Bell Witch - Mirror Reaper (2017)

Nog nooit was funeraldoom zo realistisch.

In 2016 overleed Bell Witch-drummer/zanger Adrian Guerra. Het jaar daarvoor stapte hij uit de band en Bell Witch was net bezig met nieuwe drummer/zanger Jesse Shreibman aan de beginselen van een nieuw album. Na het heengaan van Guerra werd het schrijfproces van Mirror Reaper volledig opgedragen aan hem.

Een 83 minuten durend requiem. Bas, drums, zang, orgel, maar ook stilte en ruimte zijn instrumenten bij Bell Witch. Het troosteloze basmotief dat het stuk opent resoneert door de gehele compositie. Iedere opvolgende kwinkslag is een weerspiegeling van het begin. Het tempo ligt hierbij zo laag dat iedere noot zeer veel nadruk heeft.

Drums zijn een accent, geen ondersteuning. Grunts zijn een extra textuur. Bell Witch maakt bijna extreme ambient waarin ieder akkoord tot in den volle wordt benut en veel verdieping krijgt. De bas-, orgel-, en drumlagen zijn bijna surrealistisch, terwijl de melodielijnen juist heel erg binnenkomen in alle tristesse. Iedere noot is raak en gaat door merg en been.

Tijd is een illusie op Mirror Reaper. In één passage wordt alles volledig stil gezet; orgelakkoorden zweven in slow motion langs je heen en basnoten worden zorgvuldig ingezet. De stiltes zorgen voor een enorme spanning.

Bell Witch rechtvaardigt zijn speelduur: alles vloeit als een geheel en is aan elkaar gekoppeld. De minimalistische songstructuur is meesterlijk gedetailleerd en werkt duidelijk naar een climax. Daar zorgen de wanhopige cleane vocalen van Erik Moggridge voor, het emotionele hoogtepunt van Mirror Reaper. Guerra spreekt in de tweedeling As Above/So Below vanuit het graf: fragmenten van overgebleven opnames van Four Phantoms. Het thema krijgt daardoor nog meer zeggingskracht mee.

Mirror Reaper is diep indrukwekkend, een kunststuk dat rust en minimalisme als zijn sterkste punten laat horen. Bell Witch heeft een unieke plaat gecreëerd.

Dit album zal voor mij weliswaar geen 'elke dag doom plaat' worden, maar de sfeervolle, ultra trage muziek past echter zo mooi bij het licht van dat enkele kaarsje dat je er wel naar wilt blijven luisteren. De incidentele brul is wat griezelig en terwijl het water van mijn voorhoofd druipt, sta ik hier dus weer met een afgebroken deurknop in m'n handen. Daarom alleen al is dit angstaanjagende geluid hier zo perfect gekozen. De eveneens af en toe opborrelende, zeer plechtige zang is zelfs fabelachtig mooi en al helemaal in dat laatste stuk. Prachtig!

In 2012 verscheen het debuutalbum van de in Seattle geboren doom metal band Bell Witch. Nu vijf jaar later leveren ze hun meesterwerk af, met een album bestaande uit één nummer van 83 minuten. Sinds de dood van drummer en oprichter Adrian Guerra in 2016 hebben de twee overgebleven bandleden een moeilijke tijd moeten doorstaan. De pijn en verdriet verwerkte ze in de opnames voor Mirror Reaper, waar tevens een muzikale passage speciaal een Guerra gericht is. Het duo brengt de wereld van geesten tot leven in de twee kanten waaruit het nummer bestaat. Het tegenovergestelde is namelijk alleen volledig met zijn tegendeel. Het is een concept dat zich vertaald naar de kolossale, alles overwoekerende en intense muzikale en vocale passages die de band laat horen.

Wordt de weg naar de geestenwereld de eerste twee minuten nog in alle rust ingeluid, daarna wordt de donkere en angstaanjagende kant van het leven in inslaande drumklanken en zware baspartijen naar voren gebracht. Het is de intensiteit waarin de emoties van verlies en woede verpakt zitten. Het trage ritme en de kracht van het voortgaande voeren je in het eerste deel naar dood en verderf. De sludgy doom en gutturals van drummer Jesse Shreibman zijn effectief in de totstandkoming van het verhaal. Het album kenmerkt zich echter ook door rustige passages, waarbij de melancholie in de melodie te vinden is. In het tweede deel van het album (vanaf 48 minuten) neemt Dylan Desmond de zang voor zijn rekening. Het is de verwerking van het verlies en een ode aan hun vriend en bandmaat Guerra waarbij we in het tweede deel stilstaan. Wanneer een orgel zich bij het geheel voegt worden de emoties vanuit het binnenste van de mens aangewakkerd. De laatste tien minuten pakt de band nog een keer terug op hun zware doom, dit keer overwoekerd door melodieuze en kwetsbare baspartijen. Daarmee kent het album een gewogen schoonheid tussen het leven en de dood, prijsgegeven in de verschillende kanten van hun muziek en zang. Het is geen licht verteerbaar album, maar als de pracht beetje bij beetje tot uiting komt dan is de waardering des te groter.

4,5*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.