De meningen hierboven zijn flink verdeeld. Dat is logisch als een band een enorme koerswijziging in zet. Er wordt niet aan verwachtingen gedaan. Juist dat is het zaak met een open oor te luisteren.
Zelf was ik klaar met het geluid van Mister & MIssissippi na hun tweede album. Niet alleen door dat album. Ik heb het idee dat ik genoeg nieuwe folk gehoord heb voor de rest van mijn leven. Toen ik de eerste tonen hoorde van 'Wolfpack' was ik blij verrast, maar natuurlijk niet overtuigt. Dat laatste volgde volkomen.
De jaren 80 zijn niet bepaald mijn favoriete muziekjaren. Mijn 60s en 70s helden brachten nagenoeg alleen maar matige albums uit en die doem sound heeft mij nooit geraakt. Ik heb dan ook geen echt favoriete bands noch volledige albums uit die jaren. Wel een aantal geweldige nummers.
Mister & Mississippi gaat met dat geluid aan de haal. Denk de synthesizers uit Howard Jones, OMD en China Crisis, het meer pop gerichte smaldeel, verft dat allemaal iets donkerder, maar doet vervolgens de juiste stap: een deel 60s girl pop en een deel jaren 10 geluid. Het resultaat is een mix die me goed bevalt.
Na een trio sterke songs die het album openen, volgt een modern nummer met een 60s pop zang. Nancy meets Air, zoiets. Het is wel zo ongeveer het enige lichter getinte nummer. Maxime Barlag zingt donker, toont de beperkingen van haar stem, wat het album juist weer meer charme geeft.
Een flink aantal nummers kent een mysterieus tintje. Daar ligt het onderwerp van een aantal nummers, de ruimte, misschien aan ten grondslag. Feit is dat deze combinatie van invloeden heel goed werkt en Mirage van een aantal lagen voorziet die het album multidimensionaal maakt.
Daaronder ligt een laatste laag. Mister & Mississippi is nog zoekende naar de definitieve nieuwe vorm. Het maakt ons deelgenoot van die zoektocht. Dat is niet alleen moedig, maar ronduit verstandig. Mirage neemt ons bij de hand, is een enorme stap voorwaarts en maakt enorm benieuwd naar de volgende stap.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.