Er is niets raar aan dit album. Gewoon een plaat die vol staat met perfecte feest rockers. Het klinkt lekker rauw, maar is zo gelikt als wat en ik mag het wel. Favourite Pleasures is een plaat die een mens zich lekker laat voelen. GUN wilde terug naar de basis, nou dat is goed gelukt.
Wel heb ik het gevoel dat de band steeds een bepaald voorbeeld voor ogen had voordat het aan een nieuwe song begon en zo komen er behoorlijk wat bekende geluiden uit mijn speakers gerold als ik de plaat afspeel. Dat is verre van erg, zo lang de songs goed zijn. Op dat onderdeel slaagt GUN vrijwel volledig. De overbodige ballad aan het einde, mijn versie duurt slechts 10 nummers, uitgezonderd, staat er geen zwakke broeder op het album.
Vele invloeden dus, maar als ik er dan één moet noemen, kom ik uit bij Aerosmith. Vervolgens onderken ik dan het verschil in kwaliteit. Waar ik bij Aerosmith echt moeite heb om een handvol goede
rocksongs te noemen, staat Favourite Pleasures er vol mee. Tel uit je winst.
Als de plaat ook nog eens blijft groeien, sluit ik niet uit dat er een halfje bij komt. Voor nu even conservatief gescoord. Niet lullen, maar poetsen. Daarin is GUN volledig geslaagd met dit nieuwe album. Met verve.
Het hele verhaal staat
hier op WonoBlog.