Bedouine - Bedouine (2017)

One of These Days, Solitary Daughter en Dusty Eyes zijn op single verschenen.

Eenvoud, fijne stem en akoestische gitaar, waarop prima getokkeld wordt. Geen accent te horen, klinkt gewoon als een Amerikaanse.

Er staat hier Folk / Pop maar dat laatste hoor ik niet, ook niet Indie Rock die iTunes eraan koppelt. Gewoon prima ingetogen Folk.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bedouine - Bedouine - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De naam Bedouine klinkt als een exotische verrassing en de hoes waarin de plaat is gestoken lijkt dit te bevestigen.

Azniv Korkejian, de vrouw achter de naam Bedouine, werd geboren in het Syrische Aleppo als kind van Armeense ouders en bracht haar jeugd door in Saudi Arabië.

Toen haar ouders in een loterij de zo gewilde Amerikaanse Green card wonnen, verhuisden ze naar de Verenigde Staten, waar ze zich eerst in Boston en later in Houston vestigden.

Azniv had echter haar zinnen gezet op Los Angeles en verhuisde naar de Californische stad zodra dit mogelijk was. In Los Angeles begon ze met het maken van muziek en dat heeft nu een fraai debuut als Bedouine opgeleverd.

Van de exotische achtergrond van Azniv Korkejian is op dit debuut overigens niet zoveel te merken, want het debuut van Bedouine klinkt voornamelijk Amerikaans en ademt de sfeer van de muziek die ver voor haar geboorte werd gemaakt in de heuvels rond Los Angeles.

Bedouine overtuigt op haar debuut met opvallend warmbloedige en stemmige muziek, waarin invloeden uit de folk, country, soul en pop zijn verwerkt. Het is muziek die herinnert aan die van de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70, maar Bedouine sluit ook aan bij eigentijdse Britse folkies als Laura Marling en Kathryn Williams, met wie Azniv Korkejian het vermogen om fluisterzacht te zingen deelt.

Als er al iets exotisch is te horen op het titelloze debuut van Bedouine is het zeker niet afkomstig uit de contreien waarin Azniv Korkejian opgroeide. Hier en daar raakt Bedouine aan de zwoele Braziliaanse muziek van Astrud Gilberto, maar het zijn de invloeden uit haar nieuwe thuishaven Los Angeles die centraal staan. Het maakt van het debuut van Bedouine een tijdloze plaat, maar Bedouine klinkt door subtiele accenten ook eigentijds.

Het levert een plaat op met veel mogelijkheden. Het debuut van Bedouine leent zich uitstekend voor ontspannen klanken op de achtergrond of voor heerlijk wegdromen, maar de plaat verdient het ook om noot voor noot te worden uitgeplozen.

Dan pas hoor je hoe mooi Azniv Korkejian invloeden uit de jaren 70 weet te verbinden met meer eigentijdse invloeden, waardoor de plaat uitstekend past op het eigenzinnige Spacebomb label van Matthew E. White, die bouwt aan een serie prachtige platen met een uniek eigen geluid vol heerlijke eigenwijze maar wonderschone strijkersarrangementen. Dan pas hoor je bovendien hoe subtiel en hoe veelzijdig de instrumentatie op de plaat is en hoe mooi en gevoelig Azniv Korkejian zingt.

Het debuut van Bedouine lijkt door een ongelukkige releasedatum midden in de zomer wat onder te sneeuwen, maar de weinige recensies die over de plaat zijn geschreven zijn terecht lyrisch. De Britse kwaliteitskrant The Guardian (die dagelijks prachtig over popmuziek schrijft) spreekt van “one of the most understated and charming albums of the year” en daar is echt niets van gelogen. Wat een prachtplaat. En hij wordt alleen maar mooier en mooier. Erwin Zijleman

Je verwacht een exotische klank door het aangegeven land van herkomst en dat was precies mijn reden om dit album te beluisteren. Dit is echter door en door Amerikaans van klank, er zit imo geen enkel exotisch element in de muziek, gewoon folk met country, pop en lichte jazz-invloeden.

In juni had ze nog minder dan 2000 luisteraars op Last.fm en nu 6 maanden later zit ze boven de 12 duizend. Duidelijk een doorbraak gemaakt in 2017.

De Onlangs uitgebrachte Deluxe versie heeft twee bonustracks

Zo bescheiden en ontwapenend hoor je ze maar zelden. Mooi klein en ingehouden gearrangeerd album. Het meiske is bovendien gezegend met een fijne licht omfloerste stem. Gaan we meer van horen, hoop ik.

Je bent er vaak als de kippen bij als het om een nieuw album gaat. Inclusief rating. Meestal zelfs als eerste. Zo ook hier. Ik heb de tijd genomen om dit album te laten bezinken. Conclusie: er gebeurt op deze plaat van Bedouine wat betreft instrumentatie, arrangementen en productie echt veel meer dan jij omschrijft. Jammer dat je dat niet is opgevallen. Ik vind dat je daarmee de plaat en mede-users een beetje tekort doet. Geen ernstig verwijt maar ik wil het wel even kwijt. Ik reageer overigens zelf ook niet zelden nogal bondig (en traag) maar dat komt omdat er meestal een uitgebreide grondige recensie aan mijn scheet is vooraf gegaan .

Getipt door kuifenco, waarvoor dank, fraai album.

kuifenco dit klinkt allemaal prima, maar voor mij vooral een album voor laat op de avond.

Mijn beschrijving was kort en bondig omdat ik vaak bij de eerste beluistering meteen iets neer schrijf want dat moment komt maar één keer voor. Naar mate je iets vaker luistert vervagen punten van kritiek / irritatie en uiteindelijk klinkt het allemaal geweldig.

Ik had iets meer 'Oosters' in haar muziek verwacht gezien haar geboorteland, dit klinkt gewoon heel 'Westers'. Ze heeft een prima stem, wat speels, wat nasaal en iets te veel binnensmonds maar af en toe hoor ik er een bepaald 'metalic' effect op dat me minder bevalt.

Dit album heeft inderdaad niet heel veel kansen van mij gehad om te bezinken. Met ruim 550 release uit 2017 die ik beluistert heb krijgt een release meestal maar één dag om indruk te maken... en dan zullen heel veel releases niet vaker dan 3 to 5 keer beluisterd worden, zo ook deze.

De muziek is prima in orde doet wat naïef / dromerig 60s aan, maar haar stem / manier van zingen niet helemaal mijn kopje thee.

Wat mij betreft is er een behoorlijke meerwaarde voor het label, Spacebomb, hier bij deze langspeler van Bedouine.

Spacebomb geeft iedere artiest in feite dezelfde behandeling. De albums worden geproduceerd door Matthew E. White en de muziek wordt gearrangeerd door Trey Pollard, die dat altijd magnifiek doet. Sterker nog, door Trey Pollard wordt deze plaat wat mij betreft onderscheidend. Zijn subtiele inzet van strijkers en blazers geven de nummers van Azniv Korkejian(of überhaupt platen op het label) zoveel meer mee waardoor ze meer tot leven komen en extra schoonheid op doen. Ook zou je het kunnen zien als een subtiele manier om 'soul' toe te voegen aan singersongwriter platen, want er komt wel degelijk meer 'soul' in de muziek. Om dan nog maar over de huisband van Spacebomb te zwijgen, die als soort anker in de branding ligt en Korkejian zoveel meer houvast geven.

Top plaat, in alle opzichten. Nummers waar de Spacebomb aanpak helemaal tot zijn recht komt is op bijvoorbeeld 'One of These Days' , 'Back to You' en 'Skyline'. (maar eigenlijk op ieder nummer wel)