chips... per abuis mijn review gewist...
nog maar eens.
Ooit leverde Michael McDonald zijn bijdrage aan
Peg en
I Got The News op Steely Dan's klassieker Aya. Zo wordt zijn nieuwe album onbedoeld relevant vanwege het overlijden van Walter Becker tien dagen geleden. Ik was al vergeten dat Michael daar op meedeed maar dat soort details komen dan nu weer boven drijven.
Dit album heeft minder te doen met de Jazz Rock en Soft Rock van de 70s dan de Blue-Eyed Soul / R&B / Pop / Rock van zijn latere werk. Maar al die genres zijn terug te vinden op dit album. Toch heeft de man muzikaal niet stil gestaan. Hier en daar hoor ik Gospel, Funk, Latin Rock , Blues Rock en zelfs Alternative Rock invloeden terug. Het opent oud en vertrouwd met Blue-Eyed-Soul en een hnt aan Gospel in
Hail Mary. Verrassend is de Bluesy Rock van aansluiter
Just Strong Enough had van Joe Cocker geleend kunnen zijn, alleen zitten er hier wel wat violen bij. Hij had hier misschien even Carlos Santana erbij moeten roepen om het net iets meer te doen glimmen ipv de violen. Het wordt aardig zoet maar gelukkig net niet te zoet. Naar het einde ontregeld het koperwerk iets en klinken New Orleans invloeden door, erg fijn.
Find It in Your Heart smooth 70s Funky gitaarwerk in de intro en subtiele blazers die doen denken aan de eerste Jazz Rock albums van Chicago.
Half Truth opent ingetogen met harmonica en akoestische gitaar, waarna een wat Alternative Rock stijl wordt aangedikt met elektrische gitaar en als de big drums opstuwen dan gaat het richting Southern Rock. Soms komt zelfs er herinnering aan de cross-over van Living Colour boven, zeker wanneer de gillende gitaren kort mogen soleren. Spelen met zacht en hard en diverse stijlen werpt hier zijn vruchten af.
Ain't No Good doet me denken aan het oude solo werk van Sting en ook wel het Pop Rock werk van Bryan Adams. Terwijl er ook heel kort een synth in zit die zo a la Van Halen klinkt, verder wat fijne toms in de eerste helft.
Honest Emotion is één van de Jazz Soft Rock nummers die met z'n violen akelig dicht langs het zoete manoeuvreert maar gelukkig net goed valt.
Blessing In Disguise Jazzy / Funky / R&B die wat doet denken aan het werk van Sting op zijn eerste solo albums, met clarinet(?) of is dat een sopraansax?
Dark Side begint ingetogen akoestisch als een ballad maar dan komt er fijn drumwerk bij en de gitaar en sluipt dan richting ingetogen Pop Rock.
If You Wanted To Hurt Me klinkt als een iets wat gemakkelijk in zijn 80s 'hit' periode gemaakt had kunnen zijn, heeft ook wat weg van zijn werk met de Doobies alsmede solo werk. De bombast komt halverwege opzetten maar slaat niet door.
Beautiful Child is
uplifting en rockt goed, subtiel orgel op de achtergrond en een akoestische gitaar. Desondanks valt deze iets minder goed valt. Iets te veel stijl over inhoud.
Too Short opent als een iets wat Funky shuffle, blazers op de achtergrond en een subtiel 60s orgeltje, halverwege kort eenvoudige funky gitaar solo en Michael die vocaal nog even kort de limieten verkent. Het
grooved wonderwel prima. Met 5 minuut 22 seconden toevallig ook het kortste nummer op het album. De rest dicht tegen de 6 minuten.
Free a Man Nog meer Funk (en Latin Rock) op dit nummer en het duidelijk dat hij met een kleine
party wil eindigen, maar wel één met intermezzo's waarin het gas even teruggaat en de melancholie in het koperwerk klinkt die doet denken aan Steely Dan. Ruimte voor solerende saxen, gitaar, de drummer mag ook even los alsmede de organist, eigenlijk gewoon de hele band die hard richting een bombastisch en explosief eind stoomt. Heerlijk.
Alhoewel het album opent met oud en vertrouwd Blue-Eyed-Soul werk zoals ik wel van hem ken heeft het album meer te bieden en is Michael zeker nog niet uitgeblust, noch is het vol met studio-spielerei volgestouwd om inspiratie of motivatie te verbergen. Ook geen auto-tune te bekennen. Hij heeft duidelijk een groep fijne en kundige musici om zich heen die ook iets buiten de paadjes mogen gaan al is dat niet heel ver. Gelukkig is er een brede variatie aan muzikale ingrediënten gebruikt en dat met tempo-wisselingen en beperkte ruimte voor solos maakt het een zeer aangenaam album om naar te luisteren.
Zo is mijn eerste kennismaking met een compleet album van MM zeer positief. De nummers zijn lang en 71 minuten voor 12 nummers vind ik voor mijn Electro Pop Rock oor best wel lang maar het verveeld gelukkig nooit. De nummers zijn redelijk consequent even sterk wat het kiezen van een favoriet lastig maakt. Ook omdat dit een album is wat je vaker moet horen voor iets goed blijft hangen. Wederom een 'oudere' knar die iets goeds op plaat weet neer te zetten.