Bell Witch - Mirror Reaper (2017)

Dit is dé release waar ik naar uitkijk. Four Phantoms vind ik het beste funeraldoomalbum ooit gemaakt en het vooruitzicht op een 83 minuten durende track laat mij nu al bijna watertanden.

Hier kan ik ook niet op wachten.

Hier zit ik ook klaar voor. Bell Witch is bij mij ook naar boven komen drijven als een tot de verbeelding sprekende doomact.

De hipsters alhier zullen het vast affakkelen omdat de kleursetting niet esthetisch verantwoord is, maar godverdorie, wat een machtig artwork trouwens.

Een tien minuten durend fragment is inmiddels te beluisteren:

Mirror Reaper (Excerpt)

He, 83 minuten... net te lang om dit nummertje op Roadburn te spelen.

Nee hoor: "Haunted doom duo Bell Witch will make their return to Roadburn in 2018 with a full performance of their staggering new album, Mirror Reaper."

Stream: Mirror Reaper

Nog nooit was funeraldoom zo realistisch.

In 2016 overleed Bell Witch-drummer/zanger Adrian Guerra. Het jaar daarvoor stapte hij uit de band en Bell Witch was net bezig met nieuwe drummer/zanger Jesse Shreibman aan de beginselen van een nieuw album. Na het heengaan van Guerra werd het schrijfproces van Mirror Reaper volledig opgedragen aan hem.

Een 83 minuten durend requiem. Bas, drums, zang, orgel, maar ook stilte en ruimte zijn instrumenten bij Bell Witch. Het troosteloze basmotief dat het stuk opent resoneert door de gehele compositie. Iedere opvolgende kwinkslag is een weerspiegeling van het begin. Het tempo ligt hierbij zo laag dat iedere noot zeer veel nadruk heeft.

Drums zijn een accent, geen ondersteuning. Grunts zijn een extra textuur. Bell Witch maakt bijna extreme ambient waarin ieder akkoord tot in den volle wordt benut en veel verdieping krijgt. De bas-, orgel-, en drumlagen zijn bijna surrealistisch, terwijl de melodielijnen juist heel erg binnenkomen in alle tristesse. Iedere noot is raak en gaat door merg en been.

Tijd is een illusie op Mirror Reaper. In één passage wordt alles volledig stil gezet; orgelakkoorden zweven in slow motion langs je heen en basnoten worden zorgvuldig ingezet. De stiltes zorgen voor een enorme spanning.

Bell Witch rechtvaardigt zijn speelduur: alles vloeit als een geheel en is aan elkaar gekoppeld. De minimalistische songstructuur is meesterlijk gedetailleerd en werkt duidelijk naar een climax. Daar zorgen de wanhopige cleane vocalen van Erik Moggridge voor, het emotionele hoogtepunt van Mirror Reaper. Guerra spreekt in de tweedeling As Above/So Below vanuit het graf: fragmenten van overgebleven opnames van Four Phantoms. Het thema krijgt daardoor nog meer zeggingskracht mee.

Mirror Reaper is diep indrukwekkend, een kunststuk dat rust en minimalisme als zijn sterkste punten laat horen. Bell Witch heeft een unieke plaat gecreëerd.

Funeral doom beyond. Er is kennelijk leven na de begrafenis.

Ik kan het niet meer eens zijn met Don Cappuccino
Wat is dit mooi. Dwalen tussen het leven en de dood.

De aanzet wordt gegeven door een bloedmooi weemoedig basloopje, de funeraldoom die na enkele minuten in je maag wordt gepland is intens (niet in het minst door juist die eerste minuten), de grunt manifesteert als een oerkracht, als mist die uit de diepe grond opstijgt, geweldig goed gemixt. De clean galmende vocalen die volgen hebben iets esoterisch (kreeg even 'the house' uit eyes wide shut op mijn netvlies).

Na twintig minuten de eerste zuigkracht naar t oneindige, naar waar je gedachten licht en betekenisloos worden, waar niets belangrijker is dan de minmimale noten/tonen die dan gespeeld worden. Alles staat stil. Het is ongekend.
Vervolgens dan weer aantrekkende doom. Loom, traag, minimaal en in 50 tinten zwart.

Het tweede deel van dit gedurfde meesterwerk wordt gedetailleerd en met groot geduld ingeluid, waarbij de cleane vocalen (doen me denken aan Shawn Smith van Brad ten tijde van Interiors) en het gebruik van het orgel het meest in het oor springen. Het is op z'n minst hypnotiserend te noemen, je raakt werkelijk los van het bestaan. De lengte van de plaat gaat op dat moment dan ook zijn effect opeisen: ik voel me alleen, op een bevreemdende manier. Het is creepy (volgens mij omdat er werkelijk een bewustzijnsverandering plaatsvind) en tegelijkertijd ervaar ik de grootste vrijheid die ik deze week heb gevoeld.
Vervolgens is het nog eenmaal aanzetten, waarbij orgel en kerkgezang niet aflatend zijn. Het geheel sluit in de staart rustig, beheerst en in stijl af.

Je krijgt met Mirror reaper 83 minuten de tijd om langs de weg die BW plavuist, je eigen levenspad te leggen. En dan bezinnen en vrede sluiten. Met demonen, missers, angsten. Met je ego. Doodgaan lijkt me zo gek nog niet na beluistering van Mirror Reaper.
Een iconische plaat.

Sodeju, Don Cappuccino heeft echt geen woord gelogen. Deze muziek is ronduit indrukwekkend!

Awesome. Wat een plaat. Bell Witch overtreft zichzelf met deze zinderende doomexegese.
Met zorgvuldig uitgewerkte passages van verstilling en spaarzame eruptie weet het duo de luisteraar 84 minuten lang voortdurend bij de les te houden. Jaarlijstmateriaal.

Dit album zal voor mij weliswaar geen 'elke dag doom plaat' worden, maar de sfeervolle, ultra trage muziek past echter zo mooi bij het licht van dat enkele kaarsje dat je er wel naar wilt blijven luisteren. De incidentele brul is wat griezelig en terwijl het water van mijn voorhoofd druipt, sta ik hier dus weer met een afgebroken deurknop in m'n handen. Daarom alleen al is dit angstaanjagende geluid hier zo perfect gekozen. De eveneens af en toe opborrelende, zeer plechtige zang is zelfs fabelachtig mooi en al helemaal in dat laatste stuk. Prachtig!

Ik ervaar het veel minder donker en zwaar dan bovenstaande sfeerimpressies doom vermoeden.

De sfeer op dit album wordt meteen al duidelijk als je naar het prachtige artwork van dit album kijkt. Droeftoeters van de Lage Landen verenigt U, want wat Bell Witch met Mirror Reaper op onze donkere zielen loslaat grenst aan het ongelooflijke!

Dit album zal samen met de nieuwe Amenra gaan strijden om de bovenste plek van mijn jaarlijstje en op dit moment staat deze machtige plaat er het beste voor!

Inderdaad, heel erg zwaar vind ik het niet overkomen. Het doet me qua sfeer ergens wel denken aan de doomy slowcore van 40 Watt Sun. Wel erg fijn dit!

In 2012 verscheen het debuutalbum van de in Seattle geboren doom metal band Bell Witch. Nu vijf jaar later leveren ze hun meesterwerk af, met een album bestaande uit één nummer van 83 minuten. Sinds de dood van drummer en oprichter Adrian Guerra in 2016 hebben de twee overgebleven bandleden een moeilijke tijd moeten doorstaan. De pijn en verdriet verwerkte ze in de opnames voor Mirror Reaper, waar tevens een muzikale passage speciaal een Guerra gericht is. Het duo brengt de wereld van geesten tot leven in de twee kanten waaruit het nummer bestaat. Het tegenovergestelde is namelijk alleen volledig met zijn tegendeel. Het is een concept dat zich vertaald naar de kolossale, alles overwoekerende en intense muzikale en vocale passages die de band laat horen.

Wordt de weg naar de geestenwereld de eerste twee minuten nog in alle rust ingeluid, daarna wordt de donkere en angstaanjagende kant van het leven in inslaande drumklanken en zware baspartijen naar voren gebracht. Het is de intensiteit waarin de emoties van verlies en woede verpakt zitten. Het trage ritme en de kracht van het voortgaande voeren je in het eerste deel naar dood en verderf. De sludgy doom en gutturals van drummer Jesse Shreibman zijn effectief in de totstandkoming van het verhaal. Het album kenmerkt zich echter ook door rustige passages, waarbij de melancholie in de melodie te vinden is. In het tweede deel van het album (vanaf 48 minuten) neemt Dylan Desmond de zang voor zijn rekening. Het is de verwerking van het verlies en een ode aan hun vriend en bandmaat Guerra waarbij we in het tweede deel stilstaan. Wanneer een orgel zich bij het geheel voegt worden de emoties vanuit het binnenste van de mens aangewakkerd. De laatste tien minuten pakt de band nog een keer terug op hun zware doom, dit keer overwoekerd door melodieuze en kwetsbare baspartijen. Daarmee kent het album een gewogen schoonheid tussen het leven en de dood, prijsgegeven in de verschillende kanten van hun muziek en zang. Het is geen licht verteerbaar album, maar als de pracht beetje bij beetje tot uiting komt dan is de waardering des te groter.

4,5*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

Aan jaarlijstjes deed ik niet, maar een eervolle vermelding moet in deze draad, bij wijze van bijzondere uitzondering, worden belegd. Na 30 jaar kom ik daarmee met mijn eerste jaarlijst, weliswaar slechts een "top 1".

MR is met afstand in lengte, breedte en diepte dé plaat van dit jaar of afgelopen jaren. Een meer volledige plaat is er voor mij op dit moment niet. Boven en onder de oppervlakte, fysiek en mentaal, spiritueel en evangelisch, cerebraal en emotioneel; het is en komt samen. Keer op keer.
De eerste tien minuten zijn voor mij een blauwdruk geworden van waaruit 'alle betekenis' mag ontspruiten (of dat nu de rest van de plaat is of een kunstwerk wat uit mijn eigen handen moet komen). Zo basaal mooi en innemend, het lift me op en zet me in beweging.
Een levenslustige plaat.

Veel lof van recensenten, en een genre waarin regelmatig mooie dingen opduiken, maar Mirror Reaper heeft me allerminst weten te overtuigen. Ik word simpelweg nergens geraakt.

Hoe moet je dit stuk treurnis anders omschrijven dan : 83 min pure emotie die me tot raakt tot in de diepste vezel van mezelf. De hoes alleen al is een schitterend artwork. Instant tijdloos materiaal.....

Na al die positieve reacties te hebben gelezen, die haast hallelujah-proporties aannemen, was ik natuurlijk met torenhoge verwachtingen aan deze plaat begonnen. Helaas moet ik bekennen dat dit mij net als wizard nauwelijks weet te raken. Het album is me toch net iets te eentonig waardoor ik dit soms met moeite heb uitgezeten, een behoorlijk lange rit is het wel. Een teleurstelling dus, het is niet anders.

Bell Witch is qua geluid nog erg toegankelijk in vergelijking met andere doombands die van die lange oefeningen op plaat kwakken. Eentonigheid hoor ik met alle wil van de wereld er niet in. Mirror Reaper is een aaneenschakeling van sfeerschetsen waarin aanzwellende muzikale dreigingen regelmatig afgewisseld worden met fraaie verstilde passages.

De melodieuze leads zorgen samen met een niet al te laag tempo voor de nodige verlichting. Het is helemaal niet moeilijk om in het album te geraken. Bell Witch plakt er serieus veel hooks in die ook niet metalfans aan blijken te spreken. Wat dat betreft is Mirror Reaper een heel logisch vervolg op het voorgaande Four Phantoms waarmee de band juist begon met proberen 'pakkend' te zijn met hun aanpak.

Hier te horen.

Moet je voor in de stemming zijn, gaat mij op dit moment niet snel genoeg...

Wat een fantastische trip is dit album. Vanaf begin tot eind is het genieten. Het is zwaar, maar tegelijk ook licht. Het art-work helpt ook nog eens met het zetten van de juisten sfeer. Prachtig album.