Marduk - Opus Nocturne (1994)

eerste die dan maar een bericht zet, wel een beetje raar denk ik aangezien dit toch wel een heel goede cd is: er staaan rustige nummers (Opus Nocturne en Deme Quaden Thyrane) en ook strakke pure Marduk song (Suplhor Souls en Materialized in Stone)
maar de intro vind ik gewoonweg zalig (vind orgel super zalig, it's fucking black ).Ik vind wel dat panzer division beter is maarja steeds zeer goed dusj een 4.5*

Net het nummer 'Materialized in Stone' beluisterd, en wat een geweldig nummer! Ik ga deze plaat zeker in z'n geheel beluisteren, en daarna nog wel wat andere platen van deze band.

Het Zweedse Marduk is voor mij één van de grootste ontdekkingen van dit jaar. Niet alleen hun nieuwe plaat, het geweldige ‘Serpent Sermon’, heeft indruk gemaakt, maar ook verscheidene oudere werkjes. Zoals dit ‘Opus Nocturne’, een plaat met een titel die me doet denken aan Chopin (zijn bekende ‘Nocturnes’ zitten daar ongetwijfeld voor iets tussen). ‘Opus Nocturne’ is een volbloed metalplaat, die zich echter niet in een bepaald subgenre laat indelen. Ik hoor er zowel black metal als death metal in.

De duisterheid en constant dreigende sfeer van black metal en de bruutheid en ongetemperde agressie van death metal worden hier op een weergaloze manier met elkaar versmolten. Marduk is ook een band die al een hele tijd bestaat, en dat in wisselende bezetting. Vandaag de dag is bijvoorbeeld de uitzinnige Mortuus vocalist, maar ten tijde van ‘Opus Nocturne’ was dat een zekere Af Gravf (Joakim Göthberg), die de platen die ze daarvoor maakten gitarist en drummer was. Hij had de zang na de eerste plaat overgenomen van Dread (Andreas Axelsson). Daarna kwam Legion (Erik Hagstedt), en dan dus Mortuus (Hans Daniel Rosten). En zo was het nogal een komen en gaan.

Niet dat het werk daaronder geleden heeft. Ik heb nu al heel wat platen van Marduk beluisterd, en er zit maar weinig zwak of matig materiaal bij. Dat is dan misschien vooral te danken aan gitarist Evil (Morgan Steinmeyer Håkansson), en op ‘Opus Nocturne’ klinken zijn riff demonischer en obscuurder dan ooit. ‘Materialized in Stone’, mijn favoriete nummer op de plaat, hakt er bijvoorbeeld onverbiddelijk op in. ‘Sulphur Souls’ bevindt zich ook in die categorie, al is het iets minder geweldig. Maar toch, maar toch. Het niveau ligt torenhoog.

De drummer slaat er flink op los, maar weet ook wanneer hij het gaspedaal even moet lossen. Dan ontstaan er knappe, introspectieve rustpunten. Zo is de titeltrack er eentje. Daar zorgt hij met ingehouden geroffel samen met de sfeervolle dreiging die in de lucht hangt dankzij een samenspel van gitaar en keyboard voor een memorabel moment, dat bijblijft. En zo wordt er ook een mooie brug gemaakt van het wat heftigere ‘On Untrodden Paths’ naar het loggere, sfeervolle ‘Deme Quaden Thyrane’.

De teksten liggen veelal in de black metalsfeer, donker en mistroostig dus. Niet bepaald optimistisch, maar dat past ook helemaal niet bij de muziek. Gravf’s vocalen passen er ook perfect bij. Hij combineer die duisternis van black metal en agressie van death metal perfect in mijn ogen.

‘Opus Nocturne’ is een bescheiden meesterwerkje. Niet die ultieme metalplaat, maar een plaatsje in mijn krans van favorieten verdient de plaat zeer zeker. Bovendien is Marduk door de jaren heen, en ondanks de personeelswissels, een bijzonder constante band gebleken, die ook nog eens zo goed als altijd een hoog niveau heeft gehaald. Getuige ‘Serpent Sermon’. Dit album is nu bijna 20 jaar oud, en klinkt nog niet gedateerd. Daar zit de productie ook wel voor iets tussen, het klinkt allemaal helder, maar niet gemaakt. De sfeer is intact gebleven, de rauwheid is aanwezig (die rochel op afsluiter ‘The Sun Has Failed’!). ‘Opus Nocturne’ is een mijlpaal.

4,5 sterren

Hulde voor je prachtige betoog, AOVV! Ik ga hem straks weer eens opleggen.

De vocalist alhier, Joakim Göthberg brulde later overigens ook nog een stukje mee in Coldmouth Prayer op Rom 5:12

Deme Quaden Thyrane werd gerestyled voor Nightwing. Persoonlijk preferereer ik de ongetägtrende versie alhier

Dank, Edwynn. Hopelijk raak ik nu in een stroomversnelling wat betreft mijn topic.

In het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’ gaat de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten. Ik heb het tot mijn missie gemaakt de shortlist in zijn geheel door te nemen. Vandaag het allerlaatste album uit deze shortlist, een album van Marduk.

En dat is een band waar ik nog nooit van gehoord had. Nou lijkt het er niet op dat dit een grootheid is, dus ik hoef me daar hopelijk niet voor te schamen, al zal dit in bepaalde kringen best een vrij bekende naam kunnen zijn. Waar het om gaat is de muziek en daar had ik op basis van de hoes en het jaartal toch wel een bepaald beeld bij: black metal met een typische 90's sound waarin nauwelijks plaats is voor adempauzes. Het is een beetje hokje Mayhem, dunkt me. Dat beeld bleek te kloppen.

Waar hedendaagse black metal ook behoorlijk hard kan gaan, heeft het subgenre zich over het algemeen toch een heel andere sound aangemeten. Vaak is er veel ruimte voor rustige stukken en lange instrumentale partijen, opbouwen en herhaling. Deze muziek is echter heel anders. De manier waarop dit album er aan het begin in knalt is daar exemplarisch voor. Oké, er zijn wel nummers en stukken waarop Marduk het wat rustiger aandoet, het atmosferische titelnummer bijvoorbeeld, maar over het algemeen dendert de band door hun nummers heen alsof de Duivel zelf ze op de hielen zit. En dat is precies hoe dit album aanvoelt: geen dreigende trip door de ziel, maar het gevoel dat je door een woud rent dat in lichtelaaie staat, op de vlucht voor monsters en demonen die je geen seconde met rust laten.

Waar ik naartoe wil is dat ik dit type black metal doorgaans goed kan waarderen, maar vaak niet echt top vind. Dat dacht ik tot ik dit album tegenkwam, tenminste. Want wat is dit een partij loeisterke nummers. Voor elk bandlid niets dan lof voor de rol die hij vervult. De drummer weet precies wanneer hij een rustige vibe neer moet zetten en wanneer hij zijn drumstel tot moes moet meppen, de gitarist kan zowel meesterlijk sfeer zetten als briljante beukriffs afleveren terwijl de bas op de basis van strak spel voorziet. En dan tillen de vuige vocalen, die over lijken te lopen van haat en agressie, de boel nog eens naar een hoger plan. Nummer voor nummer is dit genieten. De tracks zitten goed en met oog voor detail in elkaar waardoor elk nummer als een huis staat, zeker ook los van de albumcontext. Hoogtepunt is voor mij Materialized in Stone, met kippenvelopwekkend gitaarwerk, dat misschien wel één van de beste metaltracks is die ik ken.

Het moge duidelijk zijn dat dit album me uitstekend bevalt. Tevens heeft het me laten zien dat dit soort metal wel degelijk muziek voortgebracht heeft die voor mij persoonlijk met de top meekan, daar waar ik eerst anders vermoedde. Ik zal in de toekomst zeker ook op zoek gaan naar meer uit deze hoek.

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Ik vind dit een erg sterk album, ik had het dan ook zeker toegejuicht als je keuze hier op gevallen was. We weten inmiddels echter al dat het deze niet gaat worden. Dat is niet erg, want er staan nog sterkere albums in je shortlist, maar deze had zeker niet misstaan.

Materialized in Stone Blijft een ongelooflijk topnummer: héérlijk.

Niels94, je hebt zeer goede smaak.

En dan nog even Those Of The Unlight erbij pakken en dan hoor je er helemaal bij.