Daniel Cavanagh - Monochrome (2017)

Een zeer fijn album deze eerste echte soloworp van Daniel. Opent zeer sterk met The Exorcist. Een prachtnummer dat zowel muzikaal als tekstueel een link met Are You There heeft. De vocalen druipen van de emotie (dat stukje waar zijn stem even breekt!) en aan het eind wordt je nog getrakteerd op een fantastische gitaarsolo zoals alleen deze meneer ze kan neerzetten.

Na die brok emotie is This Music een iets zalvender nummer. Prachtig moment wanneer de vocalen van Anneke voor het eerst invallen. En opnieuw een zo'n typische gitaarsolo, geweldig hoe hij zijn gitaar zo vol gevoel kan laten zingen. Dat is één van die dingen die me lang geleden zo aantrokken toen ik Anathema leerde kennen. En het raakt me nog altijd volop.

Dan volgt mijn huidige favoriet Soho. Dit leunt het dichtste aan bij het recente Anathema werk, maar is wederom verbluffend mooi. De stemmen van Daniel en Anneke klinken erg goed samen. Het nummer kent een knappe crescendo om nadien nog zeer mooi na te gloeien.

The Flight ... heeft enkele luisterbeurten nodig gehad. Het kwartje is intussen wel gevallen. Meeslepend, bevreemdend en toch ook weer zo mooi. En een heerlijke Pink Floyd knipoog.

Hierna wordt het allemaal net ietsje minder vind ik persoonlijk. Dawn is een mooie afwisseling en de viool levert prachtig werk. Maar ik zou het leuker gevonden hebben als dit tot een echte song was uitgewerkt i.p.v. dit instrumentale intermezzo. Oceans of Time is opnieuw goed met weeral zeer knappe vocalen en ja opnieuw een zo'n fijne solo. Toch als geheel iets minder dan de eerste 3 tracks vind ik zelf.

Afsluiter Some Dreams levert iets te weinig interessante motieven om de lange duur te rechtvaardigen. Het tweede deel doet me wel erg sterk denken aan het einde van Violence. Maar het had net iets avontuurlijker gemogen.

Het album doet me verlangen naar meer solowerk. Ik ben benieuwd of dat er ooit van komt. In ieder geval, een zeer mooi jaar als fan, want ook van The Optimist geniet ik nog met volle teugen.