menu

Fischer-Z - Building Bridges (2017)

mijn stem
3,74 (60)
60 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: BMG

  1. Damascus Disco (3:11)
  2. Easy Money (3:11)
  3. Wild Wild Wild Wild (2:43)
  4. Barbera Sunlight (3:31)
  5. So Close (3:41)
  6. Umberella (2:24)
  7. Let's Put the Pressure On (3:05)
  8. Shrink (2:10)
  9. Invite Me to Your Party (2:41)
  10. There's a Wilderness Here (3:28)
  11. Row Boys Row (3:23)
totale tijdsduur: 33:28
zoeken in:
avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Fischer-Z - Building Bridges - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Britse band Fischer-Z leverde met Word Salad (1979), Going Deaf For A Living (1980) en Red Skies Over Paradise (1981) drie platen af die de popmuziek van de late jaren 70 en vroege jaren 80 kleur gaven.

Na Red Skies Over Paradise was het helaas net wat te lang stil rond de band en verdween Fischer-Z uit beeld.

De band rond zanger/gitarist John Watts, die vanaf dat moment in zijn eentje Fischer-Z vormde, maakte nog wel een aantal platen, maar trok weer voor het eerst mijn aandacht met het uitstekende This Is My Universe, dat een jaar geleden verscheen. Precies een jaar later is er al weer een nieuwe plaat van de band en ook op Building Bridges klinkt de band rond John Watts weer net zo urgent als in haar gloriejaren.

Fischer-Z is nooit bang geweest om de belangrijke maatschappelijke problemen aan de kaak te stellen en doet dat ook op Building Bridges. Direct in de openingstrack Damascus Disco spuwt John Watts als een ‘angry young man’ zijn gal over het bombarderen van woonwijken in het Midden-Oosten en in de tweede track wordt vervolgens op even scherpe wijze de uitbuiting van arbeiders in de wereldeconomie aan de kaak gesteld.

In de teksten is het nodige vuur en venijn te horen en dit vuur en venijn komen terug in de muziek. Fischer-Z klinkt op Building Bridges heerlijk rauw, maar net als in haar beste jaren verpakt de band haar muziek en boodschap vrijwel zonder uitzondering in aanstekelijke songs.

Ook op haar nieuwe plaat grijpt Fischer-Z weer met enige regelmaat terug op haar gloriejaren, maar Building Bridges klinkt, net als het vorig jaar verschenen This Is My Universe, toch anders dan Word Salad, Going Deaf For A Living en Red Skies Over Paradise.

Vooral in vocaal opzicht is er wel wat veranderd. De stem van John Watts is wat minder hoog dan in het verleden en laat een rauw randje horen. Ik moest daar vorig jaar nog wel wat aan wennen, maar op Building Bridges zingt John Watts wat mij betreft beter dan ooit.

Ook in muzikaal opzicht is de nieuwe plaat van Fischer-Z een verrassend sterke plaat. Building Bridges klinkt nog diverser dan de al zo gevarieerde platen uit de beginjaren van de band en combineert stevige gitaren met funky blazers in songs die stuk voor stuk anders klinken. Persoonlijk vind ik de songs waarin John Watts stevig om zich heen trapt over alle ellende in de wereld het sterkst, maar ook de net wat lichtvoetigere songs op de plaat blijven heerlijk hangen en stralen urgentie uit.

This Is My Universe vond ik vorig jaar een aangename verrassing en een veel betere plaat dan al het andere dat Fischer-Z na 1981 uitbracht, maar de plaat kwam nog niet in de buurt van de briljante trilogie die de band tussen 1979 en 1981 uitbracht.

John Watts, die overigens dit jaar het 40 jarig bestaan van zijn geesteskind Fischer-Z viert, komt wat mij betreft met Building Bridges wel in de buurt van de drie briljante platen van een aantal decennia geleden.

Direct bij eerste beluistering was het genieten, maar inmiddels is de nieuwe van Fischer-Z nog veel beter en de rek is er nog lang niet uit. Een knappe prestatie van een muzikant die al zo lang mee gaat en zijn successen vierde toen de wereld er nog totaal anders uit zag. En nu volgend jaar ook deze trilogie vervolmaken. Erwin Zijleman

avatar van Alicia
4,5
Asjemen-au. Ik lig nu naast mijn burostoel (schrijfstijl jaren '80), want zo sterk had ik deze plaat niet verwacht. This Is My Universe uit 2016 vind ik 'n leuk album, maar Building Bridges gaat hier ruim overheen. Mr. Watts mag dan weliswaar wat lager zingen dan (bijna) veertig jaar geleden, maar absoluut niet minder. Integendeel! Met z'n charmante schuurpapieren stem verpakt hij sterke teksten in hele pakkende songs.

Echt... de sfeer en de sneer van begin jaren '80 zijn weer heel even terug.

Prachtplaat!

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Ben het met E-Clect-Eddy eens. Ik heb hem vandaag ook beluisterd in de auto. Ik zal ook zeker niet mee dan een 4 scoren. Hoewel er enkele nummers bij zitten die dit wel halen, So Close en There's a Wilderness Here. Tekstueel zit het wel snor. Mijn favoriete albumszijn Red Skies, Going Deaf , One More Twist en Iceberg Model. Daar komt deze niet in de buurt. Ik mis vooral de intieme songs die op voorgaande albums zoals A Face to Remember, Involuntary Movement , Haters en You'll never find Brian Here het Fischer Z of John Watts zo speciaal maken. Een goed album maar geen super album.

avatar van frolunda
4,0
Een zowel tekstueel als muzikaal lekker fel plaatje waarmee John Watts bewijst weer helemaal terug te zijn.Building Bridges is zelfs nog een stuk sterker dan voorganger This is my universe getuige het feit dat er tussen de elf (korte) nummers geen zwakke broeder te vinden is.
Sterker nog So close,Shrink en Damascus disco hebben de mogelijkheid om uit te groeien tot publieks/live favorieten,iets waarbij de rauwe productie,die mij zeker bevalt ook toe kan bijdragen.
Dat laatste geldt ook voor de met schuurpapier bewerkte stem van John Watts die daardoor alleen maar beter bij de maatschappij kritische teksten lijkt te passen.
Als kleine kanttekening heb ik wel het gevoel dat sommige riffs/zanglijnen me erg bekend voorkomen,vooral van nummers 7 en 11.Ik heb ze alleen nog niet kunnen plaatsen.
Dit doet echter niet al te veel af aan het feit dat dit gewoon een erg sterk album is.
Vier sterren en volgende maand maar richting Eindhoven.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Derde beluistering pas...

Hey..Hey... beetje Neil Young daar in Damascus Disco. En vuige rock in Easy Money dit nummer klinkt alsof dat hun Post-Punk debut-single had moeten zijn ergens in 1977! Wild Wild Wild Wild en het album gaat alle kanten op, veel afwisseling tussen de eerste 3 nummers.

In Barbera Sunlight klinkt Fischer-Z als de Pop Rock / Indie Rock versie van John Watts. En in Umberella krijg ik zelfs een Killing Joke flashback als ik naar de drums luister. Let's Put the Pressure On wat vuige 60s rock en ook wel iets Beatlesque (Get it Back vs Get Back?). Shrink klinkt weer als beïnvloed door John Lydon, ik hou wel van de tekst, stem en de stijl van het nummer. Invite Me to Your Party klinkt als de b-kant van Damascus Disco maar ook als iets wat op één van de eerste albums had kunnen staan. Row Boys Row een anthem met Elbow invloeden.

Het lijkt me dat de vele crashes/cimbalen/hi-hats en wat blazers op dit album een muur of tapijt neerleggen daar waar dat op de eerste albums door een synth werd gedaan. Deze drummer klinkt bovendien als die van op Peace Trail van Neil Young wellicht twee oude Folkies die hetzelfde idee hadden voor een nieuw album.

Verder klinkt Fischer-Z met deze incarnatie van John Watts weer als een band. Ondanks dat John vaak roept dat er geen verschil is tussen Fischer-Z en John Watts en dat hij beiden is, klonken de eerste albums toch als het werk van een band al dan niet gedomineerd door John. Voorlopig 3,5 maar verwacht dat die snel doorgroeit naar 4* ...mooi vervolg op het laatste album. John Watts stapt uit de schaduw en wil weer gehoord worden.

avatar van RonaldjK
4,0
Vanaf 2015 ging John Watts met This Is My Universe weer onder de vlag van Fischer-Z werken. Dat album kan ik niet op streaming vinden en is daarom in bestelling; zodoende vervolg ik de reis met Burning Bridges.
De band bestond hier uit John Watts (zang, gitaar en toetsen) plus drummer James Bush. Wie bas speelde, vermeldt de hoes vreemd genoeg niet.

Dit album was in 2017 de reden dat Fischer-Z weer op mijn radar kwam. Dit door Damascus Disco. Met de rest van het album ben ik eveneens zeer content. Wat objectief opvalt: Watts stem is wat lager en "bruiner" en de gitaren scheuren stevig. Dat gebeurde eerder, namelijk op Stream (1995), maar toen klonk het in jaren '90-sfeer en hier hoor ik een jaren '70/'80-stijl, met de simplistische riff op Shrink zelfs naar punk uit de oerdagen van '76-'78 knipogend.
Een enkele keer kom ik de cd in winkels tegen. De volgende keer laat ik me verleiden 'm te kopen. Wat hem namelijk extra sterk maakt, is dat de melodieën zo sterk zijn.

De albumtitel geeft al aan wat deze beroepscriticus deze keer voor boodschap heeft. Zoals de hoes vermeldt: "Building bridges is the title of this album, but it could also be the key to solving international problems as opposed to policies of protecionism, isolation, ignorance and fear."
Favorieten kiezen is moeilijk. Ik ga maar voor So Close, waarin de sfeer breekbaar is en Umberella dat met rollende toms meteen fel inzet. Zwakke nummers kon ik niet ontdekken: heerlijk plaatje!

Gast
geplaatst: vandaag om 16:36 uur

geplaatst: vandaag om 16:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.