Dee Dee Bridgewater is al enige decennia actief. Al sinds de jaren ’70 released ze op regelmatige wijze, met een kleine dip in de jaren ’80, haar albums. Meestal verhoudt haar muziek zich ergens tussen de jazz en de soul, maar dit album doet het toch meer op de blues en de soul. Een album die je kan plaatsen in het rijtje van Mavis Staples en Bettye LaVette. Dames die begin jaren ’00 hun comeback maakten.
Op het album staan veelal covers, maar vaak genoeg gelukkig niet de geijkte keuzes. Daarbij zijn die covers vaak overgoten met een herkenbaar Dee Dee-sausje, waardoor het nooit echt kopieën worden. De soulwereld is sowieso nooit echt vies van covers geweest.
We starten met het heerlijk ontspannen Yes I'm Ready. Maar ook het meedeinende Giving Up is zeer de moeite waard. Om met de Al Green cover I Can't Get Next to You meer groove te brengen. Going Down Slow is meer bluesy van aard, een lekker loom nummer. Waar Why bluesy verder gaat. Fijne muziek.
Met de blazers op Baby wordt er ook weer wat extra's toegevoegd. Daar waar ze The Thrill is Gone op geheel eigen wijze covert.
The Sweeter He is brengt warme, gloedvolle en soulvolle muziek met gospelinvloeden. Waar I Can't Stand the Rain heel dicht bij het origineel blijft.
Op soms een uithaal na klinkt Don't Be Cruel best lieflijk, waar ze op Hound Dog tekstueel de versie van Elvis gebruikt. Een cover coveren dus, maar wel erg krachtig gezongen.
Try a Little Tenderness maakt ze iets meer jazzy en afsluiter Precious Lord is met een beetje gospel erin nooit vervelend.
Dee Dee draagt haar nummers vocaal met verve en muzikaal wordt haar prachtige warme, maar ook wat rafelige stem op de juiste wijze omlijst. Een zeer kundig gemaakte plaat.