Antony als zanger, teksten van David Tibet en muziek gecomponeerd en gespeeld door Michael Cashmore (Current 93): dat kan alleen maar goed zijn. En dat is het ook! Zeer genietbaar voor o.a. Antony-fans......
Opener
My Eyes Open start op piano en dan komen de strijkers er bij en geeft het het nummer gelijk een flinke dosis melancholie meer. Ongelooflijk droevig en fantastisch samengaand, het buitelt perfect over elkaar heen als een afscheidsdans. Nog eenmaal in elkaars armen voordat het echt voorbij is. Aan het einde klarinet en hobo erbij en het is gedaan met deze schitterende instrumentale song.
En ja hoor, daar is ie dan: Antony op
The Snow Abides
Zo herkenbaar als wat en het hoeft niet meer gezegd te worden dat dit een stem is waar je van houdt of waar je van gruwelt. Vocaal weer enorm vuurwerk. Zin in een potje janken van pure emotie? Dan is dit zeer geschikt! Ook hier draait het naast de stem weer om het prachtige pianospel van Cashmore en de inkleuring door o.a. strijkers. En horen we daar Tibet ook nog niet even meedoen?! Het eindigt met donkere, sombere tonen van het strijkers-ensemble om vervolgens naadloos over te gaan in
How God Moved at Twilight. Het avontuur zet zich voort rondom piano en zang van Antony. Ook hier trekt hij het nummer ver boven de massa uit. Als dan de betoverende klanken van violen, celli en blazers zich weer melden kun je niet anders dan concluderen dat Tibet een sprookje van een nummer heeft geschreven.
Heel gedragen gaat dit nummer voort en hier is het voor mij het piano-spel dat het meest weet te ontroeren. Dit is bijna klassiek!
Your Eyes Closed............. ik kan natuurlijk door blijven gaan met superlatieven, maar wat te doen als het wederom terecht is? Simpel: iedereen er op wijzen dat ook dit nummer een juweel is, dat ook dit nummer de kenmerkende zang van Antony herbergt, dat ook dit nummer voorzien wordt van mooi pianospel.
Your Eyes Closed klinkt in het begin ietwat soberder dan de voorgangers, maar halverwege krijgt het weer die rijke klanken toegevoegd en daarmee zet de droevige toon zich gewoon voort. Nergens over de top, telkens heel subtiel.
Met
Snow No Longer komen we helaas al weer aan het einde van dit mini-album (het had van mij een volwaardige mogen zijn). Michael Cashmore sluit dit werkstuk waardig op zijn piano af.
Geen Antony meer, geen ensemble, gewoon pure piano-klanken.
Met dit soort releases vraag je je af hoe het toch mogelijk is dat alles waar Antony bij betrokken is telkens weer weet te veranderen in goud. Eens moet dat toch een keer ophouden?
Gelukkig is dat hier niet het geval en dat is op zich ook niet zo moeilijk als je te maken hebt met de mensen van Current 93.
Goed dat je er bij Antony over begon Safri! Mensen kunnen niet genoeg gewezen worden op dit soort prachtwerkjes