Een plaat die ik niet direct op waarde schatte. Niet onaardig, maar ook niet meer dan dat. Uiteindelijk was het ook weer leuk genoeg om toch eens serieuzer naar te luisteren. Dat openbaarde een aantal dingen. Close Talker heeft met Lens een meer gevarieerde plaat gemaakt dan ik aanvankelijk dacht. Met een goed oor voor details heeft zij de plaat met name meer kleur gegeven dan mij aanvankelijk opviel.
Lens is een plaat die als alles de revue gepasseerd is een soort mix is van de Cold War Kids en The Boxer Rebellion. Het is serieuze muziek, die ook nog eens serieus wordt gespeeld. Het is gedragen, bij vlagen uitgesmeerde composities met een aantal lagen in de opbouw. En, op de juiste momenten komt er een nummer dat net even afwijkt. Het zijn die onderdelen dat mij overhaalden, waar de twee eerder genoemde bands dat toch nooit echt voor elkaar hebben gekregen. Samen met de prima (samen)zang zorgt dat voor een gemiddeld album van een band waarvan ik vermoed dat het beter kan worden. Close Talker is het dus waard om in de gaten te houden.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.