is zeker anders, maar van bijvoorbeeld de titeltrack kan ik wel weer genieten. Een beetje psychedelisch (Jacco Gardner zou er meer een sixties sausje overheen gooien en hij heeft een prima nummer). Andere nummers klinken me iets te clean en daar kan ik weer minder mee.

Ik denk dat dit album altijd nog wel kan groeien. Ik zal het de tijd moeten geven. Vooralsnog raak ik niet in vervoering zoals bij de eerste, maar een zwak voor deze band zal ik nog wel even houden. Die nieuwe koers was noodzakelijk.

avatar van Monsieur'
4,0
Het was een regenachtige ochtend toen ik begin 2015 Plato binnenliep. Een lege ochtend en een ideaal moment om eens rustig wat muziek te bekijken. Mijn oog viel op het nieuwe We Only Part To Meet Again, de prachtige hoes trok me wel. Na wat informatie over de plaat kwam ik erachter dat het een diepe betekenis had. Frontvrouw Maxime Barlag verloor haar moeder in dezelfde periode aan dezelfde ziekte als ik. Het titelnummer van de plaat raakte me uitzonderlijk en ik kreeg een band met haar warme stem en de prachtige ruime instrumentatie van de plaat.

Nu 2 jaar later komt Mister & Mississippi met deze nieuwe koerswijziging. Het ruimtelijke wat hun tweede album dromerig maakte is nu volledig opgevuld. De stem van Barlag is bij vlagen ruizig en de composities zijn allemaal rijkelijk gevuld. Wat opvalt is dat bijna ieder nummer steunt op een sterk ritme dat het gehele nummer aan blijft, als een fundatie waarop verder uitgebouwd kan worden. Nummers als HAL9000, Wolfpack en Lush Looms hebben een heerlijk bijna swingend ritme terwijl Pulsar misschien wel een van hun béste nummers ooit is. Het tweeluik Interstellar Love is er een die ik graag hoor, een gedurfde zet om electronische geluiden meer de overhand te laten nemen.

Het enige minpunt aan het album is de korte speelduur. Circa 40 minuutjes waarbij er 12 minuten al bekend waren (HAL9000, Wolfpack, Lush Looms). Daarbij moet ik zeggen dat ondanks de gewaagde keuze van Barlag om haar zang een soort van te 'distorten', de teksten hierdoor soms moeilijk verstaanbaar zijn. Ook mis ik ergens een soort climax, een die ze niet schuwde op hun tweede plaat. Het blijft bij vlagen heel kalm, wat dan weer goed past bij de ingetogenheid van sommige composities. Echter heeft band al laten horen dat zij wel degelijk ingetogen muziek met een spetterend einde kunnen produceren.

Al met al een zeer gewaagde plaat, waarbij ze zeker laten horen dat ze als muzikale groep gegroeid zijn. Authentiek, uit koers en vooral sfeervol.

avatar van stoepkrijt
4,0
Dee koerswijziging die Mister and Mississippi op Mirage laat horen bevalt me wel: Dit album is een stuk interessanter dan voorganger We Only Part to Meet Again: De liedjes zitten geraffineerder in elkaar, hebben een rijkere instrumentatie en laten meer variatie horen. De band toont niet alleen lef door hun reeds opgebouwde reputatie overboord te zetten en iets heel nieuws te proberen, ze zijn daarbij ook nog eens betere muziek gaan maken. Een win-win-situatie.

Mirage is zo'n album waarvan alle liedjes minimaal een dikke voldoende scoren en een vergelijkbaar niveau halen. Favorieten aanwijzen is daarom lastig. Ik heb een zwak hoor HAL9000, de single die me deed vermoeden dat er ergens op deze aarde nóg een Mister and Mississippi moest rondlopen. Pulsar waardeer ik ook zeer, omdat dit nummer veel indruk maakte toen ik het tijdens Record Store Day live hoorde. Toen waren de synths die het liedje al vanaf het intro domineren vervangen door oohoo's van Maxime en daar wordt het liedje eigenlijk alleen maar mooier van.
Interstellar Love is met zijn lichte discosound en stemvervormingen een waardevol en geslaagd experiment. Het kalme Replicants laat horen dat de band hun ingetogen oude zelf nog niet helemaal achter zich heeft gelaten en is daardoor een prettige toevoeging aan een toch al veelzijdig album.
Als alle liedjes een 'eigen karakter' hebben wordt het wel een heel groot allegaartje, dus heeft de band ook een aantal doodgewone popliedjes geschreven. Lush Looms en The Repetition of Being Alone zijn verrukkelijke deuntjes waar geen mens iets op tegen kan hebben en titelnummer Mirage laat trekt die lijn door, maar gooit daar ook nog een licht-psychedelisch sausje overheen.

Ja, eigenlijk zijn alle liedjes gewoon goed. Fenomenaal wordt het nergens, daarvoor vind ik het allemaal toch wat te lichtvoetig, maar veertig minuten en tien liedjes lang een zeer ruime voldoende scoren is een erg knappe prestatie. De veelzijdigheid die de band hier laat horen maakt die prestatie alleen nog maar knapper.
Mister and Mississippi vindt zichzelf op Mirage opnieuw uit en bewijst zichzelf én hun publiek daarmee een grote dienst.

avatar van WoNa
4,0
De meningen hierboven zijn flink verdeeld. Dat is logisch als een band een enorme koerswijziging in zet. Er wordt niet aan verwachtingen gedaan. Juist dat is het zaak met een open oor te luisteren.

Zelf was ik klaar met het geluid van Mister & MIssissippi na hun tweede album. Niet alleen door dat album. Ik heb het idee dat ik genoeg nieuwe folk gehoord heb voor de rest van mijn leven. Toen ik de eerste tonen hoorde van 'Wolfpack' was ik blij verrast, maar natuurlijk niet overtuigt. Dat laatste volgde volkomen.

De jaren 80 zijn niet bepaald mijn favoriete muziekjaren. Mijn 60s en 70s helden brachten nagenoeg alleen maar matige albums uit en die doem sound heeft mij nooit geraakt. Ik heb dan ook geen echt favoriete bands noch volledige albums uit die jaren. Wel een aantal geweldige nummers.

Mister & Mississippi gaat met dat geluid aan de haal. Denk de synthesizers uit Howard Jones, OMD en China Crisis, het meer pop gerichte smaldeel, verft dat allemaal iets donkerder, maar doet vervolgens de juiste stap: een deel 60s girl pop en een deel jaren 10 geluid. Het resultaat is een mix die me goed bevalt.

Na een trio sterke songs die het album openen, volgt een modern nummer met een 60s pop zang. Nancy meets Air, zoiets. Het is wel zo ongeveer het enige lichter getinte nummer. Maxime Barlag zingt donker, toont de beperkingen van haar stem, wat het album juist weer meer charme geeft.

Een flink aantal nummers kent een mysterieus tintje. Daar ligt het onderwerp van een aantal nummers, de ruimte, misschien aan ten grondslag. Feit is dat deze combinatie van invloeden heel goed werkt en Mirage van een aantal lagen voorziet die het album multidimensionaal maakt.

Daaronder ligt een laatste laag. Mister & Mississippi is nog zoekende naar de definitieve nieuwe vorm. Het maakt ons deelgenoot van die zoektocht. Dat is niet alleen moedig, maar ronduit verstandig. Mirage neemt ons bij de hand, is een enorme stap voorwaarts en maakt enorm benieuwd naar de volgende stap.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:42 uur

geplaatst: vandaag om 00:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.