Voor mij was Josh Ritter heel lang de man van die voor hem atypische song 'Man Burning At Both Ends'. Dat is inmiddels veranderd. Na het prettige 'Sermon On The Rocks' is er nu het prima en zeer gevarieerde Gathering. Hierop laat Ritter veel verschillende kanten van zichzelf zien. Schijnbaar moeiteloos schiet hij tussen diverse vormen van Amerikaanse muziek en allemaal even overtuigend.
Ik vind niet alle songs even sterk, maar waardeer wel dat vrijwel alle songs net anders zijn. Dat maakt Gathering een muzikaal avontuur om naar te luisteren. Het album maakt alle mogelijke vooringenomenheid onmogelijk. Een "gewoon" singer-songwriter liedje kan zo maar gevolgd worden door een song met gospelinvloeden en een country georiënteerde song door een mooie ballad.
De kunst op de hoes is heel verschillend van die van voorganger 'Sermon On The Rocks'. Allebei hebben met verf te maken. Maar het uitbundige van de felle kleuren heeft plaatsgemaakt voor een somber, grijzig landschap. Dat past ook precies bij de stemming op de plaat. Onderzoekend, naar binnen gekeerd en uiterst serieus, maar steeds gekoppeld aan een dosis kwaliteit en prachtige variëteit.
Nee, er staat geen nieuwe 'Man Burning At Both Ends' op Gathering, maar de rest van de plaat is zoveel beter dan die op 'Hello Starling'.
Voor nu nog even conservatief gescoord, maar ik sluit niet uit dat dit een ouderwets groeiplaatje gaat zijn.
Het hele verhaal staat
hier op WoNoBlog.