Type O Negative - Dead Again (2007)

Tja. Heel lang Type o Negative gedraaid en ook heel veel geduld gehad met deze band. Ik had October Rust van mijn broer overgenomen en daarna Bloody Kisses gekocht en Life is Killing Me.
Heb October Rust en Bloody Kisses heel vaak gedraaid en het koste ook veel tijd voor mij om deze band echt tof te vinden.

Na veel geduld behoort Type O Negative tot een van mijn fav. metal bands!

Dit album (Dead Again) draagt daar aan bij. Na die vorige genoemde albums te hebben plat gedraaid heb ik deze gedraaid en vind dit een van de beste Type O Negative albums. Het bevat alle ingrediënten van vorige klassiekers, maar dan sneller gespeeld en er zitten wat mij betreft geen nummers op die ik minder vind. Op Bloody Kisses vind ik na het nummer Black Nr. 1 het album redelijk inkakken.

Kortom een Top album! en jammer dat Peter Steele niet meer onder ons is.
Wat een onderscheidende stem had die gast!

Berichten verplaatst naar Type O Negative - Bloody Kisses (1993)

Voor September Sun hebben ze nog een video uitgebracht ten ere van een reissue:

https://www.youtube.com/watch?v=g_Qqhabjync

Best een aardig nummer

Dit is geen muziek voor een beginner of voor mensen die nog niet erg bekend zijn met veel genres. Je moet dit echt ff langer luisteren om de magie en de schoonheid ervan in te zien.
September son doet me een traantje laten, prachtnummer. Ook profits of doom die over een mogelijke asteroide inslag in 2029 gaat is heel sterk.
Verder heb ik halloween in heaven aangevinkt.
Een waardig afscheid dit album, al wisten ze niet dat dit de laatste zou zijn.
Wel typerend dat het laatste nummer farewell heet...

Peter Steele zinspeelde heel vaak op zijn eigen afscheid. Dat was volgens mij zijn wrange, zwarte humor en derhalve nooit serieus bedoeld. Steele was wat dat betreft net een soort Lemmy. Een barre uitstraling maar verder uiterst gewiekst en gevat.
Dead Again is eigelijk net zo opbeurend als Life Is Killing Me waarop ook al weer wat uptempo stukken te bespeuren waren. Tegelijkertijd is Dead Again iets beter in balans dan de voorganger.

Halloween In Heaven en Some Stupid Tomorrow zijn in tegenstelling tot het wat al te flauwe I Like Goils wél te hachelen. Daar tegenover staan machtige epossen als Profits Of Doom en These Three Things geprogrammeerd. Dan kan zo'n album eigenlijk al niet meer stuk. Mijn absolute favoriet van de band heet nog altijd Slow Deep And Hard, maar Dead Again mag er zijn en is dus een mooie afsluiting van een grillige carrière van een bijzondere band.

Ik kan me de bizarre bespreking in Aardschok nog wel herinneren waarin de recensente van dienst zich beklaagde over de lange baard die Steele zich had aangemeten voor de coverart. Die reportage in Playgirl maakte wat los, geloof ik.

Mooi stukje Edwynn
Profits of doom is echt een classic ja.
Ik ben normaal niet zo'n grote metalfan maar omdat ze veel goth-rock erin verwerken ben ik echt verkocht.
Slow down deep and hard ligt dan juist minder in mijn straatje, al vind ik die ook goed hoor.
Dit album laat denk ik goed alles van type o negative zien. Het harde, rustige, meeslepende etc

LP fans en fans van Type O, koop deze LP. Prachtig luguber artwork met een mooie groene plaat.

Vind het een meesterwerk van een nummer (dan wel de volledige versie van 9:48 min.)
De clip vind ik erg tof hoor, maar het is jammer genoeg een ingekorte versie.
Type O Negative hoort niet ingekort te zijn.

Peter Steele, de boomlange treurwilg die als een misthoorn zijn zangpartijen over je heen laat walsen.
De beste man leed voor zijn overlijden in 2010 al jaren aan depressies, de dood was dan ook vaak een centraal thema in zijn teksten. Met zijn cynische en ironische vorm van humor wist Steele hier vakkundig gebruik van te maken. In 2005 was er zelfs een afbeelding van een grafsteen te zien op de website van de band, met daarop de geboorte en datum van overlijden van Steele. Gevalletje publiciteitshumor.

Dead Again is het laatste album van Steele en zeker in vergelijking met Bloody Kisses en in mindere mate October Rust vind ik de plaat een slag minder.
Toegegeven; The Profit of Doom steekt afwisselend in elkaar en de sfeer in September Sun is naargeestig.
Het is jammer dat het album net de subtiliteit en finesse mist van zijn twee beroemdere voorgangers. Dat wil niet zeggen dat Dead Again niet goed is, tempowisselingen te over en zangtechnisch durf ik te stellen dat Steele zijn beste prestatie levert.
Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Steele met Dead Again een magnus opus wilde afleveren, een plaat vol met lange gevarieerde muzikale exercities. Ten dele is hij daar naar mijn mening in geslaagd. Voor mijn gevoel hadden de heren wat meer kunnen doseren, de plaat voelt nu voor mij te fragmentarisch aan, alsof elk nummer uit meerdere kleinere songs bestaat. Desalniettemin, absoluut geen slechte afsluiter van een toch wel iconische band.