menu

Eilen Jewell - Down Hearted Blues (2017)

mijn stem
3,73 (11)
11 stemmen

Verenigde Staten
Blues
Label: Signature

  1. It's Your Voodoo Working
  2. Another Night to Cry
  3. You'll Be Mine
  4. Down Hearted Blues
  5. I'm a Little Mixed Up
  6. You Gonna Miss Me
  7. Walking with Frankie
  8. Nothing in Rambling
  9. Don't Leave Poor Me
  10. Crazy Mixed Up World
  11. You Know My Love
  12. The Poor Girls Story
zoeken in:
avatar van Lura
Al een decennium ben ik fan van Eilen Jewell, een door Eilen gesigneerd exemplaar van Letters from Sinners & Strangers is daarvan het bewijs. Als een blok viel ik voor haar timbre en timing. Maar ook voor het unieke gitaarspel van die man met zijn onafscheidelijke cowboyhoed, Jerry Miller.

Tien jaar later is Eilen gelukkig een gevestigde naam in haar genre en een graag geziene gast op de Nederlandse podia. Voor haar laatste twee albums zocht ze de eenzaamheid op om songs te schrijven. Een werkwijze, die deze keer een stuk moeilijker te realiseren zou zijn geweest met haar opgroeiende peuter Mavis, die overigens nu al overal mee op tournee gaat.

Deze keer geen eigen songs, maar blues covers uit lang vervlogen tijden. Haar belangstelling voor oude muziek vond zich in het verleden al haar weg naar eerdere cd’s. Maar ook in haar hobbyband The Sacred Shakers bestaat het repertoire uit oude gospel tot aan nummers van Hank Williams. Ook op het podium kon je regelmatig klassiekers van bijvoorbeeld Billie Holiday voorbij horen komen.

De titel Down Hearted Blues is een verwijzing naar de gelijknamige song, die door Bessie Smith en later Ella Fitzgerald als jazzballad onsterfelijk zou gemaakt worden. De uitvoering van Eilen spookt al een paar weken door mijn hoofd.

Het is een mooie verzameling, goed gekozen covers geworden van bekende, maar ook minder bekende songs. Voor de uitstekende productie tekende Eilen zelf en echtgenoot Jason Beek. Gastrollen zijn er voor pianist Steve Fulton en banjospeler Pat Storey. Een grote pluim verdient de geluidtechnicus, want de muziek spat werkelijk uit de boxen.

Vanaf opener It’s Your Voodoo Working trekken Eilen en haar mannen de songs volledig naar zich toe in vernieuwende arrangementen. Op Spotify heeft Jason Beek een lijst geplaatst van de originele songs, waar zij de mosterd haalden.

Gelukkig zijn ze weer op 1 en 2 november te zien in Luxor Live (Arnhem) en Patronaat (Haarlem). Down Hearted Blues bewijst andermaal de grote klasse van Eilen, sterker nog, met deze nieuwe proeve van bekwaamheid, overtreft ze wat mij betreft haar vorige cd’s.

avatar van Lura
Jerry Miller is het nog niet verleerd : Eilen Jewell "It's Your Voodoo Working" - YouTube

avatar van WoNa
3,0
Een plaat vol blues covers. Dat is natuurlijk niets nieuws, maar ook in dit geval erg lekker. Net als de plaat van The Rolling Stones van eind 2016 haalt Down Hearted Blues van Eilen Jewell nummers terug uit de vergetelheid waar ze in zijn beland. Geen direct voor de hand liggende nummers, maar nummers die ik in ieder geval, met één uitzondering, niet eerder had gehoord. Dat ligt natuurlijk aan mij.

De instrumentatie op dit album is prima. Met overduidelijk plezier storten de muzikanten zich op het great American blues songbook. Er wordt smaakvol en respectvol gemusiceerd, terwijl men gezamenlijk de nummers ook nog eens naar zich toetrekt. Daarna valt of staat het met de stem van de zangeres.

Voor iemand die zich jarenlang afvroeg of een blanke vrouw uit Boise, Idaho de blues mocht zingen, kwijt Eilen Jewell zich uitstekend van haar taak. Die twijfel zal ongetwijfeld weggenomen zijn met dit album in de tas. Ze zingt prima, helder, met het begin van een rasp op haar stem, die het geheel een ietsje meer authenticiteit meegeeft.

Dus, maar drie sterren dan? Ja, ook al klinkt het prima en zijn de uitvoeringen goed, originaliteit heeft het niet, zoals bijvoorbeeld Fink of het oncompromisloze John Lee Hooker album van Hugo Race en Michelangelo Russo eerder dit jaar. Down Hearted Blues is niet een album waar ik op zit te wachten. Dat gezegd hebbende, luistert het heerlijk weg.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

avatar van Lura
WoNa schreef:
Dus, maar drie sterren dan? Ja, ook al klinkt het prima en zijn de uitvoeringen goed, originaliteit heeft het niet...

Daar verschillen we duidelijk van mening. Alleen al het zeer herkenbare eigen geluid van gitarist Jerry Miller maakt het luisteren van dit album meer dan de moeite waard, zeker als je het vaker beluistert. En natuurlijk de zeer eigen frasering van Eilen. En wat is de definitie van origineel? Daar verschillen de meningen net zo over, als wat de definitie van wat normaal is.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Eilen Jewell - Down Hearted Blues - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell ken ik inmiddels precies tien jaar. In 2007 verscheen immers het uitstekende Letters From Sinners & Strangers en sindsdien heb ik een zwak voor de muziek van de singer-songwriter uit Boise, Idaho.

Dat zwak heeft Eilen Jewell vooral verdiend met haar geweldige stem, maar ook de bijdragen van haar vaste gitarist Jerry Miller tillen de platen van de Amerikaanse muzikante stuk voor stuk naar een hoger plan.

Twee jaar na het geweldige Sundown Over Ghost Town is Eilen Jewell terug met Down Hearted Blues. Waar op de platen van Eilen Jewell invloeden uit de folk, country en blues meestal redelijk in balans zijn, slaat de meter dit keer nadrukkelijk uit richting de blues.

Down Hearted Blues bevat, zoals de titel al doet vermoeden, heerlijk bluesy songs, waarin uiteraard vooral de schaduwzijden van de liefde worden bezongen. Eilen Jewell vertrouwde dit keer op de songwriting skills van anderen en komt op de proppen met een aantal blues songs uit de oude doos.

De criticus zal direct roepen dat we te maken hebben met een al dan niet overbodig tussendoortje, maar sinds The Rolling Stones vorig jaar met een plaat vol oude blues hun beste plaat in minstens 35 jaar maakten, ben ik voorzichtig met een te snel oordeel.

Down Hearted Blues moet het misschien doen zonder de scherpe pen van Eilen Jewell, maar de songs op de plaat zijn stuk voor stuk uitstekend en kiezen gelukkig niet voor de wat uitgekauwde blues klassiekers. Ook op haar vorige platen verwerkte Eilen Jewell al met enige regelmaat invloeden uit de blues, dus de klik tussen het genre en de singer-songwriter uit Idaho wekt geen verbazing. Dat die klik zo’n goede en geïnspireerde plaat op zou leveren had ik echter niet verwacht.

Natuurlijk is de rol van Eilen Jewell op de plaat groot, maar haar gitarist Jerry Miller verdient eerst een podium. Op Down Hearted Blues excelleert de ouwe rot (overigens niet te verwarren met de naamgenoot die ooit in Moby Grape schitterde) met geweldig gitaarspel. Jerry Miller speelt hier en daar de veters uit je schoenen met rauwe blues riffs, maar kan ook prachtig subtiel spelen.

Alleen het gitaarspel maakt van Down Hearted Blues al een uitstekende plaat, maar er is nog veel meer moois. Zo speelt de ritmesectie prachtig ingetogen en zijn er hier en daar fraaie gastbijdragen. Het komt allemaal fraai tot zijn recht in de heldere productie, die de gitaar van Jerry Miller alle ruimte geeft, maar er ook voor zorgt dat het gitaargeweld nergens de stem van Eilen Jewell in de weg zit.

Het is een stem die ook van Down Hearted Blues weer een topplaat maakt. De Amerikaanse singer-songwriter beschikt niet alleen over een stem vol dynamiek, maar heeft ook een timing waar de meeste zangeressen alleen maar heel jaloers op kunnen zijn. Het voorziet Down Hearted Blues van heel veel power, maar uiteraard is het ook een plaat vol gevoel.

Eilen Jewell brengt de oude blues songs met zoveel gevoel dat ze alle liefdespijn uit de songs op de luisteraar weet over te dragen. Als Jerry Miller vervolgens zijn gitaar ook nog eens laat janken, speelt Eilen Jewell definitief een gewonnen wedstrijd met haar zoveelste prachtplaat op rij. Niks tussendoortje dus. Prachtplaat. Erwin Zijleman

avatar van WoNa
3,0
Lura, misschien verschillen we niet eens zo heel veel van mening, behalve dat ik niet heel warm word van dit album. De inconsequentie t.o.v. 'Blue and Lonesome', het Stones album dat erwinz ook aanhaalt, kan ik niet ontkennen. Die kwam nogal goed aan. Down Hearted Blues gewoon minder. Er wordt zonder meer prima gemusiceerd, maar ook nogal binnen de lijntjes.

Ik sluit niet uit dat de *** nog omhoog gaan, maar op dit moment nog niet.

avatar van WoNa
3,0
inconsequentie hierboven is natuurlijk inconsistentie.

avatar van E-Clect-Eddy
Een nummer van dit album stond van de week bij Spotify tussen de aanbevelingen. Zijn ze er een beetje laat mee. Spotify lijkt wat van slag te zijn met veel aanbevelingen van albums die al meer dan een half jaar uit zijn.

Deze luchtige Blues is goed verteerbaar voor iemand die niet zo'n enorme Blues fan is, zoals ik. Ze heeft een fijne stem, die eerder Country / Americana klinkt dan Bluesy. Muzikaal is het het ook prima en boeit meer dan genoeg, toch laat ik het verder bij de eerste 6 nummers. Er is meer dan genoegd andere muziek die dichter tegen mijn smaak aan zitten dan dit.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:13 uur

geplaatst: vandaag om 12:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.